Sellers@Barrio party

Ο Πιτερ Σελερς στο πάρτι ήταν ανέκαθεν ο μεγαλύτερος μου φόβος. Ένας άνθρωπος, μια αμηχανία, μια στιγμή αδυναμίας – ή περισσότερες – και αυτομάτως το δάχτυλο δείχνει εσένα.
Μικρός λόγω της εμμονής της μάνας μου με την καλή διατροφή πήγαινα στα πάρτι, καθόμουν δίπλα στα πατατάκια και έφευγα μόλις λίγδωνα έντερο και χέρια. Αργότερα, η περίεργη αντιφατική μου φύση με κρατούσε μακριά απ’ όλα αυτά. Εκτός αν η κατάσταση το επέβαλλε.
Σε μια στιγμή απαλεψιάς στο γραφείο, πέρσι το καλοκαίρι πέρασα στην επιφάνεια των blogs. Βυθίστηκα και έκτοτε δεν βλέπω επιφάνεια. Πρόσωπα, nicks, τσακωμοί, κείμενα επιπέδου, κείμενα δαπέδου, φάτσες, γυναίκες, απάλευτοι, μοτοσυκλετιστές, όλοι πίσω από μια οθόνη. Μετά το τσιγάρο, προστέθηκε άλλη μια έξη στη ζωή μου.
Το βράδυ της Τετάρτης δεν έφαγα πατατάκια, ούτε έγινα ο Σέλερς. Πρόσεχα. Ήπια τα ποτάκια μου και από τη γωνιά μου θαύμαζα την τεχνολογία. Ναι, αυτή που απομακρύνει και αποξενώνει τους ανθρώπους, που απομακρύνει την ανθρώπινη επαφή. Bollocks που θα έλεγε και μια ψυχή. Χάρηκα για όσες φάτσες γνώρισα, λυπήθηκα (πραγματικά) για όσους δε γνώρισα, αλλά επιφυλάσσομαι. Καλό Πάσχα. Παω στο χωριό μου, στον Χολαργό.