Συνεργείου το ανάγνωσμα

(Μπαλος, Κρητη καλοκαιρι 2005)


Σαν οδηγός είμαι επιεικώς αστείος. Θυμίζω τις προσπάθειες της Μενεγάκη να διαβάσει Καβάφη, του MAD να το παίξει MTV και αυτού του τύπου να γράψει άσχημα. Αδύνατον δηλαδή.
Ως εκ τούτου, έχω αναπτύξει μια μεγάλη σχέση λατρείας – μίσους με τα συνεργεία. Λατρείας από την πλευρά τους, μίσους από την δική μου.
Κάθε φορά που πηγαίνω προσέχω την εμφάνιση μου. Από τα ανάποδα. Φοράω παλιά τζιν, κατά προτίμηση σκισμένα, παλιά αθλητικά και πάντα χαϊδεύω με την λατρεία που θα άγγιζα την Τζούλια Αλεξανδράτου, την ρόδα του αυτοκινήτου μου για να αποκτήσει το χέρι μου ένα χρώμα συμβατό με την κατάσταση. Ματαιοπονώ, προσπαθώντας να γίνω ένα με την εικόνα.
Παρκάροντας το μονίμως χαλασμένο όχημα έξω από το συνεργείο, μεταλλάσσομαι και από άνθρωπος γίνομαι πορτοφόλι με πόδια. Έτσι αντιμετωπίζομαι από τους συνεργειατζήδες, μόλις με αντικρίσουν. Δεν περνάνε δευτερόλεπτα και γίνεται σαφές πως δεν γνωρίζω την διαφορά μεταξύ μπουλονιού, βίδας και γκρόβερ (αγαπημένη λέξη) άρα, είμαι εν δυνάμει πηγή πλουτισμού. Αυτό είναι ξεκάθαρο, από τα χρήματα που μου χρεώνουν τις βίδες που αλλάζουν. Ούτε διαμάντια να ήταν.
Μια από τις ταινίες που είδα πρόσφατα μιλούσε για ένα τέχνασμα. Ήταν μια απλή ιδέα και αναφερόταν σε αυτόν που κοιτάει αριστερά την ώρα που όλα τα κεφάλια είναι στραμμένα δεξιά. Όμορφα. Η ζωή θα ήταν πιο απλή αν τούτο το τέχνασμα ήταν τρόπος ζωής. Δεν είναι και εύκολο.
Γιατί την ώρα που σου ληστεύουν νόμιμα το πορτοφόλι και κοιτάς αλλού, υπάρχει ο κίνδυνος να σου κλέψουν και το χέρι. Και αυτό δεν θα το θέλαμε σε καμία περίπτωση. Καθισμένος στον χώρο αναμονής ενός συνεργείου, διαβάζοντας ένα εξαιρετικά σημαντικό άρθρο για την ανάγκη της άυξησης της ιπποδύναμης του Golf GTI, δίπλα από την φωτο ενός δεινόσαυρου που πόζαρε αγκαλιά με το αυτοκίνητο – σύζυγο του, άρχισα να σκέφτομαι τα μέρη που θα ήθελα να είμαι εκείνη τη στιγμή αντί για αυτό το γκρίζο σκηνικό. Επειδή ήταν όλα τα υπόλοιπα μέρη του κόσμου, συμπεριλαμβανομένης και της φωτογραφίας, σταμάτησα αμέσως τις σκέψεις. Και από σήμερα και τη δουλειά. Καλό καλοκαίρι και μακριά από κολώνες, λακκούβες, κάδους σκουπιδιών και κατ’ επέκταση συνεργεία.


ΥΓ Ξερω, δεν βγαινει κανενα νοημα, αλλα ουτε και στο μυαλο μου υπαρχει συνοχη. Αρα, ειμαστε ισοπαλοι.