H πόλη μέσα του

Με περνούσε ένα χρόνο. Εγώ έμπαινα στη τελευταία τάξη, αυτός μόλις είχε τελειώσει. Και όχι μόνο είχε τελειώσει, αλλά είχε περάσει στο πανεπιστήμιο, στη σχολή που γούσταρε. Αυτό δεν έφτανε. Είχε μόλις αγοράσει μηχανή, τα είχε με την εκθαμβωτική Ν. και στα εφηβικά μάτια μου ήταν άρχοντας. Ίνδαλμα. Αρχηγός.
Μέχρι ένα βράδυ του Αυγούστου, όταν κοντά στο σπίτι του, έγινε το κακό. Κάποιοι είπαν πως έφταιγαν τα λάδια, κάποιοι άλλοι «η κακιά στιγμή», ορισμένοι μίλησαν για ταχύτητα και οι περισσότεροι σιώπησαν.
Τι να πει δηλαδή κανείς για έναν 18χρονο που στις 4:01 (νόμιζε πως) τα είχε όλα και στις 4:02, ήταν ξαπλωμένος στο κράσπεδο μέσα στα αίματα; Καλύτερα σιωπή. Αυτός δεν σιώπησε. Μόλις ανέκτησε τις αισθήσεις του, μόλις κατάλαβε πως είναι στο νοσοκομείο, άρχισε να φωνάζει, άρχισε να παραμιλά. Τίποτα δεν τον έσωσε. Ούτε οι Έλληνες γιατροί, ούτε τα ταξίδια στην Αγγλία, ούτε τα τάματα της μάνας του, που μέρα με τη μέρα συρρικνωνόταν από τη λύπη. Ο άρχοντας, το ίνδαλμα, ο αρχηγός ήταν καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι. Σιωπή.
Ευτυχώς είχε φίλους. Αυτοί έσπασαν την σιωπή. Η εικόνα τους, να τον μεταφέρουν μέσα στο ειδικό αμάξι, να τον βάζουν μέσα στα μαγαζιά, να πηγαίνουν βόλτες έγινε το σήμα κατατεθέν της περιοχής. Ευτυχώς, γιατί αν θέλει να κάνει μια βόλτα μόνος του, αυτός και ο πόνος του, δεν μπορεί.
Και κάπου εδώ σταματάει η λανθάνουσα μυθοπλασία και αρχίζει η ψυχρή πραγματικότητα. Ας υποθέσουμε πως ο πρωταγωνιστής υπάρχει. Ας υποθέσουμε πως έχει πάθει ένα ατύχημα, έχει καθηλωθεί στις τέσσερις απεχθείς βοηθητικές ρόδες και η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Εντάξει, αυτή δεν μπορεί. Οι άνθρωποι; Αυτοί σηκώνουν τα χέρια και μουντζώνουν.
Η Αθήνα είναι μια μη χρηστική πόλη. Για τους αρτιμελείς κατοίκους της. Και αν φέρεται έτσι σε όσους έχουν την τύχη (βάλε προσοχή, βάλε θρησκευτική εύνοια, βάλε ο,τι θες) να είναι υγιείς, σε όσους έχουν ένα πρόβλημα, τους πετάει στα τάρταρα. Στον Καιάδα. Δεν τους δίνει το δικαίωμα να συνεχίσουν τη ζωή τους, έστω και με βοηθητικές ρόδες. Όπου έχω ταξιδέψει στο εξωτερικό έχω δει σεβασμό. Σεβασμό από τους πεζούς, σεβασμό από τους δήμους που δημιουργούν ράμπες, σεβασμό από τους οδηγούς. Κάποιος περισσότερο κοσμοπολίτης από εμένα, μπορεί ίσως να βοηθήσει εδώ. Στην Αθήνα έχω δει ελάχιστες ράμπες. Κυρίως στο κέντρο. Και κανέναν να τις σέβεται.
Ανθρώπους που βλέποντας το «Θάλασσα μέσα μου» ίσως θα δάκρυζαν, πολίτες που συμμετείχαν στις κοινωνικές κινητοποιήσεις του «Φόρουμ», αισθηματίες που μιλούν για ειρήνη και γαμώ την Αμερική και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο, αφαιρούν το δικαίωμα στη ζωή. Ρε ανθρωπίσκε, εσύ που μάχεσαι για τους πολέμους, εσύ που βρίζεις τις κυβερνήσεις, εσύ που απεχθάνεσαι την αδικία, εσύ που έχεις επίπεδο, κάνε τη δική σου επανάσταση πρώτα και ο Μπούς έχει χρόνο για να συμμορφωθεί. Εσύ που βιάζεσαι να κάνεις τη μίζερη καθημερινότητα σου, κατάλαβε πως δεν χρειάζεται να αφαιρείς από τον άλλο το δικαίωμα στη ζωή. Κατάλαβε πως το «βιάζομαι» , γι’ αυτό παρκάρω εδώ δίπλα στη ράμπα, δεν είναι δικαιολογία, δεν είναι καν πρόταση. Είναι βιασμός.
Δεν ελπίζω στην καλοσύνη του ανθρώπου. Ελπίζω τουλάχιστον η απειλή αφαίρεσης του διπλώματος, να αποτρέψει κάποιους από το να βιάζουν κάποιους άλλους που τους θεωρούν νεκρά ζώα. Τα ζώα.