Το να προσπελάσεις την Ερμού, προπαραμονή Χριστουγέννων χωρίς να αγγίξεις κανέναν από τους αφιονισμένους για shopping συμπολίτες μοιάζει με εγχείρημα όμοιας δυσκολίας με το να επιτελέσει επιτυχώς ένας παραπληγικός εγχείριση ανοιχτής καρδιάς. Με γυαλάδα στα μάτια, όλοι περιφέρονται στα μαγαζιά ξοδεύοντας θεραπευτικά το πλαστικό τους χρήμα. Τουλάχιστον από το ύψος του Συντάγματος, βλέποντας τις ορδές έτσι νόμιζα. Μια κενότητα την οποία δεν μπορούσα να κράξω, καθότι συμμετείχα.
Η Δήμαρχος Μητσοτακή έχει καλύτερο γούστο από τον Αβραμό, τα καραμελωτά έδιναν μια νότα Χριστουγέννων, και από τις σκόρπιες κουβέντες έπιανες λέξεις όπως «δώρο», «μπότες», «κάρτα», «ουάου», «γαμώ» και άλλα τέτοια γιορτινά.
Αρχες της Ερμού, ο συνωστισμός γινόταν πιο έντονος. «Μάλλον κάτι δίνουν τζάμπα» σκέφτηκα, αφού είναι γνωστό πως ακόμα και αν έχει ξοδέψει ένα μηνιάτικο σε ρούχα, ο καταναλωτής θα πατηθεί και θα βριστεί για ένα φακελάκι τσάμπα καφέ.
Καφέ σκεφτόμουν, «σκατά και αίσχος» άκουσα. Πλησιάζοντας ένιωθα το χριστουγεννιάτικο όνειρο να διαλύεται κάτω από τις ρόδες δυο αστυνομικών οχημάτων που άγνωστο πως είχαν παρκάρει παράλληλα επί της Ερμού. Δεν άργησα να μπω στο νόημα. Ο άμοιρος πρωταγωνιστής ήταν οικονομικός μετανάστης, σκούρου χρώματος, αγνώστων λοιπών στοιχείων, ο οποίος είχε συλληφθεί από τους ακούραστους επιτηρητές της τάξης γιατί πουλούσε παρανόμως τσάντες Louis Vuitton σε προσβλητικές για το όνομα τους τιμές. Γύρω διάφοροι περίεργοι.
Χωρίς συνεννόηση, χωρίς ειδοποίηση, χωρίς προγραμματισμό, μια παρέα ετερόκλητων πολιτών (σταχυολογώ: trendy τύπος με μαύρο – αχρείαστο λόγω συννεφιάς γυαλί ειμαι-σταρ-και-μαλιστα-ξενυχτισμενος, καλλωπισμένος τριαντάρης με ατσαλάκωτο σακάκι αγορασμενο στις εκπτώσεις του Zara, μουσάτος φοιτητής in extremis στον 9ο χρονο του αρτι αφιχθεις από Εξάρχεια, γυναίκα κοντά στα 50 με κοντοκουρεμένο ασφαλώς μαλλί και άλλες τέτοιες φυλές που δεν έχουν συνυπάρξει σε καμία σελίδα lifestyle περιοδικών) αρχίζουν να αντιδρούν. Η καταναλωτική μανία παραμερίζεται – έστω και για λίγο – και η ανθρωπιά μπαίνει στο παιχνίδι. Φωνές, βρισιές και κατάρες, «αίσχος» «ντροπή» και «μπράβο μαλάκες τα λύσατε τα προβλήματα μας»έχουν φέρει τους άντρες με τα μπλε σε σοβαρή αμηχανία. Δεν ήταν μόνο ο αιφνιδιασμός. Ηταν και ο αντίπαλος που δεν ήταν «οι άπλυτοι των Εξαρχείων», αλλα ακόμα και τύπισσες σαν την μάνα τους. «Αφήστε τον ρε μαλάκες άχρηστοι» ήταν η κουβέντα που επαναλαμβανόταν με τον ρυθμό με τον οποίον αναβόσβηναν τα φωτάκια, ενώ ο όχλος σπρώχνωντας έκανε σαφείς τις προθέσεις του.
Ο μπάτσος που τον κρατούσε αμφιταλαντεύτηκε ανάμεσα στο αμφίβολο αίσθημα ευθύνης του, στο φόβο του λιντσαρίσματος και στο να πυροβολήσει στον άερα όπως είχε δει σε μια καλή ταινία παλιότερα και τελικά με μια σπρωξιά που έσταζε απαξίωση άφησε ελεύθερο τον μετανάστη που όλη αυτή την ώρα ήταν με τα χέρια ψηλά (!) δίνοντας την κατάλληλη δόση κωμωδίας στο σκηνικό.
Συμπέρασμα; Μια βόλτα στην Ερμού, εκτός από το καταναλωτικό όργιο μπορεί σε μορφή 2 σε 1 να προσφέρει και μια καλή επαναστατική εκτόνωση. Και κάτι άλλο. Δεν είναι όλοι μαλάκες γύρω μας. Έστω και «λόγω των άγιων ημερών», έστω και επηρεασμένοι από την απαλή μουσική, οι τύποι που επαναστάτησαν μου έφτιαξαν την μέρα. Όχι όμως και του πωλητή που συνελήφθη κάπου πιο απόμερα το ίδιο απόγευμα...
