Πάρε πασά μου, την οδοντόβουρτσα μου

Και η Μ. και η Α. είχαν πάνω τους έναν θανατηφόρο συνδυασμό. Ήταν νέες. Ωραίες. Μοιραίες. Ψηλές. Και ανεξάρτητες.
Αν κάποιος ήταν αρκετά διορατικός και έκανε μια έρευνα, θα διαπίστωνε πως οι γυναίκες που δεν οδηγάνε, παντρεύονται πιο εύκολα. Δεν έχω στοιχεία, αλλά βλέπω γύρω μου. Σίγουρα υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, αλλά επειδή η ιστορία γράφεται από τις λεπτομέρειες, από ένα τόσο απλό θέμα, όπως η οδήγηση, κρίνεται εν πολλοίς και η ανεξαρτησία. Όταν οι Αθηναίοι ξεβράστηκαν στην χώρα των Αμαζόνων και είδαν μπροστά τους, έφιππες ,τις γυναικείες προγόνους των φεμινιστριών κώλωσαν άγρια. Δάγκωσαν τις ασπίδες τους. Κάπως έτσι και οι σύγχρονοι και ανεξάρτητοι άντρες, όταν βλέπουν γυναίκα να οδηγεί μηχανή, παθαίνουν μια μικρή κόμπλα. Σκεφτείτε το...
Και η Μ. και η Α. οδηγούσαν μηχανή. Μεγάλη. Η Μ. ήταν ξανθιά, η Α. κοκκινομάλλα , είχαν ψηλό κορμί και πάνω στις μηχανές τους φάνταζαν εντυπωσιακές. Έκαναν παρέα και το καλοκαίρι του 90φεύγα αποφάσισαν να πάνε μαζί για καλοκαιρινές διακοπές. Φόρτωσαν τις enduro τους, φόρεσαν τα φουστανάκια τους και την έκαναν. Το camping ήταν στο δεύτερο πόδι της Χαλκιδικής, αφού το πρώτο είναι κατειλημμένο από τους τρέντηδες και το τρίτο από κάτι τρελά αγόρια με μούσια. Μόλις εμφανίστηκαν και έστησαν τις σκηνές τους, οι γύρω σκηνές έκαναν πάρτι. Μπακούρηδες, δεσμευμένοι, απάλευτοι, γόηδες, αποπροσανατολισμένοι τρέντηδες και δυο τρεις λεσβίες ένιωσαν μια περίεργη φούντωση μόλις είδαν την Μ. και την Α. να ξεπεζεύουν από τις μηχανές τους. Οι μέρες περνούσαν ήρεμα. Αρκετά ποτά στο μπαράκι, μπάνιο στην παραλία, αρκετό φαί – κυρίως ψάρια – και τάισμα στους γύρω άντρες – κυρίως χυλόπιτες. Λίγο πολύ, η Μ. και Α. είχαν εξοργίσει με την συμπεριφορά τους, τους greek lovers, αφού δεν κάθονταν σε κανέναν. Πρέπει να ήταν την πέμπτη μέρα της παραμονής τους, όταν μετά το μεσημεριανό μπάνιο γύρισαν στην σκηνή και την βρήκαν άνω κάτω.
Τα στρινγκάκια, τα μπλουζάκια, η φωτογραφική μηχανή, η ξυριστική μηχανή, τα ρούχα τους όλα ήταν ανάστατα. Εκνευρίστηκαν πολύ και άρχισαν να συμμαζεύουν. Δεν έλειπε τίποτα. Με όσους μπορούσαν να μιλήσουν – τους υπόλοιπους τους είχαν σκυλοβρίσει όταν τους την έπεφταν – δεν απάντησαν αν είδαν κανέναν. Θορυβήθηκαν, αλλά ήταν αρκετά ανεξάρτητες , το είπαμε αυτό, και αφού δεν τους έκλεψαν τίποτα δεν ασχολήθηκαν παραπάνω. Οι διακοπές τελείωσαν λίγες μέρες αργότερα.
Ο φωτογράφος στην οδό Ακαδημίας ήταν λίγο αλλήθωρος, αλλά η Μ. όταν πήγε να παραλάβει τις φωτογραφίες από την εκδρομή παρατήρησε πως την κοιτούσε λίγο περίεργα. Πήρε το φίλμ, πλήρωσε και βγήκε έξω από το μαγαζί για να τις ελέγξει. Η πρώτη ήταν στην παραλία. Η δεύτερη στο μπαράκι. Η τρίτη πάλι στη παραλία. Η τέταρτη; Η πέμπτη;
Η Α. σήκωσε το τηλέφωνο και άκουσε την φίλη της λαχανιασμένη, και την φωνή της την διέκοπτε κάτι μεταξύ γέλιου, άγχους και τρέλας. Νόμισε πως κάτι έπαθε, όταν την ρώτησε αν έπλυνε τα δόντια της το πρωί. Μόλις είδε τις φωτογραφίες κατάλαβε.
Ο τύπος που μπήκε στην σκηνή, μάλλον ένας από τους επίδοξους εραστές των Αμαζόνων, δεν έκλεψε τίποτα. Σε μια φαντασμαγορική επίδειξη ενός διεστραμμένου μυαλού, πήρε απλά την φωτογραφική μηχανή των κοριτσιών και έβγαλε 2 φωτογραφίες. Και οι δυο απεικόνιζαν τις οδοντόβουρτσες τους. Και οι δυο ήταν ακουμπισμένες πάνω στο αντρικό του μόριο...


(Η ιστορία είναι πέρα για πέρα πραγματική. Μου την διηγήθηκε πρόσφατα η Μ. και στο πρόσωπο της δημιουργήθηκε αυτό το υπέροχο χαμόγελο με τα κάτασπρα δόντια...)