Proin Simathites

Πρόσφατα, εξασκώντας το αρχαιότερο χόμπι του κόσμου, αυτό του Άγιου Κουτσομπολιού, ενημερώθηκα πως ο γόης του δημοτικού μου σχολείου, αυτός που μου έκλεψε τους δυο άγουρους μου έρωτες, την Σ. και την Π. εξελίχθηκε σε έναν απολύτως συνειδητοποιημένο gay. Κανένα πρόβλημα, από ομοφοβικής άποψης. Ειλικρινά.
Αλλά, ρε πούστη μου, αν η συνειδητοποίηση του είχε έρθει νωρίτερα, τα παιδικά μας χρόνια θα ήταν καλύτερα. Και τα δικά του, και σίγουρα τα δικά μου.
Όλα αυτά, τα σκεφτόμουν, ενώ περιπλανιόμουν άσκοπα στο site, όπου αναζητάς – αποτυχημένα μέχρι στιγμής – τους πρώην συμμαθητές σου. Μια καλή ιδέα, όχι φυσικά πρωτότυπη, που όμως μπορεί να οδηγήσει σε περίεργες λειτουργίες τον εγκέφαλο του καθενός.
Μπορεί λοιπόν εκεί που κάθεσαι σε ένα γραφείο που μυρίζει άσκοπες εκκρεμότητες, παραίτηση και ένα καλά εκπαιδευμένο μάτι θα διέκρινε μαχαίρια να πετιόνται από πλάτη σε πλάτη, να μεταφερθείς νοερά σε μια άλλη εποχή. Μια εποχή, επίσης γεμάτη άσκοπες εκκρεμότητες, που όμως μύριζε μέλλον, όρεξη και χαβαλέ.
Και αν ο Μεγάλος Μαλάκας, που παρεπιδημεί παντού, σε παρελθόν, μέλλον, παρόν, σχολείο, στρατό και δουλειά σε εκνεύριζε μπορούσες να τον βρίσεις, ίσως και να τον βαρέσεις στο προαύλιο, στο καπνιστήριο ή έξω από το σχολείο. Μαχαίρια πίσω από την πλάτη, θα του πετούσες μόνο αν μεγάλωνες νωρίς. Τότε όμως, μπορεί να ήσουν εσύ ο Μεγάλος Μαλάκας.
Εδώ, στην χώρα των Μεγάλων, η ζωή είναι διαφορετική. Δεν μπορείς να τον βρίσεις. Μπροστά του. Είναι αγένεια η ειλικρίνεια. Και δεν έχουμε και την πενταήμερη για να ελπίζουμε. Μεγαλώστε μας λέγανε, οι μαλάκες. Και εμείς τους ακούσαμε.