Batman και αντιο

(στην φωτο ελληνας blogger κατευθύνεται προς την εξοδο)

Δεν κρατιέμαι θα τα γράψω. Αντίο ο ένας, αντίο η άλλη, so long αυτός, bye bye αυτή, μετακομισεις και αλλαγες blogs. Δικαίωμα σας. Ο,τι θελει ο καθένας. Άλλωστε και εγώ που bloggara και από ένα ξενοδοχείο στην Πορτογαλία στην αρχή, και σκεφτόμουν μόνο το ptyelodoxeio εκεί γύρω στον Ιούνιο, πλέον έχω ξενερώσει. Αλλά μέχρι το μετέωρο βήμα του blogger προς την έξοδο, έχω καιρό ακόμα.
Κάπου στον Νομό Αττικής υπάρχει ένα απίστευτο bar. Δεν έχει όνομα, δεν έχει καν ταμπέλα απ’ έξω. Οι φήμες λενε πως ονομάζεται Batman. Από το νυχτερίδα. Επειδή δεν κλείνει, αν δεν επισκεφτεί η πρώτη κυράτσα τον απέναντι φούρνο με τον ήλιο να λάμπει πάνω από τα γκρίζα αραιά μαλλιά της. Κάθε μέρα. Όταν πήγα, έπαθα σοκ από το κλειστοφοβικό του ύφος, τα άπειρα μπουκάλια στα ράφια, την πρώην death-metallou μπαρ γούμαν που μοιάζει ανα πάσα στιγμή έτοιμη να σου πιει το αίμα. Κυριολεκτικά. Ο κόσμος ήταν ετερόκλητος και συμπαθητικός. Θολωμένοι πενηντάρηδες που σου λένε πως «θα έδιναν και 2 εκατομμύρια δολάρια για να έχουν την ηλικία σου» για να σου πάρουν το σκαμπό δίπλα στο μπαρ, οργανοπαίκτες από τα κοντινά μαγαζιά που αν έχουν όρεξη ρίχνουν και καμιά πενιά, όταν ο DJ(;) αποφασίσει να κλείσει τον Πουλόπουλο, τον Ξαρχάκο και τον Θεοδωράκη που ολοκληρώνουν τον σουρεαλισμό. Όταν πήγα, λίγο μετά μπήκε ο Τριανταφυλλόπουλος. Όχι ο κανονικός. Ο αδερφός του. Ακόμα χειρότερα. Ελεεινός, κομπλεξικός (δεν γίνεται να είναι ο Μάκης αδερφός σου και να μην είχε κομπλεξικός), βρωμιάρης με την ίδια ποντικόφατσα. Μόλις τον είδα ένιωσα αναγούλα και ,όχι δεν έφταιγαν τα ποτά. Σκέφτηκα να φύγω για να μην μολυνθώ. Τελικά έφυγα όταν νύσταξα. Κάπως έτσι. Δεν φταινε οι άλλοι για τις θριαμβευτικές αποχωρήσεις. Οποίος θέλει να φύγει, φεύγει όταν νυστάζει. Οταν βαριέται. Μέχρι να ξανάρθει. Αυτά γιατί βαρέθηκα να βλέπω δακρύβρεχτα αντίο. Αντίο.