Ενα τριημερο γεματο Λεσβιες

Μια από τις μεγάλες άλυτες και κακεντρεχείς απορίες μου είναι που θάφτηκαν όλα αυτά τα πολύχρωμα, γραφικά wristbands που κοσμούσαν τα χέρια του 98% των Αθηνέζων πέρσι τέτοια εποχή. Κρύφτηκαν σε συρτάρια, πετάχθηκαν στα σκουπίδια ή μετανάστευσαν μαζικά για αλλού; Η σωστή απάντηση είναι η τριτη. Στο κέντρο της Μυτιλήνης, ανάμεσα σε άπειρους τέτοιους στα μοδάτα (my ass) καφε της πόλης γεμάτα από όμορφες Λεσβίες, είδα εκατομμύρια πολύχρωμα βραχιολάκια και πείστηκα πως ο κόσμος τελικά θα σωθεί.
Μάλλον αυτοί που τα φορούσαν ήταν οι «δεξιοί» της περιοχής. Οι αριστεροί, ήταν αρκετά δραστηριοποιημένοι, μοίραζαν Ριζοσπάστη, άφηναν μούσια και πάνω απ’ όλα είχαν χιούμορ. Η απόδειξη στην πρώτη φωτό. Την ώρα που την είδα, πριν κλαψω απο τα γέλια σκεπτόμενος τον Μπούς και τον Σαρον να τα κάνουν πάνω τους, στο κινητό μου έρχονταν μηνύματα τύπου «Welcome to Turkey», ενώ το Αιβαλί ήταν ορατό απέναντι. Περίεργη συγκυρία. Note to self: Αν ξαναπαω, να γνωρίσω τον κοινοτάρχη της Συκαμινιάς. Αξίζει.

Δεν είναι το μόνο πράγμα που αξίζει. Εκτός από τις Λεσβίες που προείπα, αξίζει και η θέα από το λιμάνι της Μυτιλήνης. Ειδικά κοντά στο σούρουπο, ειδικά αν είσαι υπο την επήρρεια του ouzou power. Προτεινόμενο το "Πιτσιλαδη". Δεν ερχεται Αθήνα, αλλά είναι μακράν το καλύτερο. Και δεν κάνει κεφάλι. Πολύ δηλαδή. Νομίζω. Ενταξει μετρο θελει.

Το καλύτερο μέρος στην Μυτιλήνη είναι ο Μόλυβος. 'Η αλλιώς Μήθυμνα, αρκετά μακριά από το κέντρο του νησιού. Είναι το μέρος που αράζει το καλοκαίρι ο Λευτέρης Παπαδόπουλος βρίζοντας για την ΑΕΚ, θυμίζει μεσαιωνικό κάστρο και η συγκεκριμένη φωτό ταίριαζε καλύτερα εδώ. Σίγουρα.

Φυσικά και μπήκα να ψάξω για λεσβιακά προϊοντα. Οχι, δεν είχε ούτε δερμάτινα, ούτε μαστίγια, ούτε δονητές. Ουζό, λάδι και άλλα τέτοια ξενέρωτα προτιμούν οι Λεσβίες. Οι οποίες για κάποιον περίεργο λόγο θέλουν να αποκαλούνται Μυτιληνιές και αρνουνται το διεθνες lesbian products για το ασαφες local. Aκόμα δεν έχω καταλάβει γιατί.

Τώρα πια επιστροφή στην Αθήνα. Ηρθε η ώρα για δουλειά, ντρίμπες και ποτά.