The dribble&drink affair

Αν και οι πολιτικες μου ιδεες θυμιζουν πρωην αριστερού (στα 26), νυν ανθρωπιστη και ολιγον καπιταλιστη (απο αναγκη), ορισμενες φορες θα ευχομουν να ζω σε μια αλλη κοινωνια. Σε μια κοινωνια με πολλες καμερες, συνεχη παρακολουθηση του δικτυου και δυνατοτητας βασανιστηριων. Οχι παντα.
Απλα σε περιπτωσεις οπως το σκυλευμα (sic) του dribble&drink, ενος blog που ξεκινησε για πλακα, συντροφευσε στο mundial κοσμο και γινοταν ενας αναλαφρος χαβαλες επιπεδου (σχεδον παντα) θα ηθελα να ζω σε αυτη την μουντη και εκδικητικη κοινωνια.
Θα ηθελα να εβρισκα αυτο το πατσουροσκυλο που πηρε την διευθυνση, να τον συλλαμβανα και να τον υπεβαλλα στο βασανιστηριο του καθρεφτη. Δεν ειναι τιποτα φρικιαστικο με κοψιματα και αιματα, απλα θα εβαζα τον καθρεφτη απεναντι του και θα τον αφηνα να κοιταει την ασχημη φατσα του.
Απο τοτε που ηταν μικρος και δεν τον επαιζαν τα παιδια, απο τοτε που δεν τον χορευαν "μπλουζ" οι κοπελες στα παρτυ, απο τοτε που στον στρατο ετρωγε ξυλο, απο τοτε που στη δουλεια του το κομπλεξ γιγαντωθηκε , σιγουρα δεν θα μπορει να κοιταξει τον εαυτο του στον καθρεφτη. Αηδιαζει και αυτος.
Λοιπον, βλακα ακου, το metablogging ειναι απαραιτητο και μερικες φορες απολαυστικο. Αυτο που εκανες ηταν μαλακια. Δεν ηταν η πρωτη, δεν θα ειναι η τελευταια. Αλλωστε, οπως ειπε και μια ψυχη, dogs are everywhere. Φακ γιου. Ξερεις εσυ.


PS. Τα κουρελια bloggaroun ακομα...