match point

Ενδιαφέρουσα η ταινία του Woody Allen. Το Λονδίνο έμοιαζε με Νεα Υόρκη, το διαμέρισμα δίπλα στον Τάμεση είναι όνειρο ζωής (μιας άλλης), αλλά έχω μια παρατήρηση. ‘Η δεν διαθέτω αίσθηση του χιούμορ ή είμαι υπερβολικά αυστηρός ή η συντριπτική πλειοψηφία των – φανατικών του Woody – θεατών ήταν μαστουρωμένοι μέχρι το κόκκαλο για να γελάνε υστερικά μετά από αυτές τις ατάκες:

« Chris: - Δώσε μου το τηλέφωνο σου
- Nola: - Γιατί το θες;
- Chris: -Δώστο μου σε παρακαλώ, για να παμε για ένα ποτό
- Nola: - (χαμηλόφωνα, γιατί η σύζυγος του, Cloe ήταν ήδη δίπλα ) 69.........»

Κοινό: ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ

Την πιθανότητα να γελάνε γιατί απλά θέλουν να γελάσουν για τον Woody που αγαπάνε την αναφέρω τελευταία γιατί είναι μάλλον η αλήθεια. Ακόμα και αν στο συγκεκριμένο φίλμ, δεν έχει ιδιαίτερη όρεξη για χιούμορ, απλά πραγματεύεται το θέμα τύχης, αριστουργηματικά. Επίσης οι παραπάνω από μια αναφορές στην Ελλάδα, έγιναν δεκτές με γουργουρητα ευχαρίστησης από το κοινό του Allen που μάλλον θυμήθηκε το μέγαρο τις προάλλες…