H μαχη των φυλων

Υπήρξε μια μακρινή και αγαπημένη εποχή, αυτή που ήμουν εντελώς αργόσχολος. Τον χρόνο μου τον περνούσα καπνίζοντας, βγαίνοντας και παρατηρώντας τα πάντα με την μοναδική καθαρή ματιά του ανθρώπου, που είναι αποστασιοποιημένος από δουλειές, υποχρεώσεις, χρήματα και άλλες μικροαστικές αναγκαιότητες.
Παρατηρούσα ανθρώπους, παρατηρούσα γυναίκες (αυτή τη στιγμή το μίσος φουντώνει και οι αναπτήρες πλησιάζουν απειλητικά τα σουτιέν) , παρατηρούσα ζευγάρια. Και κάπου εκεί μου μπήκαν οι υποψίες στο μυαλό.
Ο παππούς μου ήταν ένας ήρεμος, καλοντυμένος και ηλικιωμένος τύπος. Σπάνια μιλούσε για το παρελθόν, όσο τα χρόνια περνούσαν οι επισκέψεις του στην εκκλησία αυξάνονταν και οι απολαύσεις του ήταν ο πρωινός καφές, το ξύρισμα και η βόλτα για εφημερίδα και καφέ με τους φίλους του. Ο παππούς είχε πολεμήσει το ’40. Ήταν από τα λίγα πράγματα για τα οποία μιλούσε με ενθουσιασμό. Για τους Γερμανούς, τις κακουχίες, το περπάτημα από την Αλβανία μέχρι την Αθήνα, τους φίλους που χάθηκαν. Πάντα άκουγα με προσοχή, με σεβασμό τις διηγήσεις του, ακόμα και αν επαναλαμβάνονταν. Ο σεβασμός ήταν δεδομένος, σε έναν άνθρωπο που τα έχει ζήσει όλα αυτά. Οχι ακριβώς.
Η διήγηση του, τερματιζόταν από τις φωνές της γιαγιάς μου από το μέσα δωμάτιο «Αμάν, ρε καημένε, πάλι τα ίδια λες του παιδιού. Σταμάτα πια.» Πάντα σταματούσε.
Δεν θέλω να κάνω αναδρομή της οικογενειακής μου δομής αυτή τη στιγμή, προσπαθώ (ίσως και μάταια) να δείξω την άποψη μου. Η γιαγιά μου δεν ήταν φεμινίστρια. Δεν νομίζω να ξέρει καν τη λέξη. Πώς όμως είχε γίνει ο άρχοντας του σπιτιού; Η εξωτερική καταπίεση υπήρξε πάντα και δεν την έκρυψε ποτέ η ίδια. Κάποιες κιτρινισμένες φωτογραφίες του παππού, που έπεσαν στα χέρια μου μετά τον θάνατο του, με άψογο ντύσιμο που τότε υποθέτω πως ήταν μοδάτο, αγκαλιά με κάτι γυναίκες που σίγουρα δεν ήταν η γιαγιά μου με την οποία τότε ήταν παντρεμένος, σε ένα μπαρ στο κέντρο της Αθήνας, αποδεικνύουν πως τη ζωή του την είχε ζήσει. "Γίνονταν αυτά παιδί μου" ήταν η συγκονιστική ομολογία της γιαγιάς. Ολα αυτά, μέχρι να κάνει το λάθος.
Το λάθος δεν είναι ο γάμος, αλλά η υποτίμηση του αντιπάλου. Καθώς τα χρόνια περνούνε, ο άντρας, καταπονημένος από δουλειές, υποχρεώσεις, αποτυχίες και ρουτίνα, κατρακυλά στο κομπαρσιλίκι. Στον ρόλο του σιωπηλού, υποτιμημένου, yesman, που άγεται και φέρεται από την γυναίκα του, που θριαμβεύει επί χρόνων καταπίεσης. Και κάπου εδώ τα στερεότυπα νικούν με μεγάλη διαφορά. Υστερίες, φωνές, καταπίεση, θρίαμβος και ίσως και μίσος σε λανθάνουσες δόσεις, μοιράζονται από γυναίκες σε άντρες με ένθεη μανία.
Αυτά ίσχυαν παλιά. Τώρα πλέον τα πράγματα αλλάζουν. Οι γυναίκες δεν σκύβουν το κεφάλι. Και καλά κάνουν φυσικά. Διεκδικούν, φωνάζουν ενίστανται, απαντούν. Ο άντρας εδώ και 50 χρόνια αντιμετωπίζει έναν δυναμικό αντίπαλο και όχι ένα σκεύος. Επαναλαμβάνω ορθώς γίνεται όλο αυτό. Και είναι προς όφελος μας, άντρες bloggers. Γιατί όταν τα χρόνια περάσουν και η σύνταξη έρθει, δεν θα είναι μόνο ο άντρας καταπονεμένος, καταπιεσμένος και κουρασμένος. Και η γυναίκα, μητέρα, εργαζόμενη, φεμινίστρια κάπως έτσι θα είναι. Και όλα αυτά τα λεω, γιατί όταν έρθει η ώρα να διηγηθώ για 500η φορά στο εγγόνι μου τις τρομακτικές εμπειρίες μου από τους 9 μήνες που πήγα στρατό, δεν θέλω κανένας να με διακόπτει από την κουζίνα. 'Η από τον καναπέ, μην εκνευρίζεσαι φίλη φεμινίστρια...

Εμπνευση γι' αυτό το post μου έδωσε ο παππους μου και ο κυριος Νίκο Δήμου με το εκπληκτικο "καθημερινό ξύρισμα" και αφορμή η μάχη των φύλων ανάμεσα στον φίλτατo pascal και την φεμινίστρια hob