Μας φτύνουν από το Ιραν και το Κιλιμάντζαρο

Κοίταξε βιαστικά πίσω της. Δεν ήταν κανείς. Ο Αχμετ είχε παει μάλλον βόλτα, η μητέρα της η Φατιμά μαγείρευε κάτι που μύριζε απαίσια και ο Μπαχμάν ροχάλιζε πάνω στο στρώμα. Πάτησε το κουμπί του υπολογιστή που ήταν στο μέσα δωμάτιο του σπιτιού που βρισκόταν στους πρόποδες της επιβλητικής οροσειράς Χορασάν, έκλεισε τα ηχεία για να μην ακουστεί η σύνδεση στο internet και κλεφτά πληκτρολόγησε την αγαπημένη της διεύθυνση. Λίγο αργότερα η μπούργκα της ραντιζόταν από τα δάκρυα συγκίνησης. Ο αγαπημένος της blogger έγραφε και πάλι...
Αρκετά μίλια μακριά, στη σκιά του Κιλιμάντζαρο, δίπλα στον κρατήρα του παλιού ηφαιστείου Νγκορονγκόρο, ο Σερενγκετι, μέλος της φυλής των Μασσάι – χωρίς να ξέρει την κυρία Κοκκίνου – έμπαινε στην εκσυγχρονισμένη του καλύβα. Άνοιξε τον κλιματισμό, έβγαλε την ενοχλητική φούστα και πάτησε το on στον υπολογιστή. Ο Σερενγκετι μιλάει άπταιστα σουαχίλι, αγγλικά και γαλλικά, αλλά τώρα διάβαζε και στα ελληνικά. Το ptyelodoxeio ειχε ανανεωθεί και ο κάτοικος της Τανζανίας δεν μπορούσε παρά να βγάλει μια κραυγή ικανοποίησης...

(Οχι, δεν είμαι τόσο ψώνιο. Απλά είδα στο eXTReMe tracking πως το blog εχει - προφανώς στην τύχη με κάποιον τρόπο που αγνοώ - αναγνώστες από το Ιραν και την Τανζανία εκτός άλλων και μου έκανε εντύπωση. Τους αφιερώνω το κείμενο)

Αγαπούλες μου, είμαι εδω...

Κάποιοι, κάποτε πήγαν να τα βάλουν μαζί του. Να τον βάλουν φυλακή. Δεν ήξεραν οτι είναι φτυσικός. Και φυσικά ο άνθρωπος είναι λεύτερος. Και καθαρός. Προσέξτε βλέμμα. Προσηλωμένος στο γήπεδο. Ντυμένος ελαφρά, λιτά με ανοιξιάτικο πουκαμισάκι, ανοιχτό όσο χρειάζεται για να φαίνεται η γκρίζα τρίχα. Το πούρο είναι κολλημένο με τσιμέντο στο στόμα του. Παραδίπλα, δεν διακρίνεται, είναι ένα νεροπότηρο με ουίσκι (δυο παγάκια αγαπούλα μου) σε πείσμα αυτου του φλώρου από πίσω που πίνει φραπεδιά.
Ο Μάκης Ψωμιάδης, αυτό το τσιμπούρι της ελληνικής κοινωνίας, ανθίσταται και αποδεικνύει πως όσο λαμόγιο και να είσαι (και να φαίνεσαι) αν θες παραμένεις ζωντανός. Για να είμαι ειλικρινής, από τα λαμόγια τύπου Λαλιώτη, προτιμώ τον Μάκαρο. Είναι πιο ευθύς. Και προσφέρει και γέλιο. Αγαπούλες μου...

O Καιρός και ο σεβασμός

Όταν το διάβασα άναψα τσιγάρο. Μετά το ξαναδιάβασα. Ένιωσα αυτό που με διαπερνά όποτε διαβάζω ένα τέτοιο κείμενο. Σεβασμό, χαρά και λίγο ζήλια. Και αμέσως μετά την παρόρμηση να το δώσω και σε άλλους να το διαβάσουν.
Ο Γ. Παπαδόπουλος – Τετράδης εξακολουθεί να είναι σε άδεια, αλλά το τελευταίο κείμενο που άφησε παρακαταθήκη στην Ελευθεροτυπία, αξίζει να διαβαστεί ξανά και ξανά. Αντιγράφω με σεβασμό και θαυμασμό:

«Αγαπημένη μου Δουλτσινέα,

ΣΑΒΒΑΤΟ 30 σου γράφω με την ανυπομονησία που έχει ένας μετανάστης κι ένας εξόριστος όταν πρόκειται να επιστρέψει στη γη του. Μόνο που η δική μου γη δεν είναι γη. Είναι η θάλασσα.
Σου γράφω καθώς ετοιμάζομαι για το καλοκαιρινό μου ταξίδι, που θα μας χωρίσει προσωρινά, όπως πάντα, για ένα μήνα, αλλά που δεν είναι ικανό να μας χωρίσει. Γιατί μας ενώνει αυτή που μας χωρίζει. Η κοινή μας αγάπη για τη θάλασσα.Τα κύματα που βρέχουν εσένα θα βρέχουν κι εμένα μετά το ταξίδι τους πάνω στην υγρή πηγή της ζωής.
Και θα μου φέρνουν μαζί τη μυρωδιά του αλατιού που γεμίζει το σώμα σου και του ιωδίου που στριφογυρίζει πλεγμένο κι αυτό στα μαλλιά σου.
Μαζί, θα μου φέρνουν το μόνιμο, σαν αγκάθι στο στήθος, ερώτημα: Γιατί οι ζωές μας δεν είναι αυτό που στ' αλήθεια επιθυμούμε; Γιατί οι σπάνιες μέρες, οι δυσεύρετες και πολύτιμες και θνητές, είναι χάντρες από ένα κομποσκοίνι διαρκών συμβιβασμών;
Γιατί δεν είμαστε αυτό που μέσα μας θέλει να ζήσει, αλλά ζούμε αυτό το ασύμφορο, ακριβοπληρωμένο παζάρι των πραγμάτων που μας δένουν σφιχτά σ' έναν κόμπο, ίδιο κινούμενη άμμο; Οσο κινείσαι μέσα του τόσο σφίγγει, σε δένει, σε κάνει δικό του. Και το πιο τραγικό: Τόσο νομίζεις ότι είσαι δικός του.


ΚΥΡΙΑΚΗ 31 Είναι ο θάνατος, καλή μου, που τα κάνει όλα να ξεπουλιώνται όσο όσο σ' αυτό το παζάρι. Και στ' αλήθεια δεν είναι ο θάνατος ο ίδιος, ο κακομοίρης. Είναι ο φόβος του.Είναι ο φόβος του που γεννά τις θρησκείες και τις προλήψεις· τους συμβιβασμούς και τις νευρώσεις· τις αρπαγές και την υποταγή.Είναι ο φόβος, γλυκιά μου, που μας κρατά χρόνια χώρια. Οχι μόνο εμάς, αλλά όλους. Χώρια απ' αυτά που μέσα μας είμαστε. Ολα αυτά που φωνάζουν χωρίς να ακούγονται. Χτυπούν χωρίς να πληγώνουν. Ακουμπούν χωρίς να αγγίζουν.


ΔΕΥΤΕΡΑ 1 Αλλά, κοίταξε εδώ. Ενας άλλος δρόμος απλώνεται δίπλα.
Είναι ο θάνατος, καλή μου, που τα κάνει όλα να αγκαλιάζονται από έρωτα. Είναι αυτός που ηχεί στις χορδές των γλυκών μας οργάνων. Είναι αυτός που γεννάει τη χαρά και το δέος για τον κόσμο που ζούμε. Είναι αυτός πίσω απ' όλους τους Ρέμπραντ και όλους τους Σίλερ. Πίσω από κάθε γιατρειά κι από κάθε καρδιά ελεήμονα.Και στ' αλήθεια δεν είναι ο θάνατος ο ίδιος, ο κακομοίρης. Είναι η γνώση του. Είναι η γνώση ότι θα έρθει.Θα συμβεί χωρίς φόβο.
Αλλά σαν αεράκι δροσιάς, που έρχεται, έτσι, και πάει.Είναι η γνώση, αγάπη μου, αυτό που γεννά. Είναι η γνώση που γεμίζει στοργή των γιαγιάδων τα χέρια. Είναι η γνώση, που σπρώχνει αυτό που είσαι να ζήσει. Γιατί δεν θα ξανάρθει. Να δημιουργήσει. Γιατί δεν θα ξανάρθει. Να ευτυχήσει. Γιατί δεν θα ξανάρθει.
Ομως, εμείς, αγάπη μου, έχουμε πόλεμο με το θάνατο. Οχι πόλεμο εξωτερικό σαν αυτόν που δίνουν στα εργαστήρια οι επιστήμονες για να τον καθυστερήσουν. Ούτε σαν αυτόν που δίνουν τα είδη ζευγαρώνοντας για να τον υπερφαλαγγίσουν. Ούτε σαν αυτόν που δίνουν οι φυλές για να τον εξευμενίσουν.Εμείς κάνουμε πόλεμο για να μην υπάρχει.
Για να μην τον βλέπουμε. Για να μην τον ξέρουμε. Για να μη μας έρθει. Εμείς, πιο πρωτόγονοι από τους πρωτόγονους, θυσιάζουμε τη ζωή απ' το φόβο του. Επειδή, όποιος ξέρει ότι θα πεθάνει, ζει. Κι όποιος φοβάται μην πεθάνει φοβάται να ζήσει. Επειδή η ζωή δεν θα είχε ομορφιά αν δεν ήταν εφήμερη. Δεν θα είχε αξία αν δεν ήταν πεπερασμένη. Δεν θα είχε ενδιαφέρον αν δεν ήταν θνητή.


ΤΡΙΤΗ 2 Αλλά εμείς ζούμε χώρια, γλυκιά μου, και χώρια απ' αυτό που μέσα μας είμαστε, επειδή η εντολή δεν είναι να ζήσουμε. Είναι να μην πεθάνουμε. Η εντολή δεν είναι τι να είμαστε. Είναι τι να μην είμαστε. Η εντολή δεν είναι να δώσουμε και να πάρουμε. Είναι να μη χάσουμε. Η εντολή δεν είναι από πηγή γενναίας ζωής. Είναι από πηγή δειλίας και φόβου.
Η εντολή είναι η θλιβερή εικόνα των παιδιών, που όταν ρωτιώνται δεν απαντάνε μ' αυτό που αισθάνονται και μ' αυτό που εκείνα νομίζουν. Απαντούν με τα λόγια που πρέπει να πουν· με τα λόγια που είναι σωστά να ειπωθούν.Και δεν ξέρουν ότι το πιο πολύτιμο που έχει να χάσει κανείς είναι ο πραγματικός εαυτός του.Αλλά πρέπει να κλείσει τα μάτια για να τον δει. Να σωπάσει για να τον ακούσει. Να αισθανθεί για να τον αγγίξει.
Και πώς να τα κάνει όλα αυτά όταν η κραυγή είναι απαγορευμένη. Η συντριβή απαγορευμένη. Η ερωτοτροπία απαγορευμένη. Η παρεκτροπή απαγορευμένη. Η γνώμη απαγορευμένη. Απ' το φόβο που κυριεύει αυτούς που ορίζουν τα πράγματα. Αυτούς που, τρεμάμενοι μήπως πεθάνουν, εφευρίσκουν ταμπού και θρησκείες. Τάξεις και κάστες. Νόμους και τιμωρίες. Ενοχές και εγκλήματα. Το χειρότερο: Ονομάζουν τα πράγματα. Τα βαφτίζουν.

ΤΕΤΑΡΤΗ 3 Εγώ, όμως, γλυκιά μου, ξέρω ότι αύριο το πρωί θα πεθάνω. Και δεν είναι στο χέρι μου να το αποτρέψω. Δεν θα το 'θελα, άλλωστε. Παρακαλώ απλώς τη μοίρα να μου στείλει έναν θάνατο απλό και όχι βασανιστικό. Κυρίως όχι βασανιστικό. Και ευχαριστώ τη σύμπτωση που έχω έρθει σ' αυτή τη μορφή της ζωής. Και την ευχαριστώ που είμαι αναλώσιμος και προσωρινός. Γιατί έτσι είμαι γεμάτος λαχτάρα να δω αυτόν τον υπέροχο κόσμο που ήρθα. Να δω, να μυρίσω, να γευτώ, να αισθανθώ και ν' αγγίξω όσα γίνεται πιο πολλά απ' αυτόν.
Ετσι θνητός κολυμπώ σε όσα αισθήματα βγαίνουν και μπαίνουν εντός μου. Και συλλογιέμαι με περίσσια χαρά, παραδομένος στους ψυχρούς συλλογισμούς και τις ανέξοδες ακροβασίες του νου, που δεν είναι άλλο από ένα παιδί που του αρέσει να παίζει. Με τον πιο σοβαρό μανδύα παίζει. Αλλά παίζει. Διαρκώς.


ΠΕΜΠΤΗ 4 Και κοιτώ σκεπτικός τα παιδιά, που μεγαλώνουν ερήμην, όπως όλοι ερήμην μεγαλώσαμε, και ελπίζω. Ελπίζω μια μέρα από μέσα τους να είναι ευγνώμονα στην τύχη, που τα 'φερε να δουν τον κόσμο ετούτο. Και ελπίζω, πριν απ' αυτό, να βρουν την έμπνευση να αλλάξουν τον δικό μας κόσμο στον κόσμο ετούτο. Για να κάνουν τον κόσμο ωραιότερο.
Ελπίζω μια μέρα τα παιδιά που πεινάνε και οι γέροι που πεινάνε και οι νέοι που πεινάνε για ανθρωπιά να δουν το θνητό του σαρκίου τους. Και να ζήσουν την αγωνία του χρόνου που φεύγει αμείλικτος. Του χρόνου που μας καλεί να τα κάνουμε όλα τώρα. Χωρίς επιπόλαια βιασύνη, αλλά τώρα.Γιατί αύριο οι πεινασμένοι θα έχουν πεθάνει. Οι αδικημένοι θα έχουν φυλακιστεί. Οι ανίκανοι θα έχουν πάλι κυβερνήσει. Οι τρελοί θα έχουν σκοτώσει. Οι ηλίθιοι θα έχουν αισχροκερδήσει. Και ο θάνατος θα έχει πάλι νικήσει τη ζωή. Οχι ο θάνατος ο κακομοίρης. Ο φόβος του. Και όχι τη ζωή. Τη γνώση θα έχει πάλι νικήσει.


ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 5 Στα γράφω αυτά γιατί είσαι σ' αυτό που λέμε διακοπές, αλλά στ' αλήθεια είναι μια μικρή γεύση απ' τη μεγάλη ζωή.Αυτήν πoυ δεν ζούμε τον υπόλοιπο χρόνο. Και στα γράφω μήπως είναι καιρός ν' αρχίσουμε να ζούμε. Και όχι να αργοπεθαίνουμε.σε φιλώ, δούλος σου "

Η μαγκιά του Μαγκάιβερ. Αθωότητα και πάλι

Ετοιμαζόμουν να περάσω την πόρτα του DVD club, όταν η άκρη του τσακίρικου ματιού μου έπεσε πάνω του. Γύρισα το κεφάλι μου αργά, το σώμα μου παρέμεινε καρφωμένο στην ίδια θέση, σαν να έβλεπα ένα αγαπημένο πρόσωπο από το παρελθόν και να σκεφτόμουν τι έχω περάσει μαζί του. Μόλις μπήκε στο οπτικό μου πεδίο ολοκληρωτικά, ήμουν σίγουρος. Αυτός ήταν. Αυτός, ο ήρωας των παιδικών μου χρόνων, η αθωότητα προσωποποιημένη.
Ένιωσα μια περίεργη παρόρμηση. Να μην φύγω από την πόρτα – με τα DVD του στο χέρι φυσικά. Να τα αρπάξω, να κλειστώ στην τουαλέτα και με όπλα μια καρφίτσα, ένα ρολό χαρτί υγείας και την κουλούρα της λεκάνης να φτιάξω μια βόμβα ικανή να γκρεμίσει όλο το κτήριο και φυσικά να αποχωρήσω αλώβητος. ‘Η ακόμα καλύτερα να πάω στο αυτοκίνητο, να κάνω τα μερεμέτια μου και να το μετατρέψω μέσα σε δυο λεπτά σε πυρηνικό υδροπλάνο. Κυρίες και κύριοι, ο Angus MacGyver είναι μαζί μας. Τυχοδιώκτης, πολυμήχανος Οδυσσέας σε αμερικάνικη version. Η εκφορά του ονόματος του Μαγκάιβερ σε απλά αγγλικά του δημοτικού και ο άμεσος συνειρμός με την λέξη μάγκας τον ανέβαζε πιο ψηλά στο άγουρο top ten των ηρώων μου. Εχω περάσει αρκετά απογεύματα μαζί του, σε εκείνες τις εποχές και ακόμα και τώρα όταν σκάω λεφτά στην ΕΡΤ τον θυμάμαι, μαζί με άλλους της δεκαετίας μου. Εξωφρενικά ψεύτικος, αλλά απίθανα απολαυστικός. Πατάω το play και χάνομαι στον κόσμο του ψέματος. Ησυχία.

Καλό χειμώνα, καλό χειμώνα, καλό χειμώνα

Έγραψα 506 λέξεις, εκ των οποίων οι 504 πέρασαν εντελώς αδιάφορες. Στο προηγούμενο post. Η τελευταία ευχή μου το «καλό χειμώνα» ήταν αυτό που σχολιάστηκε. Προφορικώς και γραπτώς. Μπορεί να λένε πως και η αρνητική διαφήμιση, είναι διαφήμιση, αλλά εγώ θέλω να εξηγήσω γιατί επιμένω να εύχομαι καλό χειμώνα. Και εξηγούμαι:
Οι διακοπές μου τελείωσαν.
Το ίδιο και η άδεια.
Ο καιρός δεν έχει χαλάσει ακόμα, αλλά θέλω να χαλάσει. Για τους παραπάνω λόγους.
Η μέρα μικραίνει.
Είμαι ρεαλιστής.
Και απαισιόδοξος.
Μου αρέσουν τα πουλόβερ.
Πιστεύω στην φυσική συνέχεια.
Απεχθάνομαι όσους θέλουν «να έχει πάντα καλοκαίρι».
Αρχίζει το πρωτάθλημα.
Θέλω να απολαύσω έναν ζεστό καφέ.
Ένα τζάκι βρε αδερφέ.
Έχω αυτοκίνητο και το μηχανάκι δεν το χρησιμοποιώ.
Βαρέθηκα τον ιδρώτα και τη ζέστη.
Στο αυτοκίνητο δεν έχω air condition.
Εχω όμως καλοριφέρ.
Μου αρέσει το κρυο.
Αυτά προς το παρόν.

Αντζελίνα Τζολί, Ζαγοράκης και Παλαιστίνιοι...

Περιγραφή ξενερώματος 1. Η Αντζελίνα Τζολί είχε ξαπλώσει πάνω μου, κοιτούσε τα λάγνα μάτια μου θαμπωμένη, ξεκούμπωνε το φόρεμα της και εκείνη τη στιγμή από τη πόρτα εμφανίστηκε ο Μπραντ Πιτ έξαλλος, με σαφεις προθέσεις να μου δείξει τι έμαθε στα γυρίσματα του Fight Club επειδή με ερωτεύτηκε η darling του.
Περιγραφή ξενερώματος 2. Ο Θοδωρής Ζαγοράκης με μια ντρίμπλα που είχε κάνει αρκετές φορές στο playstation του , στέλνει τον Λιζαραζού να ελέγξει που τελειώνει το χορτάρι του γηπέδου, ετοιμάζεται να κάνει την σέντρα και εκείνη τη στιγμή ένα ολικό μπλακ άουτ 10 λεπτών δεν σε αφήνει να μάθεις αν μπήκε το γκολ ή οχι.
Εντάξει, η φαντασία μου είναι λίγο υπερβολική και επηρεασμένη από τις φαντασιώσεις αυτών των http://apaleutoi.blogspot.com Απάλευτων , αλλά και το ξενέρωμα που ένιωσα το Σάββατο δεν ήταν τόσο υπερβολικό.
Πραγματική περιγραφή ξενερώματος 3: ΑΝΕΚ lines από Χανιά προς Πειραιά. Φορτωμένος με πράγματα, αναμνήσεις και περιττά κιλά κατευθύνομαι προς την πόρτα του αποκρουστικού ΛΑΤΩ. Σηκώνω τα μάτια και βλέπω παραλλαγές, μπλε στολές και πηλίκια. Σε μεγάλη ποσότητα. Το ενδεχόμενο πραξικοπήματος πέρασε από το μυαλό μου αλλά το απέκλεισα σύντομα. Οι άνθρωποι της τάξης ήταν εκεί για να επιτηρήσουν 95 ταλαίπωρους Παλαιστίνιους λαθρομετανάστες που θαλασσοπνίγηκαν στον Λιβυκό Πέλαγος, συνελήφθησαν στα νότια της Κρήτης, στοιβάχτηκαν σε ένα δημοτικό σχολείο για 7 μέρες και τώρα πήγαιναν Αθήνα για να απελαθούν. Εντάξει, η επιστροφή από τις διακοπές είναι άσχημο συναίσθημα, αλλά λίγο να κοιτάξεις γύρω σου, συνειδητοποιείς πως υπάρχουν και χειρότερα...
Λίγο αργότερα, στο κατάστρωμα, ακουω την διπλανή παρέα να μιλάει για το νεο γαμάτο κινητό της NOKIA που φτιάχνει εσπρέσο και τσάι και φυσικά για το SUV που είναι το must των αθηναϊκών δρόμων. Για να αποφύγω την ηχορύπανση, καταφεύγω στο discman και σε ταξιδιάρικες μουσικές. Παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου και βλέπω μια γλυκιά κοπελίτσα να με πλησιάζει χαμογελαστή. Αυτόματη σκέψη: Τι να την σαγήνευσε; Τα γένια 15 ημερών; Η βρώμικη μπλούζα; Τα ηλιοκαμμένα (και ουχί μαυρισμένα) χέρια μου; Το κρεπαλιασμένο βλέμμα μου; Ανταποδίδω το χαμόγελο, βγάζω τα ακουστικά και την ακουω να μιλάει: «Καλησπέρα, μαζεύουμε χρήματα για να δώσουμε φαγητό στους μετανάστες επειδή οι ελληνικές αρχές εδώ και μια εβδομάδα τους δίνουν δυο σάντουιτς την μέρα και ενα μπουκάλι νερό, ενώ η πλοιοκτήτρια εταιρία αρνείται να τους προσφέρει φαγητό».
Πάντα θαύμαζα τους ανθρώπους που κάνουν πράξεις, σιωπηλά, που ενεργούν χωρίς φωνές και πάθη και σκέφτονται τα απλά. Φυσικά συνεισφέρω. Η διπλανή παρέα, ενοχλημένη από την διακοπή της νεοελληνικής κουβέντας, αρνείται να «δώσει στους φτωχούς». Νιώθω μια μεγάλη παρόρμηση να τους μιλήσω για το νέο κινητό μοντέλο sasgamwtospiti και το SUV gamwtaleftasas, αλλα βλέποντας τα μπράτσα των τύπων σκέφτομαι πως ήδη έχω κάνει αρκετά μπάνια και η προοπτική της βουτιάς στο Αιγαίο δεν με ενθουσιάζει.
Μάλλον μόνο έτσι μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Με απλές, μικρές αλλά σημαντικές πράξεις. Οπως η κοπελιά με την παρέα της. Λίγο αργότερα, στον Πειραιά, τα μέλη του Κοινωνικού Φόρουμ πλακώθηκαν με τους μπάτσους για να μην απελαθούν οι κακόμοιροι και άμοιροι Παλαιστίνιοι. Τι κατάλαβαν από το ξύλο; Κάντε την ζωή (και την προσφορά) πιο απλή. Καλό χειμώνα...

Καλοκαιρινό λεξικό γκρίνιας

Λίγο πριν αναχωρήσει το καράβι στο οποίο θα επιβιβαστώ για να ξεφύγω από την Αθήνα, την οποία τελικά θα συναντήσω εκεί που θα παω, μαζεύω όλη μου την γκρίνια με σκοπό να την αφήσω εδώ και να περάσω καλά. Η γκρίνια κάνει καλό.


Πάμε για μπάνιο;
(μτφ ανθρώπινη δοκιμασία στην θεωρία περί βλαβερών συνεπειών του ήλιου. Παραμονή κάτω από το λιοπύρι μέχρι να επιτευχθεί μια ικανοποιητική γκριμάτσα στην ερώτηση συναδέλφου στα τέλη Αυγούστου «Μαυρίσες ε;» )


Πάμε για ένα ποτό;
(μτφ προς τέρψιν του χοντρού ιδιοκτήτη μπαρ του νησιού οι «πρωτευουσιάνοι» πίνουν ότι πετρέλαιο τους σερβιριστεί μέχρι να πάθουν στιγμιαία απώλεια όρασης και να χαμουρευτούν αισχρά με την κατώτερη μορφή ύπαρξης που κάθεται δίπλα και πίνει «ένα ποτό»)


Ξέρω μια γαμάτη παραλία...
(μτφ εξάσκηση στην ορειβασία, στην κατάβαση φαραγγιών, στην προσπέλαση λαγκαδιών με αντικειμενικό σκοπό το επιφώνημα ικανοποίησης όταν αντικρίσεις ιδρωμένος την «γαμάτη» παραλία συνήθως γεμάτη σκουπίδια. Η γυμνά ανθρώπινα μέλη)


Οι τουρίστριες είναι εύκολες εδώ...
(μτφ εξάσκηση στις ξένες γλώσσες που οι γονείς σου τόσο φιλόδοξα πλήρωναν για να καταλήξεις στην καλύτερη αγκαλιά με δυο λευκές τεράστιες Ολλανδές με άγριες ορέξεις και στην χειρότερη να ξερνάς δίπλα στην Καρολ από το Μπρίστολ που μόλις έχασε το συκώτι της)

Αυτή η ταβέρνα αξίζει...
(μτφ ελληνική παραγγελία – αν και δεν πειναμε – του μισού καταλόγου και όλου του ψυγείου με κατεψυγμένα κρέατα και ψάρια πληρωμένα Χ4 με θέα την θάλασσα για σένα και το πορτοφόλι σου για τον ταβερνιάρη)

Στις διακοπές θα διαβάσω...
(μτφ αύξηση του βάρους της βαλίτσας καθότι ανάμεσα σε αποκαλυπτικά στρινγκ, φιλόδοξα προφυλακτικά και τις νέες μπλούζες από τις εκπτώσεις κείτονται τα πρώτα βιβλία στις λίστες πωλήσεων τα οποία θα κάνουν δωρεάν διακοπες χωρίς να τα ενοχλήσει κανείς...)

Το ενοικιαζόμενο είναι σουπερ...
(μτφ οι γείτονες είναι ενα ζευγάρι Αγγλων που όταν δεν είναι σε hangover, δηλαδή όταν είναι ανεκτά μεθυσμένοι κάνουν δυνατό και πλαδαρό έρωτα και τις υπόλοιπες ώρες κοιμούνται. Και βρωμάνε. Οι άλλοι γείτονες είναι εξωτικές κατσαρίδες που έχουν συνάψει ανακωχή με τα κουνούπια τα οποία έχονυ άλλωστε το μέγεθος των κατσαρίδων. Ολα αυτά μόνο με 50 ευρουλάκια)


Στις διακοπές θέλω να ξεφύγω...
(μτφ με τους ίδιους ανθρώπους που βλέπεις καθημερινά, κάνεις τα ίδια πράγματα, πηγαίνεις απλά σε άλλα μαγαζιά με το βλέμμα του χαλαρού ανθρώπου που κάνει την ζωή του όμορφη)

Ανεκτή ποσότητα γκρίνιας εκχύθηκε από τον οργανισμό μου. Καλές διακοπες, καλό κουράγιο και τα λέμε όταν μαυρίσω ανεκτά και μπουχτίσω ακόμα πιο ανεκτά...

Εντυπώσεις ενός ταξιδιώτη (Πορτο#3)

Ο μπαρμαν με κοιτούσε λίγο στραβά. Παλιά δεν πήγαινε στο μάθημα των αγγλικών και την ίδια ώρα πρέπει να έκανε μαθήματα κοκτεϊλ στα οποία - αν κρίνω από την ποιότητα τους – ήταν πολύ επιμελής. Εγώ στον Στρατηγάκη πήγαινα, αλλά η συχνή παρουσία μου σε μπαρ της Αθήνας, με έχουν βάλει σε μια περίεργη διαδικασία. Γι’ αυτό και κοίταζα την απόδειξη με το βλέμμα της Μενεγάκη.
Όταν η κατανάλωση ανεβαίνει, ψάχνω την κάρτα του ΑΤΜ ή τουλάχιστον ένα 50ρικο μέσα στο ταλαιπωρημένο πορτοφόλι μου. Δεν έχω συνηθίσει να πίνωΧ4 και να πληρώνω \2. Ο μπαρμαν ήταν έτοιμος να χάσει την υπομονή του, όταν με μια αστραπιαία κίνηση, συνειδητοποίησα πως δεν είμαι στην Αθήνα, αλλά στο Πόρτο, πλήρωσα 10 ευρώ και κράτησα την απόδειξη του μπαρ στην τσέπη μου. Για απόδειξη πως δεν λεω ψέματα.
Το Πόρτο δεν είναι απλά όμορφο. Είναι και φθηνό. Οι Πορτογάλοι έχουν χαλαστεί πολύ με το ευρώ, αλλά οι τιμές τους παραμένουν λογικές. Μια μπύρα; Το πολύ 2 ευρώ. Ενας καφές; Ποτέ παραπάνω από 1 ευρώ, ακόμα και στις πιο αριστοκρατικές περιοχές...
Λίγο αργότερα, ο ταξίστας που είχε αναλάβει την μεταφορά μου προς την περιοχή που βρίσκεται το «Ντραγκάο», πέρασε δίπλα από τον προορισμό και έκανε έναν περιττό γύρο. Μουρμούρισα κάτι, τον κοίταξα στραβά, δεδομένου οτι ο Ελληνας, δεν σηκώνει ελληνιές και αυτομάτως έκλεισε το ταξίμετρο, ζητώντας συγνώμη. Την δέχτηκα.
Την καλύτερη ατάκα την έχω ακούσει από έναν πιτσιρικά σε ένα μπαρ. «Παλιά» είπε πίνοντας την 6η μπύρα του (σύνολο 6 ευρώ) «στην Πορτογαλία ίσχυαν τα τρια F. Football, Fathima (δηλαδή Παναγία) και Fado (η μουσική) . Οπως μας έχουν κάνει τα πράγματα, πλέον έχουμε 4 f. Το τέταρτο είναι το fuck you…»
Δεν ξέρω αν θα κάνουν τίποτα, αλλά είναι πραγματικά εξοργισμένοι όλοι εδώ. Ενας άλλος ταξιτζής μόλις τον ρώτησα για την κατάσταση της χώρας, με κράτησε παραπάνω 10 λεπτά στο αυτοκίνητο κράζοντας ασταμάτητα το ευρώ, την οικονομία, τα λαμόγια πολιτικούς που έχουν, την ακρίβεια. Κάτι μου θύμισε, αλλά δεν μπορώ να βρω τι...

Εντυπώσεις ενός ταξιδιώτη (Πορτο#2)

Τελικά έχουμε πολλά κοινά με τους Πορτογάλους. Όχι σε όλα, αλλά μοιάζουμε. Αποκρυπτογράφησα κάποιες σημερινές εφημερίδες και μου έκανε εντύπωση η γκρίνια, η μεμψιμοιρία και η αίσθηση κατωτερότητας που αναδύουν σε όλους τους τομείς. Η είδηση που μου έκανε μεγάλη εντύπωση, ήταν πρώτο θέμα σε κάποιες φυλλάδες. Προφανώς αντιπολιτευτικές. Πρόσφατα εξαγγέλθηκε αύξηση στα συντάξιμα χρόνια των αστυνομικών και μείωση στους μισθούς. Ποια η αντίδραση; Πορεία; Απεργία; Γκρίνια; Ο χαμογελαστός εκπρόσωπος της πορτογαλικής τροχαίας, δήλωσε πως μέχρι και τις πρώτες μέρες του Αυγούστου «εμείς δεν κόβουμε καμία κλήση για να βοηθήσουμε τους κρατούντες που μας παίρνουν το ψωμάκι», μιλώντας στην γλώσσα με τα πολλά «ου». Δεν ξέρω καλά την πολη για να παρατηρήσω τι γίνεται στις ώρες αιχμής τους, αλλά στο μυαλό μου ήρθε η Μεσογείων και η κάθε Μεσογείων Δευτέρα πρωί. Μια μέρα μετά τις εξαγγελίες των αστυνομικών πως «θα κάνουμε μόνο φραστικές παρατηρήσεις στους οδηγούς». Κλείστε τα μάτια και φανταστείτε το όνειρο του κάθε Μπακούνιν να βγαίνει πραγματικότητα. Αναρχία. Κόρνες, βρισιές, προσπεράσματα, τρακαρίσματα. Μια μοναδική εικόνα που παραπέμπει μόνο στις στιγμές που δάσκαλος της τρίτης δημοτικού φεύγει από την αίθουσα και τα παιδιά νιώθουν στιγμιαία ελεύθερα. Όμορφη εικόνα ή όχι; Εδώ πάντως δεν άκουω κόρνες.