Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 30, 2005

"Απέλασε με δήμαρχε να γλιτώσω!"


Διαβάζω στην καλή εφημερίδα Traffic μια παγκόσμια αποκλειστικότητα, που με άφησε άφωνο. Ενα θέμα που θα μπορούσε άνετα να γυριστεί σε μια αναξιοπρεπή αμερικάνικη b-movie, ένα θέμα με πολλές προεκτάσεις.
Ο τίτλος του ρεπορταζ είναι σπαρακτικός «Απέλασε με δήμαρχε να γλιτώσω!» αναφέρεται και πρόκειται για τη δήλωση ενός Αλβανού. Οι μισαλλόδοξοι, εθνικιστές που αυξάνονται και πληθύνονται – με εξαίρεση την ώρα που έρχεται το χαρτί του στρατού όπου η αγάπη για την πατρίδα χάνει 2-0 από την αγάπη της βολής τους, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία – να μην προλάβουν να χαρούν. Γιατί από πίσω (χωρίς παρεξήγηση) από τη δήλωση κρύβεται το μεγάλο δράμα. Ο Αλβανός ήταν φυλακισμένος στο σπίτι ενός ιερέα, κρυμμένος από τις δυο κόρες του ευσεβούς μουσάτου και περνούσε καθημερινά μαρτύρια. Πως; Του έδιναν viagra σε μεγάλες ποσότητες και μετά τον ανάγκαζαν να κάνει sex.
Οι προεκτάσεις είναι πολλές:
1. Θρησκευτική: Κάνουν προγαμιαίο sex οι κόρεις ιερέων;
2. Εθνικιστική: Δέχονται να μολυνθούν από σπέρμα μη ελληνορθόδοξο;
3. Ιατρική: Ο παπάς ήταν κουφός, τυφλός ή ηλίθιος και δεν πήρε πρέφα
4. Σεξουαλική: Ήταν ωραίες;
5. Φαρμακευτική: Που έβρισκαν το viagra σε μεγάλες ποσότητες;
6. Trendy: Χάθηκε κανένας Τούρκος που είναι και της μόδας;
Δεν ξέρω, μένω άναυδος. Ισως θα έπρεπε να πάρει θέση ο Αρχιεπίσκοπος που μίλησε πάλι για «πατρίδα θρησκεία και οικογένεια» Αλλά και πάλι, είναι ευλογημένες από τον πατέρα τους, δεν θα πάνε στην κόλαση...

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 29, 2005

Γαμομπελαδες


Ο χώρος του προαυλίου της εκκλησίας, το ατσαλάκωτο ντύσιμο και κυρίως η κατανυκτική στιγμή δεν ευνοούσε τη διαμάχη. Αλλά, όρεξη να υπάρχει και τα προβλήματα ξεπερνιούνται.

- Τι θα γίνει ρε μεγάλε, θα μετακινήσεις το όχημα;
- Γιατί ρε φίλε τι ζόρι τραβας;
- Θέλω να φέρω την δικιά μου (sic)
- Να περιμένεις ρε, τα παιδιά δεν τελείωσαν ακόμα
- Η ώρα σας τελείωσε ρε μαλάκα
- Ποιον ειπες μαλακα ρε;

Οι φίλοι των ζευγαριών που δεν κατάφεραν να γίνουν κουμπάροι, αλλά έγιναν ότι πιο κοντινό – δηλαδή οδηγοί της νύφης – δεν γνωρίζονταν. Εκπροσωπούσαν άλλωστε δυο αντιμαχόμενες παρατάξεις: Τον γάμο των 8.00 και τον γάμο των 9.00. Το περιστατικό έληξε με την παρέμβαση μιας δυναμικής κυρίας με λουλακί μαλλιά και αστραφτερό ταγέρ, μιας κυρίας γενικά φιλήσυχης, αλλά για την περίσταση δυναμικής. Στους γάμους πάντα αποκτούσε μια υπερφυσική δυναμική...
Το περιστάτικο είναι πραγματικό. Το παρακολούθησα με μεγάλη χαρά πριν από λίγο καιρό σε έναν γάμο. Ηταν η μοναδική ευχάριστη στιγμή της βραδιάς.
Ανάμεσα σε ιδρωμένους και ταλαιπωρημένους γαμπρούς, αναψοκοκκινισμένες νύφες που βιώνουν την εκπλήρωση του all time classic ονείρου τους, περιχαρείς γριές που ζουν αναβίωση μεγάλων στιγμών και βρίσκουν μια ιδανική ευκαιρία να σχολιάσουν την πλευρά του άλλου σογιού, πάντα ένιωθα (και θα νιώθω) αμήχανα.
Αν αυτό δεν είναι ο ορισμός του χαμένου χρόνου, των χαμένων χρημάτων και της αποθέωσης του κιτς, τότε τι είναι; Ενα απωθημένο χρόνων, κυρίως για να ικανοποιήσεις κακοπαθημένους μεσήλικες, ταλαιπωρεί τις νέες γενιές. Και σαν να μην έφτανε αυτό ακολουθεί και το «γλέντι». Εντός εισαγωγικών.
Το θετικό είναι οτι τρως. Το δεύτερο θετικό οτι πίνεις. Και εκεί σταματάμε. Κυκλωτικοί – αναγκαστικοί – χοροί, ιδρωμένα λουλακί μαλλιά σε διέγερση, νταούλια και κλαρίνα. Η αηδία σε αποθέωση. Γι’ αυτό και εγώ είμαι σίγουρος. Πρώτα δημαρχείο και μετά Blue Peach μέχρι να ακουστεί ο Frankie να λεει το New York, New York. Αν θα υπάρχει μέχρι τότε...

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 21, 2005

Οταν κλείνει η TV, αρχίζει η ζωή




Λόγω μιας πρόσφατης εγκεφαλικής θλάσης, σε συνδυασμό με μια ύφεση στην προσωπική μου ζωή, παρακολούθησα τηλεόραση. Επηρεασμένος από το ξεκίνημα της νέα σεζόν, κάθισα κάποιες ώρες μπροστά στην οθόνη και πριν αποβλακωθώ, την έκλεισα. Πρόλαβα όμως να κάνω κάποιες παρατηρήσεις την ώρα που σκεφτόμουν έναν τοίχο με ένα σύνθημα «Όταν κλείνει η TV αρχίζει η ζωή».
Παρατήρηση 1: Ο Νίκος Κακαουνάκης όσα και να κονομά, τα αξίζει. Τουλάχιστον σε εργατοώρες. Είτε το πρωί, είτε το βράδυ, είτε στην μεταμεσονύκτια ζώνη είναι εκεί και σχολιάζει, βρίζει φτύνει και ειρωνεύεται. Μόνο που είναι λίγο κουρασμένος
Παρατήρηση 2: Το ίδιο κάνει και η Λίανα Κανέλη. Δεν καπνίζει πλέον (δυστυχώς), αλλά παει με όλα. Μόνο που αυτή δεν πληρώνεται. Ακόμα χειρότερα. Και δεν είναι και κουρασμένη.
Παρατήρηση 3: Η Ελεονώρα Μελέτη είναι πιο ψηλή, πιο λεπτή και (μάλλον) πιο έξυπνη από τη Μενεγάκη, αλλά υστερεί στο στήθος. Οι λάτρεις του μπούστου πάνε Alpha. Εχει ωραιότερα πόδια όμως.
Παρατήρηση 4: Ο Νίκος Χατζηνικολάου έχει ωραίες γραβάτες αλλά το ύφος του θυμίζει στραβωμένο λοχαγό σε ακρτικό νησί, πριν από επιθεώρηση. Κάποιος να τον χαλαρώσει.
Παρατήρηση 5: Κάποιος να πει στον Αλέξη Γεωργούλη, ότι οι 27χρονοι αθλητικογράφοι δεν έχουν σπίτι με πισίνα. Το λεω με σιγουριά και πόνο ψυχής.

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 20, 2005

don't drink & drive...





την ωρα που δοκιμαζεις τη φωτογραφικη σου μηχανη...

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 16, 2005

Η απόγνωση των τρέντηδων



Εφτασε στο mail μου. Στην αρχή γέλασα, μετά το απέρριψα, μετά προβληματίστηκα. Δεν θα το έλεγα πως με εκφράζει στο απόλυτο, αλλά πάλι, ποτέ δεν ξέρεις. Επισης δεν ήξερα τι να γράψω οπότε δείτε αυτό. Επειδή όμως όλα από την blogoland ξεκινάνε, όπως προέκυψε, ανήκει σε άλλο blog το κείμενο. Το τεκμήριο είναι εδώ. Sorry για την αντιγραφή, αλλά έγινε κατα λάθος. Και δεν ειχα και τι να γραψω.
Η photo είναι άσχετη, αλλά απολαυστική...


Είσαι γύρω στα 30 (πάνω / κάτω μία πενταετία). Έχεις σπουδάσει, απέκτησες μεταπτυχιακό, μιλάς μία με δύο ξένες γλώσσες. Όταν ήσουν 10 ετών, ήθελεςνα γίνεις πιλότος/αστυνομικός/δάσκαλος. Στα 15 σου,γιατρός/δικηγόρος/αρχιτέκτονας και στα 20, brand manager/project manager/IT specialist. Σήμερα και κοιτώντας το γραφείο όπου δουλεύεις, συνειδητοποιείς ότι καλύτερα να είχες μείνει στο αρχικό plan.
Πηγαίνεις γυμναστήριο (όποτεμπορέσεις, μία φορά το εξάμηνο), κάνεις συχνά δίαιτες και διαβάζεις το ζώδιό σου χωρίς να ντρέπεσαι γι' αυτό.Έχεις διάφορα ενδιαφέροντα, σου αρέσει τοέντεχνο, νιώθεις καλλιεργημένος, διαβάζεις λιγότερο απ' όσο θα ήθελες, βλέπεις Fame Story και πηγαίνεις σινεμά. Στη ντουλάπα σου έχεις ακόμη μερικάξεχασμένα τεύχη του Κλικ και στη βιβλιοθήκη σου υπάρχουν βιβλία του Μαρκές και του Ουμπέρτο Έκο.
Έχεις πληθώρα cds, τα οποία σπανίως ακούς. Αγοράζεις τουλάχιστον δύο εφημερίδες κάθε Κυριακή (με κριτήριο το dvd) και αρχίζεις την ανάγνωσή τους από τα ένθετα: πρώτα τα διαφημιστικά, μετά τα τηλεοπτικά, τα lifestyle και τέλος -αν προλάβεις- ρίχνεις και μια ματιάστην εφημερίδα.Ξυπνάς κάθε πρωί με κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα και πίνεις έναν καφέ. Ντύνεσαι. Βγάζεις από την πρίζα τον φορτιστή και βάζεις στην τσάντα σουτο κινητό. Παίρνεις το αυτοκίνητο, το μετρό, το τρόλεϊ, το λεωφορείο και πηγαίνεις στη δουλειά (την οποία δυσκολεύθηκες να βρεις, αλλά τέτοιαπου είναι, εύχεσαι να μην την είχες βρει), πίνεις έναν καφέ, τσεκάρεις το e-mail σου, ανοίγεις το in.gr, διαβάζεις το Μετρόραμα και την AthensVoice, παίρνεις κάνα τηλέφωνο, κουτσομπολεύεις με τους συναδέλφους, χασμουριέσαι κι αρχίζεις να μελετάς νούμερα και να γράφεις αναφορές. Κατά τη διάρκεια της μέρας,πετάγεσαι να πληρώσεις το κινητό, τη ΔΕΗ, την Tellas, τη δόση για το αυτοκίνητο.
Παίρνεις και μία τυρόπιτα. Όταν τη φας, αισθάνεσαι ενοχέςγια τις θερμίδες που απέκτησες, για τις κακές διατροφικές σου συνήθειες,για τα ευρώ που ξοδεύεις αλόγιστα σε σαχλαμάρες, για τα παιδάκια στο Τζιμπουτί που δεν έχουν να φάνε.Σχολάς (γύρω στις 4, στις 5 ή ίσως και στις 7:30). Παίρνεις τοαυτοκίνητο, το μετρό, το τρόλεϊ, το λεωφορείο και γυρίζεις πίσω πτώμα. Δεν έχειςκαμία όρεξη να βγεις, αλλά για να μην σε πουν αντικοινωνικό κανονίζεις να βρεθείς με την παρέα σου στην άλλη άκρη της πόλης, σε ένα μπαράκι πολύ κατώτερο από το κουτούκι που βρίσκεται στη γωνία, ακριβώς δίπλα στο σπίτι σου.
Όταν φθάσεις στο μπαράκι κι αφού ταλαιπωρηθείς να βρεις θέση να παρκάρεις, στριμώχνεσαι σε ένα τραπεζάκι ασφυκτικά τοποθετημένο ανάμεσα σε άλλα καινιώθεις και χαρούμενος που βρήκες να κάτσεις. Εκνευρίζεσαι με τηνκάπνα, τη μουσική, το γέλιο της κυρίας στο διπλανό τραπέζι, την αγένεια της σερβιτόρας και βεβαίως τον αδικαιολόγητα υπέρογκο λογαριασμό, που σου δημιουργείκαι πάλι τους γνωστούς συνειρμούς για τα πεταμένα ευρώ και τα παιδάκια στο Τζιμπουτί.
Είχες όνειρα. Ω ναι! Ήθελες να παντρευτείς, να κάνεις πολλά παιδάκια και να αγοράσεις ένα μεγάλο σπίτι με θέα τη θάλασσα. Τωρα καλόμαθες και ανατριχιάζεις στη σκέψη και μόνο. Κοιτάς και την τελευταία μισθοδοσία σου και συμβιβάζεσαι, στην καλύτερημε πολιτικό γάμο, ένα παιδί και θέα στονακάλυπτο. Κορνιζάρεις και κρεμάς στον τοίχο, τα πτυχία που είχαν υποσχεθεί να σε κάνουν brand manager/project manager/IT specialist.
Συμβιβάζεσαιμε την κακογουστιά, την αγένεια, την αναξιοκρατία, τη μαζικότητα.Συμβιβάζεσαι με το έτερον ήμισυ, παρά το γεγονός ότι κατά βάθος είσαι εγωιστής καιθα ήθελες να είσαι πάντα από πάνω. Ας όψεται η χαμηλή αυτοεκτίμηση που σου κληροδότησε το Κλικ, το Νίτρο, το 01, ο Ζαμπούνης, η Πετρουλάκη, η οικογένεια Φόρεστερ και όλος αυτός ο δήθεν υπέρλαμπρος κόσμος της χαλαρότητας, της ευδαιμονίας και της ευζωίας. Ξέρεις ότι δεν είσαιπανέξυπνος, πανέμορφος, επιτυχημένος, political correct. Συμβιβάζεσαι και με αυτό. Εντέλει, φθάνεις να συμβιβάζεσαι με τον συμβιβασμό.
Συνειδητοποίησες ότι η γενιά σου έχαψε την παραμύθα που της σερβίρανεοιλογής-λογής Κωστόπουλοι. Την παραμύθα του χύμα, του εύκολου, του ωχαδελφισμού, της νέο-μαγκιάς. Κι ύστερα, ώσπου να το συνειδητοποιήσεις.μεγάλωσες! «Μα δεν μπορεί ΕΓΩ ο επίδοξος brand manager/projectmanager/IT specialist να είμαι ακόμη εδώ, στην Κυψέλη, στο Παγκράτι, στην Πλατεία Βικτωρίας» σκέφτεσαι. «Πότε θα πάω εκδρομές σε εξωτικούς προορισμούς;Πότε θα μείνω σε εκείνο το ξενοδοχείο που μοιάζει με καράβι, στο Ντουμπάι;Πότε θα αγοράσω τηλεόραση plasma για να την εγκαταστήσω στο playroom μου;Πότε θα μετακομίσω σε μεζονέτα στην εξοχή; Πότε θα βρω το χρόνο να διαβάσω όλατα βιβλία που θέλω, να ταξινομήσω όλα τα άρθρα που έχω κρατήσει, να ακούσω όλα τα cds που έχω αντιγράψει και να δω όλα τα dvds που έχω συγκεντρώσειαπό τις εφημερίδες; Ποιος θα μου πει πότε να επαναστατήσω επιτέλους;»
Υπήρξαν γενιές που ανδρώθηκαν μέσα από ένδοξες επαναστάσεις. Όλοι, έφαγαν τελικά τα μούτρα τους, αλλά τους έμεινε τουλάχιστον η ανάμνηση ότι αγωνίσθηκαν για κάτι. Λυπάμαι πολύ. Εσείς αγαπητέ μου είστε ο πιοαδύναμος κρίκος. Η ιστορία σας κλήρωσε κι εσάς μία κάποια επανάσταση. Την επανάσταση του lifestyle και της τεχνολογίας. Είστε ένας φρενήρης, ανικανοποίητος καταναλωτής. Καλή σας νύχτα.

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 12, 2005

Ιδιωτικός - Δημόσιος 1-0. Στην παράταση.



Στον τοίχο ενός αγαπημένου μπαρ στο κέντρο της Αθήνας υπάρχει μια κορνίζα με μια πολύτιμη ατάκα :«Μια γυναίκα με έριξε στο ποτό. Και ποτέ δεν βρήκα την ευκαιρία να την ευχαριστήσω». Ξεκάθαρες θέσεις, σαφείς προθέσεις.
Στον τοίχο μιας μισητής δημόσιας υπηρεσίας, σε προάστιο της Αθήνας υπάρχει μια κορνίζα με μια φτηνή ατάκα: «Κανείς δεν έχει πεθάνει από την υπερβολική δουλειά, αλλά δεν υπάρχει λόγος να το ρισκάρεις». Ακόμα πιο ξεκάθαρες θέσεις, ακόμα πιο σαφείς προθέσεις.
Μπήκα αγχωμένος και καθυστερημένος στην δημόσια υπηρεσία. Μάλλον η παραμονή μου στο μπαρ την προηγούμενη μέρα δεν ήταν τόσο καλή ιδέα. Πλησίασα το γκισέ. Ημουν μόνος απέναντι με το θηρίο. Το θηρίο είχε φουντωτά μαλλιά λιονταριού, πουκάμισο δεκαετίας 90, γυαλιά πρεσβυωπίας, μηδενική θηλυκότητα και νωθρούς τρόπους. Επιστράτευσα όλη τη γοητεία (;) και την ευγένεια που με διακρίνει, έσκασα ένα κουρασμένο χαμόγελο, καθάρισα τη φωνή μου για να με προσέξει και άρχισα:
«Καλημέρα, θα μπορούσατε να μου δώσετε το έγγραφο Σ24556;»
«….»
Συνήθως όταν δεν μου μιλάνε, δεν απαντάω, αλλά η ανάγκη ήταν άμεση. Με τη περιφερειακή μου όραση, διέκρινα το ιερό δισκοπότηρο υπ’ αριθμόν Σ24556 στη γωνία του γραφείου, ακριβώς κάτω από μια κιτρινισμένη αφίσα με μια παραλία της Κρήτης.
«Γκουχ γκουχ»
«….»
«Με συγχωρείτε είναι εύκολο να μου απαντήσετε»
Ελαφρύ σήκωμα του κεφαλιού, εφάμιλλο με αυτοκρατορική κίνηση που κοιτάει υπήκοο του, την ώρα που ζητάει άφεση αμαρτιών. Τα μάτια μας διασταυρώνονται, η μάχη του βλέμματος ξεκινά, αλλά είμαι πολύ αδύναμος μπροστά στο θηρίο. Εγώ γεννήθηκα (επαγγελματικά) ιδιωτικός υπάλληλος, οπότε η μηδενική αντίδραση με σκοτώνει. Με παραλύει. Είναι πιο ισχυρή και το ξέρει. Ενα γλύψιμο κρατικού κώλου πριν από λίγα χρόνια της είχε αφήσει μια άσχημη γεύση στο στόμα, αλλά το βόλεμα και η μονιμότητα, είναι σαν τσίχλα και οδοντόκρεμα. Τους κάνει να ξεχάσουν την γεύση του κώλου και απολαμβάνουν μόνο τη φρεσκάδα της επαγγελματικής αφασίας. «Έχω σχολάσει κύριε μου»
«Με συγχωρείτε για την ενόχληση, απλά επειδή το βλέπω το χαρτί, θα μπορούσατε να μου το δώσετε. Δεν θα το πούμε πουθενά» λεω προσπαθώντας να μιμηθώ το καλοκάγαθο χαμόγελο του Τομ Χανκς.
«Δεν μπορείτε να μου καταλογίσετε ευθύνες. Εχω σχολάσει»
«Μα δεν θέλω να σας καταλογίσω ευθύνες, το χαρτί θέλω»
«Εχω σχολάσει»
«Μα είναι δίπλα σας»
«Έχω σχολάσει»
«Δεν θα το πούμε πουθενά»
«Έχω σχολάσει»
Το αίμα βράζει, το χαμόγελο χάνεται, νιώθω να τρέμω από οργή για τους θύτες της ελληνικής κοινωνίας. Το χαμόγελο επανέρχεται μειλίχια στο πρόσωπο μου. Είμαι ιδιωτικός υπάλληλος, οπότε η εγρήγορση μπορεί να μου έχει καταστρέψει τη ζωή, αλλά τουλάχιστον με έχει κάνει ετοιμόλογο.
«Συγνώμη για την ενόχληση, αλλά μήπως πρέπει να βρειτε κάποιον άντρα; Δεν σας βλέπω πολύ καλά…»
Έφυγα άπραγος, αλλά χαμογελαστός. Δεν νίκησα τη κρατική μηχανή. Απλά την προσέβαλα. Ανοίγοντας την πόρτα, λούστηκα στο φως καθώς άκουγα τις άναρθρες κραυγές της. Τουλάχιστον την ξύπνησα. Ήρθε η ώρα να πάω για τη δουλειά μου…

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 08, 2005

Μου τη σπάνε...



Η Κατερίνα Γιουλάκη
Η ερώτηση «τι σκέφτεσαι;»
Ο Ζάχος Χατζηφωτίου
Η ελληνική μαγκιά
Ο εθνικισμός
Ο συντηρητισμός
Οι μπάτσοι με μικρό τσουτσούνι και μεγάλο τσαμπουκά
Ο Παναθηναϊκος
Η ηθικολογία και η εκκλησία
Οι δημόσιες υπηρεσίες
Τα λεωφορεία
Ο όχλος
Οι πωλητές όταν απλά θέλω να κοιτάξω και με ρωτούν «τι θέλετε»
Η προσποιητή ευγένεια
Η υπερβολική ευγένεια
Η αγένεια
Ο φραπές ως λόγος ύπαρξης
Να με ξυπνάνε πρωί
Να κάθονται αριστερά στις κυλιόμενες σκάλες
Οι παρωπίδες
Οι κόντρες χωρίς λόγο
Η δυσκοιλιότητα
Οσοι «κληρονομούν» επαγγέλματα
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης
Οι αξύριστες μασχάλες (στις γυναίκες)
Οι υπερβολικά ξυρισμένοι άντρες
Η αισχροκέρδεια
Η Ελντα Πανοπούλου
Η «λαϊκή» μουσική δικτατορία
Αυτοί που γκρινιάζουν όλη την ώρα
Εγώ...

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 06, 2005

Ωδη εις τη Ν. Εξομολόγηση ενός εθισμένου





Την Ν. μου τη γνώρισε η μαμά και ο μπαμπάς. Οχι ακριβώς ο ιδανικός τρόπος να ξεκινήσει ένας θυελλώδης έρωτας. Για να είμαι ακριβής, δεν μου τη γνώρισαν. Μου την σύστησαν αρχικά και με πλάγιο τρόπο και έπειτα μου την απαγόρευσαν. Αυτός ήταν ακριβώς ο ιδανικός τρόπος για να την ερωτευτώ.
Προσπάθησα να την προσεγγίσω πριν καν συνειδητοποιήσω ποιος είμαι. Μου έκοψε τον βήχα που μου προκάλεσε. Δεν την ξέχασα, αλλά την έβαλα καλά κλεισμένη στο μυαλό μου, σαν μια εκκρεμότητα που ξέρεις πως θα λυθεί.
Την έκανα δικιά μου, ένα βράδυ καλοκαιριού καλά κρυμμένος πίσω από κάτι φυλλωσιές. Η πρώτη μας επαφή είχε όλο αυτό το μεταφυσικό που νιώθεις στον έρωτα. Φόβος, χαρά, απόλαυση, ζαλάδα, ενοχές. Ο έρωτας σφραγίστηκε από μυστικότητα και αραιές απολαύσεις τα επόμενα χρόνια. Βρισκόμασταν αραιά και που, πάντα καλά οργανωμένα, πάντα μυστικά, πάντα ένοχα. Δεν με πείραζε που την είχαν και άλλοι. Αυτό δεν είναι το μεγαλείο ενός έρωτα; Δεν με πείραζε που μου άφηνε μια βαριά μυρωδιά, δεν με πείραζε που μερικές φορές πλήρωνα γι’ αυτή. Όταν ήταν δικιά μου, ήταν δικιά μου και ο κόσμος μας έμοιαζε απλός. Μετά έφυγαν και οι ενοχές.
Την έκανα δικιά μου μετά από ερωτικές απογοητεύσεις, την ώρα που η ομάδα μου δεν κέρδιζε, στο άγχος δουλειάς, στην απόλαυση του καφέ, στην ζαλάδα του ποτού, την ώρα της σκοπιάς ακόμα και όταν ήμουν με άλλα θηλυκά, χωρίς να ντραπώ καθόλου. Είχε όλη την αίγλη του απαγορευμένου, του κακού, της αυτοκαταστροφής. Και ακόμα την έχει.
Γύρω μου ετοιμάζεται να ξεσπάσει ένας παγκόσμιος πόλεμος. Η μια πλευρά είναι πιο δυνατή. Έχει στο πλάι της ανθρώπους με λευκές μπλούζες, διπλώματα και αποδείξεις. Έχει επίσης και δίκιο. Εγώ όμως είμαι στην άλλη πλευρά. Προς το παρόν, από επιλογή. Μας κυνηγάνε βάναυσα, θέλουν να μας απαγορεύσουν να αγαπάμε την Νικοτίνη μας και εγώ σε κάτι τέτοια γίνομαι πολύ συναισθηματικός.
Κύριοι, θα το κόψω όταν θέλω. Άντε γεια, πάω να καπνίσω...


(Και επειδή ο αμελής εθισμένος, όπως εγώ πρέπει να πληρώνει τα λάθη του, η εξομολόγηση είναι αφιερωμένη στον ομοιοπαθή τύπο που με έκανε να ψάχνω βραδιάτικο για ανοιχτό περίπτερο).

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 04, 2005

Αρχίζει το ματς. Χολαργός – Παγκράτι ώρα μηδέν.



O Γ. ετοιμάζεται να φύγει για την Γηραιά Αλβιώνα. Πριν μπει στο αεροπλάνο, τα φιλαράκια του δεν μπορούν να κάνουν κάτι διαφορετικό από το να τον διασκεδάσουν. Πως; Μα με ένα από τα κλασικά φιλικά – εχθρικά ματς ανάμεσα σε Χολαργό και Παγκράτι. Ο ιδρώτας θα τρέξει (από τους περισσότερους), οι κράμπες θα υπάρξουν (για όλους), το γέλιο θα πέσει (από όλους) και στο τέλος, θα γίνει το γνωστό. Θα κερδίσει ο Χολαργός. Τα έξι εισιτήρια που εκδόθηκαν έχουν γίνει ανάρπαστα ενώ οι δηλώσεις των πρωταγωνιστών έχουν ανάψει τα αίματα. Ακολουθεί ένα post, σε συνεργασία με τον φίλο siesta στο οποίο παρουσιάζονται οι παίκτες των δυο ομάδων. Σύμφωνα με πληροφορίες, τον ρόλο των cheerleaders θα αναλάβουν οι Hobgoblin και Alex . Κάθε νέα προσφορά θα εξετάζεται.


ΧΟΛΑΡΓΟΣ


Νο 0: Jim Theos. Ο γόης. Διαθέτει την τεχνική του Κολτσίδα, την ευλυγισία του Αρχιεπίσκοπου Χριστόδουλου και την ευστοχία του Μπακατσιά αν ο τελευταίος έπαιζε ποδόσφαιρο. Ετοιμάζεται να μηνύσει τον George Best για την δήλωση του πως «αν δεν ήμουν τόσο όμορφος θα είχατε ξεχάσει τον Πελέ».Παρά την αμφισβητούμενη τεχνική του κατάρτιση, ο αγγλοαναθρεμένος μέσος παραμένει το αγαπημένο παιδί της εξέδρας του Χολαργού ενώ διαθέτει προσωπικό fan club.
Κάποιος είχε γράψει γι’ αυτόν τον λευκό αράπη, πως θυμίζει έκλειψη σελήνης. Εμφανίζεται στο γήπεδο σπάνια (όταν τον αφήνουν οι θαυμάστριες), αλλά όταν εμφανίζεται είναι εντυπωσιακός. Θα τον δείτε σε κάθε γωνία του γηπέδου, να αναρωτιέται τι ακριβώς κάνει.
Ατάκα: «Ρε παιδιά γιατί να φορέσω εγώ την φανέλα με το μηδέν;»
Highlight: Οι κεφαλιές του που θυμίζουν την προσπάθεια του Μπους να γίνει ειρηνοποιός.

Νο7: Αλ Κατσίνο. Ο «Ιταλός». Τα εισαγωγικά δεν είναι λάθος. Ο ίδιος επιμένει πως γεννήθηκε λίγο έξω από την Γένοβα, αλλά πρόσφατα δημιουργήθηκε σάλος, όταν ο Σαλί Μπερίσα με έκτακτη συνέντευξη Τύπου παρουσίασε αδιάσειστα στοιχεία που αποδεικνύουν πως γεννήθηκε στα Τίρανα. Η υπόθεση ακόμα εκκρεμεί.
Φινετσάτος παίκτης – αποκαλούμενος και «κοντοπούτανος» λαικιστί- αντιμετώπισε προβλήματα με χρήση απαγορευμένων ουσιών και παρακολούθησε πρόγραμμα απεξάρτησης μαζί με τον Αντόνιο Ντινιακούτου στο Αμστερνταμ πριν από ένα χρόνο. Παίζει καλύτερα σε γήπεδα με χόρτο και καλύπτει με επιτυχία όλες τις θέσεις – πλην του τερματοφύλακα και του παγκίτη. Βρίσκεται σε κάθε σημείο του γηπέδου, μέχρι να χαρμανιάσει και να στρίψει ένα απολαυστικό τσιγάρο, θαυμάζει τον Δημήτρη Σαραβάκο, τον Μπομπ Μάρλεϊ και τον Λουκά Βύντρα και θεωρείται το φόβητρο κάθε αντιπάλου.
Ατάκα: «Κολλήσω;»
Highlight: Ο έξαλλος πανηγυρισμός του στα κάγκελα, στο μοναδικό εύστοχο πέναλτι από τα 1355 που έχει εκτελέσει. Ήταν στην προθέρμανση...

Νο11: Αλεχάντρο Δοδίνιο Ντε Αμπαλος. Το αηδόνι. Στο σπίτι του υπάρχει ένα εικόνισμα του Ντέμη Νικολαϊδη λίγο πιο κάτω από την φωτογραφία του. Αγαπάει την μητέρα του, λίγο πιο πολύ από τον εαυτό του και θεωρεί πως είναι ο αρχηγός, ο καλύτερος παίκτης, ο προπονητής, ο πρόεδρος, ο φροντιστής, ο δημοσιογράφος, ο μασέρ και ο πιο ένθερμος φίλαθλος της ομάδας στην ίδια συσκευασία.
Γεννήθηκε στο προάστιο του Ρίο, Χολάργκος, έχει περιοδεύσει όλη την Ευρώπη με αποτυχία στην προσπάθεια να βρει ομάδα και το μοναδικό πράγμα που μπορεί να τον βραχυκυκλώσει μπροστά στον τερματοφύλακα, είναι η ερώτηση : «Θα πάρει η ΑΕΚ το πρωτάθλημα;».Το όνειρο του ήταν να γίνει επιθετικός και πολιτικός. Απέτυχε και στα δυο και τώρα προσπαθεί να τα συνδυάσει. Έχει πραγματικές ηγετικές ικανότητες αλλά σύντομα θα χάσει όλους του τους φίλους γιατί η γραφικότητα του ξεπερνάει την Σαντορίνη.
Ατάκα: «Θα το πάρει φέτος η ΑΕΚ;»
Highlight: Μια ντρίμπλα που έχει περάσει στα χρονικά. Η μπάλα ακίνητη, η σκόνη να πλανιέται στον αέρα, αντίπαλοι και συμπαίκτες να παθαίνουν νευρικούς σπασμούς από τα γέλια, και ο ίδιος να αυνανίζεται λεκτικά με την τεχνική του...

Νο9: Ζαφείρης Ζαφειρίου. Ο ατσαλάκωτος. Πρόσφατα ξεμπέρδεψε με επιτυχία από τις νομικές επιπλοκές που είχε με παλιούς του συμπαίκτες. Τον είχαν μηνύσει γιατί θεωρούσαν πως εκμεταλλευόταν την υπεραξία τους καθώς δεν είχε ιδρώσει ούτε μια φορά σε παιχνίδι.
Μπαίνει στο γήπεδο με φουσκωμένες τσέπες από φουντούνια και πακοτίνια τα οποία έχει για τις δύσκολες στιγμές της μοναχικής επίθεσης. Είναι πιο εύκολο να πιει καφέ ο Μπιν Λάντεν στη Νέα Υόρκη από το να γυρίσει στην άμυνα . Είναι ο μοναδικός – και περήφανος γι’ αυτό – Ελληνας της ομάδας και με τις κατα καιρούς ρατσιστικές του δηλώσεις για τους συμπαίκτες του έχουν ξεσηκώσει θύελλα διαμαρτυριών.
Ατάκα: Καμία. Συνήθως είναι μπουκωμένος.
Highlight: Το ασταμάτητο τρέξιμο του για 15’’ στο πρώτο του παιχνίδι. Ακόμα το αναφέρει.

Νο14: Χορχε Ramos Palikaris. Ο κοντός. Ο Σάμιουελ Μπέκετ έγραψε το «Περιμένοντας τον Γκοντό» και οι αθλητικές εφημερίδες βρήκαν εύστοχο τίτλο. «Περιμένοντας τον Κοντό να σκοράρει». Ο Ισπανός μέσος της ομάδας σκοράρει τόσο συχνά όσο παίρνει πρωτάθλημα η ΑΕΚ (σ.σ. η ατάκα αυτή αναμένεται να βγάλει νοκ – αουτ τον αρχηγό της ομάδας) αλλά η προσφορά του στο γήπεδο είναι πολυσχιδής.
Το «πιτ μπουλ» έχει κληθεί δυο φορές στην Εθνική Ισπανίας, αλλά δεν πήγε γιατί την ίδια ώρα έπαιζε ο Παναθηναϊκός. Ξεκίνησε την καριέρα του από την Μπαρτσελόνα, αλλά η άφιξη του Ροναλντίνιο στην ομάδα της Καταλονίας, ανάγκασε την διοίκηση του «μπλαουγκράνα» να τον απελάσει από την Ιβηρική χώρα . Μονίμως κατσουφιασμένος και εκνευρισμένος, περνάει τη μισή ώρα του αγώνα προσπαθώντας να βρει την μπάλα και την άλλη μισή βρίζεται με τους συμπαίκτες του.
Ατάκα: Τις πταιει;
Highlight: Αγνοείται.


ΠΑΓΚΡΑΤΙ


Νο6: Χόρχε Μιγκέλ Παπποντέρο. Ο Ουρουγουανός ογκόλιθος της άμυνας του Παγκρατίου. Πολύ σκληρός αμυντικός με ειδικότητα στις βρώμικες κλωτσιές, τα κωλοδάκτυλα και τα τάκλιν στο λαιμό. Ακρως επικίνδυνος αλλά και ιδιαίτερα ιδιαίτερα αγαπητός από τις γκαρσόνες στα μπαράκια. Θα τον καταλάβετε από την πρώτη φάση του παιχνιδιού. Θα είναι αυτός που θα σηκώνει από κάτω κάποιον ταλαίπωρο αντίπαλό του.
ΜΑΣ ΘΥΜΙΖΕΙ: Στα καλά του τον Πάολο Μοντέρο και στα κακά του τον Γιάννη Καλλιτζάκη.
ΘΑ ΤΟΝ ΒΡΕΙΤΕ: Λίγο πίσω από το κέντρο να κλωτσάει ότι κινείται γύρω του.
Hοt spot: Θα βρίζει τους αντιπάλους.

Νο9: Κόστα Κροκάρντι. Περιφερειακός επιθετικός από την Τοσκάνη, με υψηλή τεχνική κατάρτιση και φινετσάτο στυλ. Γνωστός για τα κοστούμια του και την λατρεία του στα μαρτίνι. Ικανός να σουτάρει και με τα δύο πόδια τόσο στο γήπεδο όσο και έξω από αυτό. Τεχνοκράτης, μεθοδικός και λάτρης του αντίθετου φύλου έχει δημιουργήσει σάλο κατά καιρούς με τις θυελλώδεις σχέσεις του.
ΜΑΣ ΘΥΜΙΖΕΙ: Στα καλά του τον Ραούλ και στα κακά του Νέναντ Μπιέκοβιτς.
ΘΑ ΤΟΝ ΒΡΕΙΤΕ: Λίγο μπροστά από το κέντρο να διαβάζει οικονομική εφημερίδα πίνοντας εσπρέσο.
Hot spot: Το δεξί κροσέ του. Καλύτερα να τρακάρεις με νταλίκα.

Νο7: Αντόνιο Ντινιακούτου. Ο Ρουμάνος επιτελικός μέσος από την Κοστάντζα είναι ένα μεγάλο μυστήριο για το Παγκράτι. Η διετής τιμωρία του για χρήση ναρκωτικών τον άφησε πολύ πίσω και είναι άγνωστο τι θα παρουσιάσει μέσα στο γήπεδο. Πολύ καλός τεχνίτης με φαντασία στο παιχνίδι του αλλά και μεταφυσικές ικανοτήτες, αφού έχει αναγάγει την άμυνα με τα μάτια σε τέχνη που θα έκανε τον Γιούρι Γκέλερ να γίνει κηπουρός. Η επιτομή της βαλκανικής αλητείας. Ελπίζουμε να έρθει ξενέρωτος.
ΜΑΣ ΘΥΜΙΖΕΙ: Στα καλά του τον Γκεόργκι Χάτζι και στα χειρότερα του τον Λουτσιάν Σανμαρτεάν.
ΘΑ ΤΟΝ ΒΡΕΙΤΕ: Ξαπλωμένο στο κέντρο να πίνει φραπέ.
Hot spot: Σβήνει το τσιγάρο με την έναρξη του παιχνιδιού.

Νο:5 Κρίστο Κόνστανσεν. Ο υψηλόσωμος Δανός αμυντικός διακρίνεται για το πάθος του στο παιχνίδι και για το σπινθηροβόλο βλέμμα της αγελάδας, που κοιμίζει τον αντίπαλο. Αν δεν βαριέται να σηκώσει το πόδι του μπορεί να προσφέρει στην άμυνα μαζί με τον Παπποντέρο. Τα ροζ σκάνδαλα που κατά καιρούς έχουν δει το φως της δημοσιότητας έχουν τσαλακώσει την εικόνα του και την οικογενειακή του γαλήνη.
ΜΑΣ ΘΥΜΙΖΕΙ: Στα καλά του τον Γιάαπ Σταμ και στα χειρότερα του τον Γιώτη Τσαλουχίδη. ΘΑ ΤΟΝ ΒΡΕΙΤΕ: Να κοιμάται ακουμπώντας στο δοκάρι.
Hot spot: Καβλαντίζει με όποιο θυληκό παρακολουθεί το παιχνίδι.

Νο14: Γιόργε φαν Μάρινερ: Ο σοσιαλιστής "ιπτάμενος Ολλανδός" ξεκίνησε την καριέρα του ως μπασκετμπολίστας, αλλά σε ηλικία 26 ετών τον ανακάλυψε ο Αγιαξ και τώρα βρίσκεται στις ακαδημίες του. Τεράστιο ταλέντο παρά τα δύο μέτρα του είναι μοναδικός τεχνίτης. Βρίσκεται σε φάσης απερξάρτησης από το αλκοόλ καθώς τα χρόνια προβλήματα δεν έχουν ξεπεραστεί ακόμα ενώ είναι θιασώτης του: "Δεν υπάρχουν άσχημες γυναίκες, μόνο άντρες που δεν πίνουν πολύ".
ΜΑΣ ΘΥΜΙΖΕΙ: ΄Στα καλά του τον Πιερ φαν Χόιντουνκ και στα χειρότερα του τον Ζήση Βρύζα.
ΘΑ ΤΟΝ ΒΡΕΙΤΕ: Είναι ο κύριος στα δεξιά του γηπέδου με το Τζέιμσον στα χέρια.
Hot spot: Ακουμπά το Τζέιμσον δίπλα στο δοκάρι και οδεύει προς το κέντρο.

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 02, 2005

Μπιπ - Μπιπ, σε μισώ...



Το ραδιόφωνο είχε παρεμβολές, η πόλη όχι. Έξω από το παλιό και σκονισμένο αυτοκίνητο ακουγόταν καθαρά η βοή της. Κόρνες, βρισιές, φρεναρίσματα, αλλά κυρίως κόρνες. Προσπάθησε να δομήσει τη σκέψη του, ένα εγχείρημα που έμοιαζε λίγο πιο εύκολο από το να πλακώσει στις μπουνιές τον Θεό (tm @ Sin City).
Την ίδια στιγμή που κόλλησε το βλέμμα του στο κόκκινο σηματάκι της βενζίνης, άκουσε ένα ελαφρύ βήξιμο του κινητήρα και αμέσως μετά σιωπή από το τεχνικό μέρος του σαράβαλου. Το κόκκινο λαμπάκι της βενζίνης έσβησε, το πράσινο του φαναριού άναψε. Οι κόρνες ακούστηκαν, στην αρχή διακριτικά και αμέσως μετά επαναλαμβανόμενα, ενοχλητικά. Δεν κινήθηκε. Το μυαλό του είχε κολλήσει στο Κογιότ. Ανέκαθεν ήθελε ρε πούστη να το πιάσει αυτό το γαμημένο το Μπιπ – Μπιπ και να το βιάσει παρά φύσιν προτού το μαγειρέψει σε μια μεγαλειώδη φωτιά. Οι κόρνες συνεχίστηκαν. Γαμημένο Μπιπ – Μπιπ. Άχρηστο Κογιότ.

(σ.σ. Παντα ήθελα να δω το Κογιοτ να πιάνει αυτό το μαλακισμένο, ντοπαρισμένο, αλαζονικό πράγμα τον Κεντέρη των cartoon το road runner. Και πάντα ξεχνάω να βάλω βενζίνη όταν πρέπει)

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 01, 2005

Το ξέσπασμα ενός απάλευτου Αθηναίου





Μπορεί να έχεις τα αυτιά του ελέφαντα, την μύτη της μάγισσας, τα δόντια του Γεωργίου, τα μαλλιά του Γεωργάτου και το μυαλό της Ράνιας Λυκούδη. Δεν έχει σημασία. Για την μάνα σου είσαι το πιο έξυπνο, όμορφο, αρμονικό και προικισμένο πλάσμα του κόσμου. Σύμφωνοι.
Η Αθήνα δεν είναι κόρη μου, οπότε μπορώ να είμαι λίγο πιο αντικειμενικός με κάτι που είναι κοντά μου εδώ και χρόνια κάτι που αγαπάω, αλλά με πληγώνει. Δεν θα υιοθετήσω ούτε την ξενομανία των μισών Ελλήνων, ούτε την υπερασπιστική διάθεση των υπόλοιπων που μιλάνε για «την καλύτερη χώρα του κόσμου». Δεν θα φορέσω το ύφος του κοσμογυρισμένου αφού όσο και να ψάξω στις βαλίτσες μου δεν το έχω μαζί μου. Ούτε θα γκρινιάξω πολύ.

Η Αθήνα είναι μητρόπολη.

Δεν είναι. Αν ήταν στο μετρό όταν θα βλέπαμε κάποιον να μιλάει άλλη γλώσσα από τα ελληνικά δεν θα γυρνάγαμε το κεφάλι να δούμε ποιος είναι ο ξένος στην πλατεία του χωριού μας.

Οι Αθηναίοι είναι φιλόξενοι

Δεν είναι. Ψάχτε το όνομα Κώστας Καζάκος με τη λέξη Ομόνοια (οχι ο ηθοποιος ρε) στο google και θυμηθείτε.

Η Αθήνα έχει ιδανικό κλίμα

Καλά, απλά καθαρίστε το δέρμα σας στο τέλος της ημέρας.

Η Αθήνα έχει ωραία κτήρια

Η Μ. μου είχε θυμίσει εκείνη τη σταθερή φωνή που ακούγεται στις παλιές ελληνικές ταινίες «Ανοικοδόμηση. Μια νέα Αθήνα, σύγχρονη, με νεα κτήρια, πολυκατοικίες, ευρωπαϊκή πόλη». Δίπλα μας ήταν τα πανέμορφα κτήρια του κέντρου της Ρώμης. Αυτά που είχαμε και εμείς, πριν ο Εθνάρχης αποφασίσει να μας κάνει ευρωπαϊκά Βαλκάνια (ή Βλακάνια;). Όσα διασώθηκαν είναι όμορφα.

Ποτάμι

Ρώμη – Τίβερης, Λονδίνο – Τάμεσης, Παρίσι – Σηκουάνας, Πόρτο – Δούρος, δεν είμαι καλός στην γεωγραφία. Έχω όμως καλό γούστο. Και ξέρω πως μια πόλη με υγρό στοιχείο είναι μια κατά βάση όμορφη πόλη. Εμείς έχουμε τον Κηφισό. Μπορούμε να τον γεμίσουμε με τα ταλαιπωρημένα δάκρυα μας.


Οι όμορφες γωνιές υπάρχουν. Εγώ εχω τις δικές μου καβάντζες και φυσικά την παλεύω σε μια πόλη που άλλοτε λατρεύω, άλλοτε λατρεύω να μισώ (τώρα) και άλλοτε απλά μισώ. Απλά, όταν κάποιος από το εξωτερικό μου δηλώνει πως «θέλω να έρθω στην Αθήνα», λίγο ντρέπομαι. Πάλι καλά που φτιάξαμε τον δρόμο γύρω από την Ακρόπολη. Πέρσι ε;