Μάνα

«Όλες οι γυναίκες γίνονται σαν τη μητέρα τους. Αυτή είναι η τραγωδία τους. Κανένας άντρας δεν γίνεται σαν τη μητέρα του. Αυτή είναι η δική του τραγωδία» Oscar Wilde


Ανήκω και εγώ σε αυτή τη χαρωπά ηλίθια ομάδα αντρών που είναι την ίδια στιγμή μπερδεμένοι και ξεκάθαροι με ένα συγκεκριμένο θέμα. Τη μητέρα τους. Ξέρω σκληρά αντράκια, ικανά να διαγράψουν σε ένα δευτερόλεπτο για μια ασήμαντη παρασπονδία τη γυναίκα της ζωής τους, ξέρω ανθρώπους που ξεχνάνε εν μια νυκτί τον επί χρόνια σύντροφο τους και δεν γυρνάνε να δούνε ούτε τα συντρίμμια, ξέρω παλικάρια και «παλικάρια» που μπορεί να σπάσουν στο ξύλο τον αλλήθωρο τύπο που δεν τους στραβοκοίταξε, αλλά απλά βρέθηκε στον δρόμο τους, αλλά τη κατάλληλη στιγμή, όταν ακούσουν την κατάλληλη φωνή θα λυγίσουν. Κάπως σαν αυτές τις γραφικές ταινίες με τους στερεότυπους μαφιόζους με τα κοστούμια, τις λιμουζίνες και τις μακαρονάδες που μπροστά στη “mama”, μεταμορφώνονται σε έφηβες παρθένες. Παλιά ήμουν τόσο σίγουρος πως είναι Αγία, που δεν δεχόμουν κουβέντα. Μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα πως δεν υπάρχουν άγιοι – αν και ίδια διαφωνούσε και διαφωνεί – και παρά το διαζύγιο με τις χριστιανικές αξίες, εξακολουθώ να πιστεύω πως είναι ο πιο ενάρετος άνθρωπος του κόσμου. Η σχέση μας δεν έχει καμία σχέση με αγγέλους και χερουβείμ, αντίθετα αρκετές φορές τα έχω επικαλεστεί στις κατά καιρούς κόντρες μας. Ξέρω όμως πως είναι ο πιο σημαντικός άνθρωπος στη ζωή μου και επειδή είμαι σκληρό αντράκι και δεν θα της το πω, το λεω εδώ. Χρόνια πολλά.


(Το παρον κείμενο είχε δημοσιευτει, της Αγίας Σοφίας στο κοινόβιο . Τωρα εχουμε γενεθλια)