Αδελφες

Γεννήθηκε δυο χρόνια πριν από μένα. Από μικρή είχε δείξει τις προθέσεις της. Ένας κουμπαράς γεμάτος φραγκοδίφραγκα και στη καλύτερη κατοστάρικα σε σχήμα παπουτσιού κοσμούσε το παιδικό και αθώο δωμάτιο μου. Κάποια στιγμή μπήκε μέσα με τον γνωστό τσαμπουκά της και μου ζήτησε να τον σπάσουμε. Ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί, αλλά δέχτηκα. Ανέβηκα στο γραφείο σαν υπνωτισμένος, τον σήκωσα και τον έσπασα στο πάτωμα. Μέχρι να αντιληφθεί η μάνα μου ποιο από τα παιδιά της αυτοκτόνησε με κρότο, η Δ. είχε πάρε όλα μου τα χρήματα και τα είχε παραχώσει στον δικό της κουμπαρά – ένα μικρό σπιτάκι ήταν το σχήμα. Το τραύμα μου έχει μείνει αναλλοίωτο, το ίδιο και το χρέος. Ακόμα ξεπληρώνει.
Αυτή λοιπόν η τύπισσα όπως ήταν φανερό έγινε πολύ ζόρικο τυπάκι. Φαινομενικά όχι. Είναι κυριλέ, βγαίνει συχνά, έχει τη δουλειά της, τη ζωή της και φαντάζει καθώς πρέπει. Μη τολμήσεις να τη πειράξεις όμως. Θα δεις την άλλη όψη του φεγγαριού.
Όπως για παράδειγμα, το αφεντικό της. Αν και απόφοιτος Πολυτεχνείου, ο τυπάς της ζήτησε να κάνει δουλειά γραμματέα. Να γράψει ένα mail τα Χριστούγεννα με ευχές και να το στείλει σε διάφορους επίσημους τύπου καθηγητές πανεπιστήμιου και τέτοια. Αυτή αρνήθηκε. Αυτός επέμεινε. Σφίγγοντας τα δόντια, αυτή δέχθηκε.
Ανοίγοντας διάπλατα τα μάτια, οι ακαδημαϊκοί και λοιποί επίσημοι ακόμα αναρωτιούνται γιατί ένας σοβαρός αφεντικός, όπως αυτός έγραψε τα «Καλά Χριστούγεννα», «Καλλα Χρηστουγενα» και το «Πολλές Ευχές», «Πολες Ευχαις». Και αυτή είναι η αδερφή μου...

Αφορμή για αυτό το post είναι άλλη μια ζόρικη αδερφή και η ορθογραφία της.