A for Agamia

(η φωτο ειναι απο παραλια αλλης χωρας, με υγιεστερη σεξουαλικη ζωη απο την δικη μας)

Ανοίγω τον υπολογιστή. Βλέπω τους bloggers να πληκτρολογούν με εκκωφαντικό θόρυβο και ένθεη μανία τα πληκτρολόγια τους κάνοντας τις νοικοκυρές που βρίζονταν για τις μπουγάδες τους στις υπέροχες ελληνικές αυλές να μοιάζουν παναγιές. Τον κλείνω.
Ανοίγω τη τηλεόραση. Βλέπω τον καλοπληρωτή Τράγκα να φωνάζει φτύνοντας σε επικίνδυνη ένταση για το δίκιο του λαού. Την κλείνω.
Οδηγάω το αυτοκίνητο. Τρωω κίνηση, ένταση και μπινελίκια με τις ίδιες εκνευριστικές δόσεις. Μέχρι και ένας παππούς με την ηλικία του Ζάχου Χατζηφωτίου - όχι όμως και με τις ευγενικές συνήθειες του εστετ βλάχοαθηναίου – με βρίζει κορνάροντας σαν 18χρονος κάγκουρας. Παρκάρω.
Περπατάω στον δρόμο. Ρωτάω ευγενικά πληροφορίες για κάτι που ψάχνω και εισπράττω δωρεάν ωμή αγένεια. Προχωράω.
Φτάνω στο γραφείο, αποφεύγω με χάρη, βλέμματα γεμάτα μίσος και παράνοια και αναλογίζομαι. Αυτή η χώρα δεν θα γίνει ποτέ πλούσια. Ακόμα και αν είχαμε για πρωθυπουργό τον Pascal. Και να φορολογηθεί το sex, τα ταμεία άδεια θα παραμείνουν. Η αγαμία (ή κακογαμία για τους καλοπροαίρετους) παραμένει το εθνικό μας σπορ. Και παύλα


ΥΓ. Παρακαλειται οποιος επιθυμει να σχολιασει κατι σχετικο περι μεσογειακού ταπεραμεντου ή να τσιτάρει κάποιο φληνάφημα του τυπου "η διαφωνία είναι υγεία" να το ξανασκεφτει.