ενοικιάζεται...

Οι περισσότεροι άντρες θα ξέρουν. Οι περισσότερες γυναίκες θα προσλβηθούν. Ας είναι. Την μπουρδελότσαρκα όλοι την γνωρίζουν. Αυτή την εφηβική (και όχι μόνο...) αντρική ιεροτελεστία. Τα αγχωμένα χαμόγελα. Τα ανήλιαγα υπόγεια. Την μυρωδιά του ‘μαγαζιού’ που ποικίλει από κολοκύθια τηγανητά, μέχρι πατσουλί πρώτης ποιότητας. Την άφιξη της ξεπεσμένης τσατσάς ή του ξεφτισμένου ‘τσάτσου’ που με αέρα τραγουδιστή στην πίστα σκυλάδικου αναγγέλει το προϊόν, την τιμή και τις δυνατότητες την ώρα που με ένα παγωμένο χαμόγελο ‘αυτή’ προχωράει μπροστά στους επίδοξους ενοικιαστές.
Ψάχνω σπίτι. Είμαι ένας επίδοξος ενοικιαστής. Και όσο περνάει ο καιρός, νιώθω να λαμβάνω μέρος σε μια περιττή και παρά την θέληση μου μπουρδελότσαρκα. Η πόρτα ανοίγει και το προιόν είναι γυμνό μπροστά στα μάτια σου. Οι άσπροι τοίχοι έχουν κάτι θλιβερό την ώρα που η ‘τσατσά’ απαριθμεί τα θετικά του διαμερίσματος που, «μπορεί να είναι μικρό, αλλά...»
Οι σουρεαλιστικές στιγμές δεν λείπουν. «Αυτή πρέπει να είναι η βεράντα» αναρωτήθηκα φωναχτά. «Οχι, όχι, αυτό είναι το υπνοδωμάτιο» αποκρίθηκε ο «τσάτσος» της υπόθεσης. «Χεχε, πλάκα κάνετε», απάντησα ευγενικά, και συγκαταβατικά για την κακή αίσθηση του χιούμορ του 60χρονου ιδιοκτήτη. Τι το ήθελα;. Κουβάλησε μέτρο, αποδεικνύοντας πως το δωμάτιο χωράει ένα κρεβάτι α-ν-ε-τ-α. «Βέβαια», συνέχισε ο τύπος παίρνοντας θάρρος από το χαμόγελο μου «αν η κοπέλα σου είναι λίγο γεματούλα (κλείσιμο ματιού), μπορεί να στριμώχνεστε...». Εφυγα κλαίγοντας από τα γέλια. Και για τον χαμένο χρόνο μου. Ποτέ δεν μου άρεσαν οι μπουρδελότσαρκες...