Explanation kills art

Ήταν ένας τοίχος κοντά στον Τίβερη. Δεν ξέρω ποιος τραγικός ποιητής, ποιος καμένος επαναστάτης, ποιος απογοητευμένος γκαλερίστας το είχε γράψει. Έμεινε σαν τατουάζ στο μυαλό μου όμως όπως κάθε τι τόσο απλό και τόσο σύνθετο. Explanation kills art. Τρεις λέξεις στα αγγλικά που ίσως να απενοχοποιούν κάποιες μεταφουτουριστικές εκθέσεις με επιρροή από τον μεσαίωνα, αλλά κατά βάση καταργούν κάτι ξινισμένους – συγκαμένους κριτικούς τέχνης που προσπαθούν να μεταλαμπαδεύσουν την απογοητευμένη σοφία τους.
Λίγες μέρες αργότερα πήγαμε στην Ανάσταση. Όλοι οι Ελληναράδες της Ρώμης με τα κινητά τους να κάνουν εφε και εμείς σαν τουρίστες στην γωνία. Απλά για το καθήκον. Έβγαλα την μηχανή και σημάδεψα. Τεχνολογικά αναλφάβητος γαρ δεν πρόσεξα πως υπήρχε ειδική ρύθμιση για τον φωτισμό των κεριών. Το αποτέλεσμα από πάνω.
«Αυτό είναι τέχνη!» αναφώνησε κάποιος που το είδε λίγες μέρες αργότερα. Τι να πω; Πως είναι ασχετοσύνη; Τύχη; Ατυχία; Θυμήθηκα και πάλι τον τοίχο. Δεν εξήγησα τίποτα για να μην σκοτώσω την τέχνη μου. Θυμάσαι;