Φαδερ Ημων

Πάντα μου άρεσε να διαβάζω πίσω από τις λέξεις. Ειδικά στις εφημερίδες. Για παράδειγμα, κάπου, πρόσφατα, ανερυθρίαστα και χωρίς αιδώ διάβασα πως ορισμένες μητροπόλεις ΑΕ, διαμαρτύρονται στη Βουλή για τις περιορισμένες εμφανίσεις τους στη τηλεόραση και την μεροληπτική προβολή ορισμένων άλλων.
Προσπερνώντας την εγκεφαλική θλάση που δημιουργούν κάτι τέτοιες προσπάθειες θρησκευτικού marketing, κάγχασα δυνατά, βραχνά και σατανικά.
Και αυτό γιατί θυμήθηκα ένα βιβλίο που διάβασα πρόσφατα. Είναι πολύ απλό. Ο Θεός, έχει να αντιμετωπίσει την πανγαλαξιακή αναξιοπιστία ορισμένων μαραγκών που φτιάχνουν το νέο του σύμπαν, όταν συνειδητοποιεί πως στη Γη τα πράγματα έχουν ξεφύγει. Άργησε. Κοιτάει γύρω του, βλέπει τον Jesus, ντυμένο με χλαμύδα και ένα ταπεινό – και μάλλον μαϊμού – rolex και δίπλα του τον ετεροθαλή αδερφό του, τον Τζες. Ο Τζες είναι μια τυπάρα που τυγχάνει να είναι στιλιστικά κατάλληλος για μια λαμπρή Δευτέρα παρουσία. Εχει όλα τα φόντα για μια μεγάλη καριέρα ως Σωτήρας. Είναι πάνσοφος, πανάγαθος, πανέμορφος και πανσπάταλος. Και επειδή είναι γνωστό πως με το σταυρό στο χέρι δεν καταφέρνεις τίποτα στις μέρες μας, αν δεν είναι Cartier και επίχρυσος, ο Τζες μαζεύει γύρω του 11 μοντέλα + 1 μακιγιέρ για Αποστόλους και η trendy holy αντεπίθεση ξεκινά.
Ο συγγραφέας Μάνος Βουράκης, αν έχει θρήσκους γονείς τους μπέρδεψε. Από τη μια χαρά για το βιβλίο που έβγαλε ο γιόκας του και από την άλλη όνειδος για την επαναλαμβανόμενη διασκεδαστική σαρκαστική βλασφημία του βιβλίου του. Αν και θα ήθελε να είναι ο Έλληνας, Τομ Ρόμπινς περισσότερο απ’ ότι πρέπει, το βιβλίο αξίζει. Εκτός και αν είστε groupies του Χριστοδουλου, οπότε ψάξτε το Χ πάνω δεξιά στην οθόνη σας και o Θεός μαζί Σας τεκνά μου.
Και επειδή με έχει πιάσει μια φθινοπωρινή μελαγχολία που ξεπερνιέται μόνο με 3 εκατομμύρια ευρώ, ναρκωτικά, σεξ, αλκόολ και βιβλία, ας μιλήσω για την πραγματικότητα μου. Τα βιβλία. Θέλω λοιπόν, απ’ αυτό το βήμα, να καταγγείλω τις εκδόσεις Οξύ που αντί να μεταφράσουν κανένα βιβλίο του μαγκιόρου Ελληνοαμερικάνου George Pelecanos, που γράφει αστυνομικές ιστορίες για αντροπαρέες στην Ουάσιγκτον (εχουν μεταφραστει μονο 4 απο τα 11 βιβλια του), κάθονται και βουτιούνται στον βούρκο του εναλλακτικού pulp-trash-underground-metacool και δίνουν φράγκα για να εκδώσουν αυτό.
Ναι, είναι αυτός που φοβάστε που έχει εναν σκύλο gay. Εκτός και αν είστε groupie και αυτού, οπότε ξέρετε την διαδικασία πάνω δεξιά και τώρα, πραγματικά, ο God και οι γιοι του, μαζί σας και να θυμαστε πως όπως λεει και ο cool Τζες, οταν θελετε κατι πολυ, το συμπαν κανει την παπια.

Το ελληνικό όνειρο και άλλες ιστορίες

Ελλην blogger, ζει το greek dream



Το έβλεπα και τον άκουγα με το ίδιο ενδιαφέρον που παρακολουθεί κανείς έναν φρεσκοβαμμένο τοίχο να στεγνώνει. Φορούσε μια φανέλα, ξεχειλωμένη από τα δασύτριχα βυζιά του και η ελληνική σημαία στην πρόσοψη, ήταν ξεθωριασμένη. Ήταν μάλλον αγορασμένη από κάποιο περίπτερο ή ακόμα χειρότερο δώρο (αξίας 3 ευρώ) από κάποιον ραδιοφωνικό σταθμό, έτοιμο για κέρδος σε κάθε εποχή.
Τα στήθη του φούσκωναν από υπερηφάνεια και αυτό δεν τον κολάκευε καθόλου, πιστέψτε με. Μιλούσε, φτύνοντας ή έφτυνε μιλώντας, κανείς το κατάλαβε, κανείς δεν ήθελε να το ψάξει παραπάνω. Ούτε εγώ. Ήταν εκεί, βγαλμένος μέσα από τους χειρότερους εφιάλτες μου, ήταν εκεί, γεμάτος ελληνικό DNA, σουβλάκια και λαδερή αποβλάκωση. Ήταν εκεί, έτοιμος να σερβίρει χιλιάδες ηλίθιες απαντήσεις σε κάθε ερώτηση, έτοιμος να πανηγυρίσει, να γίνει όχλος, να γίνει κακό σπυρί στον κώλο, να υπερασπίσει το όνειρο του, το δικό του ελληνικό όνειρο...
Πιο άσχημος και από την Θήβα (που είναι γνωστό πως είναι η κωλοτρυπίδα της Ελλάδας), λιγότερο αξιόπιστος και από το δελτίο ειδήσεων του STAR, έβγαζε στοματικές εκκρίσεις και μιλούσε για το μεγαλείο του, για το μεγαλείο μας, για την ελληνική ανώτερη ψυχή και φυσικά για τους βλάκες τους αμερικάνους, τους κακούς της δικής του μικρόνοης ιστορίας. Της ιστορίας του ελληνικού ονείρου.
Δεν ξέρω ακριβώς τι περιέχει το αποδομημένο και χλευασμένο αμερικάνικο όνειρο, αλλά βλέποντας αυτόν και τους ομοίους του, πείστηκα για τις χειρότερες υποψίες μου. Την απτή ύπαρξη του ελληνικού ονείρου.
Δεν είναι περίπλοκο, δεν είναι παραφουσκωμένο, είναι θλιβερά κενό και ματαιόδοξο. Το ξέρετε οι περισσότεροι. Περιέχει μια τζούρα από Μύκονο (νοικιασμένα υπόγεια των 30 ευρώ στην χειρότερη, ένα bungalow στην καλύτερη), ένα καταχρεωμένο αμάξι, κατά προτίμηση καλογυαλισμένο, λίγη πολιτιστική εκτόνωση (μπουζούκια) λίγο μετά την πληρωμή, λίπος, ψευτοτσαμπουκάδες, πιστωτικές κάρτες αμπελοφιλοσοφία για DNA και ανωτερότητα και στην καλύτερη περίπτωση, πέντε έξι διαμερίσματα κληρονομιά από τον παππού.
Λίγο λιγότερο ευπρόσδεκτος και από καρδιακή προσβολή, ο θιασώτης του, μισεί την αξιοκρατία, την θεωρεί εχθρό για τα μικρά προσόντα του, και περιμένει τον διορισμό στο δημόσιο, μέσω της σύμβασης που εξασφαλίζει γλύφοντας ποδιές με ούρα και ανθρώπους με ουρά τρωκτικού.
Είναι δίπλα μας, παντού μας, μέσα μας. Ενημερώνεται από την τηλεόραση ανελλιπώς για τα οπτικοακουστικά υπερθεάματα των μπουζουκιών, θέλει να πηδήξει το υπερμπαζο την Ναταλία Γερμανού, κρυφογελάει με τον Ψινάκη, το όνειρο του είναι να σκάσει με SUV στη Μύκονο και αγαπάει την Ελλάδα, όσο τον αφήνει ασύδοτο να σκυλεύει το πτώμα της. Έχει και μια ιδιαίτερη σχέση με την συνωμοσιολογία φυσικά, που του δίνει το απόλυτο άλλοθι της μετριότητας και της αποτυχίας του.
Βγαίνει και σε θηλυκή έκδοση, βέβαια. Μια απ’ αυτές τυγχάνει να τις ξέρω. Μπήκε στο πανεπιστήμιο με μέσο (επί ΠΑΣΟΚ), βρήκε δουλειά με μέσο (επί ΠΑΣΟΚ), απολύθηκε αξιοκρατικά (επί ΝΔ) και περιμένει να επιστρέψει δριμύτερη (επί οποιουδήποτε) για να προσφέρει τις πολύτιμες υπηρεσίες της καθισμένη σε μια αναπαυτική δημόσια καρέκλα. Αυτή τουλάχιστον όταν μιλάει δεν φτύνει.
Δεν έχω ιδέα που θα καταλήξει αυτό το post, το μόνο που θέλω να πω είναι πως ο Bruce, που απέχει αρκετά από το ελληνικό όνειρο, για την ακρίβεια το όνειρο γενικά, έχει ανοίξει με τους φίλους του, ένα αιρετικό site για μουσική, με attitude και τα σχετικά, αν και εγώ απολαμβάνω περισσότερο το blog του site.
Όποιος ξέρει τον Bruce πιθανότατα τον μισεί γιατί τον έχει βρίσει χωρίς λόγο, όποιος δεν τον ξέρει, καλωσήρθε στην blogoσφαιρα και περαστικά του γιατί έχω την εντύπωση πως το ελληνικό όνειρο ψιλοθριαμβεύει και στον θαυμαστό κόσμο των blogz εδώ και λίγο καιρό.
Αυτό το blog θα αυτοκαταστραφεί σύντομα, αν δεν έχει ήδη. Απλά η μεγάλη δόση ελληνικής περηφάνιας, με οδήγησε στο πληκτρολόγιο τόσο χαμογελαστό και τσιτωμένο όπως και οι ίδιοι οι Έλληνες, όταν βλέπουν μπροστά τους κάποιο λαμόγιο στο οποίο θέλουν να μοιάσουν. Περαστικά και πάλι.