Rotterdam live

Έχω δει χιλιάδες ταινίες, στις οποίες, ο λευκός, κρυόκωλος ήρωας, προχωρά σε μια απαγορευμένη περιοχή, ακούγοντας niggas, που δεν θέλεις να γνωρίσεις ποτέ στη ζωή σου από κοντά, να σχολιάζουν τον κώλο του που δεν έχει ποτέ όση μελανίνη και ρυθμό, όσο χρειάζεται. Το ίδιο και εσείς υποθέτω. Το έχετε πάθει;
Σούρουπο στο Ρότερνταμ. Περπάτημα, χωρίς λόγο. Χάρτης, κρατημένος ανάποδα. Λάθος. Black territory προφανώς. Enter at your own risk. I did. Γλίτωσα με 32 στραβά βλέμματα, κανα δυο αμετάφραστες ατάκες ανάμεσα σε ριμες και ένα ξεκάθαρο μπινελίκι από ένα αξιολύπητο opel astra, με αξιοζήλευτα ηχεία που , όχι, greek rappers από τα γκέτο της Αττικής, δεν έπαιζε NiVo. Ωραία ήταν.

Μου έλεγαν πως το Ρότερνταμ είχε καταστραφεί κατά 80% στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και φτιάχτηκε από την αρχή. Το πίστεψα και το είδα και με τα μάτια μου. Μου έλεγαν επίσης, κάτι σαν inside joke πολιτικών μηχανικών υποθέτω, πως «οι αρχιτέκτονες όταν πεθαίνουν πηγαίνουν στο Ρότερνταμ». Για να αγιάσουν προφανώς και καλά κάνουν, με τα κτήρια που θα στοιχειώνουν μετά θάνατον. Εκπληκτικά. Και λίγο θλιβερά, αν τα συγκρίνεις με την πόλη σου, την φτωχή και άτιμη Αθήνα. Το ίδιο και τα πάρκα, αυτά όμως είναι άλλη ιστορία.Έχει ζέστη απωθητική. Υγρασία και αποπνικτική ατμόσφαιρα Ομόνοιας. Οι μπεμπέκες Ολλανδέζες νομίζουν πως είναι στην Κρήτη και κυκλοφορούν με μαγιό, φούστες και πέδιλα, πάνω στα ποδηλατάκια τους με αυτό το υπερβολικά cool ύφος που κουβαλάνε, όλοι οι συμπατριωτες τους. Το Ρότερνταμ είναι η πόλη της δουλειάς, η πόλη που κοιτάει το Αμστερνταμ, με το βλέμμα του βολεμένου στο δημόσιο ξαδέρφου, προς τον επαγγελματία ρέμαλο συγγενή του. Κάθε μεγάλη φίρμα, εδρεύει εδώ, με φουτουριστικά, κτήρια τα οποία ο κύριος Βωβός, δεν έχει ονειρευτεί ούτε στις πιο hot νύχτες του.Γράφω hot νύχτες και Ολλανδία και τα στερεότυπα δουλεύουν. Μόνο αυτά. Red light district δεν υπάρχει στην πόλη (όχι δεν έψαξα, προς Θεού εγω δεν τα ξερω αυτα), υπήρχε παλιότερα αλλά έπεσε θύμα του καθωσπρεπισμού. Μόνο κωλόμπαρα και κανα δυο απ’ αυτά, με ελληνικό όνομα. Rhodes και φυσικά Aphrodite. Και αυτό που θύμισε μια ιστορία, παλιότερα στο Αμστερνταμ, όταν (censored) και μετά (censored) και στο τέλος είπε (censored). Δίπλα στο λιμάνι, υπάρχει και κάτι σαν Walk of Fame, όπως Αμερική, με τσιμέντωμα - όχι Psomiade’s way τσιμέντωμα- αστέρων. Ξεχωρίζει ο Γιόχαν Κροϊφ και ο Τζόνι Κας.Υπάρχει και ελληνικό εστιατόριο. Dionysos. Το είδα από μακριά και το πλησίασα, με σκοπό να πετάξω μια χωριάτικη σαλάτα σε όποιον Ελληνάρα ταξίδεψε στην Ολλανδία για να φάει μουσακά, αλλά τελικά, μόνο δυο κινέζοι το τιμούσαν. Για να συνέλθω, ήπια έναν καφέ σε αυτά τα coffee shops. Ωραίο χαρμάνι.Μερικές φορές, ζηλεύω. Θα ήθελα να μεταφέρω τη ζωη μου, σε ένα τέτοιο μέρος, με ποδήλατα και πικ-νικ στο πάρκο, μακριά από συνεργεία, φραπέδες αξίας 6 ευρώ, ψώνια (μεταφορικά) αξίας μηδέν ευρώ, «εναλλακτικούς» με κάθε έννοια και τύπους που μιλάνε για την Ελλάδα, την καλύτερη χώρα του κόσμου, ζώντας 352 μέρες τον χρόνο στην Αθήνα, μια από τις πιο δύσχρηστες πόλεις της Ευρώπης. Λάθος, του κόσμου.

Βέβαια, the grass is always greener on the other side, όπως είπε σοφά ο , κάτι σαν bartender, που με εξυπηρετούσε, βρίζοντας το Ρότερνταμ, με τα χειρότερα λόγια. Μάλλον, είχε δίκιο, ο σοφός 19χρονος. Άλλωστε είναι προφανές πως όταν η κουβέντα, πάει σε χόρτα πάσης φύσεως, το έχει ψάξει το θέμα. Αυτόν ξέρουμε, αυτόν εμπιστευόμεθα.