Αντζελίνα Τζολί, Ζαγοράκης και Παλαιστίνιοι...

Περιγραφή ξενερώματος 1. Η Αντζελίνα Τζολί είχε ξαπλώσει πάνω μου, κοιτούσε τα λάγνα μάτια μου θαμπωμένη, ξεκούμπωνε το φόρεμα της και εκείνη τη στιγμή από τη πόρτα εμφανίστηκε ο Μπραντ Πιτ έξαλλος, με σαφεις προθέσεις να μου δείξει τι έμαθε στα γυρίσματα του Fight Club επειδή με ερωτεύτηκε η darling του.
Περιγραφή ξενερώματος 2. Ο Θοδωρής Ζαγοράκης με μια ντρίμπλα που είχε κάνει αρκετές φορές στο playstation του , στέλνει τον Λιζαραζού να ελέγξει που τελειώνει το χορτάρι του γηπέδου, ετοιμάζεται να κάνει την σέντρα και εκείνη τη στιγμή ένα ολικό μπλακ άουτ 10 λεπτών δεν σε αφήνει να μάθεις αν μπήκε το γκολ ή οχι.
Εντάξει, η φαντασία μου είναι λίγο υπερβολική και επηρεασμένη από τις φαντασιώσεις αυτών των http://apaleutoi.blogspot.com Απάλευτων , αλλά και το ξενέρωμα που ένιωσα το Σάββατο δεν ήταν τόσο υπερβολικό.
Πραγματική περιγραφή ξενερώματος 3: ΑΝΕΚ lines από Χανιά προς Πειραιά. Φορτωμένος με πράγματα, αναμνήσεις και περιττά κιλά κατευθύνομαι προς την πόρτα του αποκρουστικού ΛΑΤΩ. Σηκώνω τα μάτια και βλέπω παραλλαγές, μπλε στολές και πηλίκια. Σε μεγάλη ποσότητα. Το ενδεχόμενο πραξικοπήματος πέρασε από το μυαλό μου αλλά το απέκλεισα σύντομα. Οι άνθρωποι της τάξης ήταν εκεί για να επιτηρήσουν 95 ταλαίπωρους Παλαιστίνιους λαθρομετανάστες που θαλασσοπνίγηκαν στον Λιβυκό Πέλαγος, συνελήφθησαν στα νότια της Κρήτης, στοιβάχτηκαν σε ένα δημοτικό σχολείο για 7 μέρες και τώρα πήγαιναν Αθήνα για να απελαθούν. Εντάξει, η επιστροφή από τις διακοπές είναι άσχημο συναίσθημα, αλλά λίγο να κοιτάξεις γύρω σου, συνειδητοποιείς πως υπάρχουν και χειρότερα...
Λίγο αργότερα, στο κατάστρωμα, ακουω την διπλανή παρέα να μιλάει για το νεο γαμάτο κινητό της NOKIA που φτιάχνει εσπρέσο και τσάι και φυσικά για το SUV που είναι το must των αθηναϊκών δρόμων. Για να αποφύγω την ηχορύπανση, καταφεύγω στο discman και σε ταξιδιάρικες μουσικές. Παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου και βλέπω μια γλυκιά κοπελίτσα να με πλησιάζει χαμογελαστή. Αυτόματη σκέψη: Τι να την σαγήνευσε; Τα γένια 15 ημερών; Η βρώμικη μπλούζα; Τα ηλιοκαμμένα (και ουχί μαυρισμένα) χέρια μου; Το κρεπαλιασμένο βλέμμα μου; Ανταποδίδω το χαμόγελο, βγάζω τα ακουστικά και την ακουω να μιλάει: «Καλησπέρα, μαζεύουμε χρήματα για να δώσουμε φαγητό στους μετανάστες επειδή οι ελληνικές αρχές εδώ και μια εβδομάδα τους δίνουν δυο σάντουιτς την μέρα και ενα μπουκάλι νερό, ενώ η πλοιοκτήτρια εταιρία αρνείται να τους προσφέρει φαγητό».
Πάντα θαύμαζα τους ανθρώπους που κάνουν πράξεις, σιωπηλά, που ενεργούν χωρίς φωνές και πάθη και σκέφτονται τα απλά. Φυσικά συνεισφέρω. Η διπλανή παρέα, ενοχλημένη από την διακοπή της νεοελληνικής κουβέντας, αρνείται να «δώσει στους φτωχούς». Νιώθω μια μεγάλη παρόρμηση να τους μιλήσω για το νέο κινητό μοντέλο sasgamwtospiti και το SUV gamwtaleftasas, αλλα βλέποντας τα μπράτσα των τύπων σκέφτομαι πως ήδη έχω κάνει αρκετά μπάνια και η προοπτική της βουτιάς στο Αιγαίο δεν με ενθουσιάζει.
Μάλλον μόνο έτσι μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Με απλές, μικρές αλλά σημαντικές πράξεις. Οπως η κοπελιά με την παρέα της. Λίγο αργότερα, στον Πειραιά, τα μέλη του Κοινωνικού Φόρουμ πλακώθηκαν με τους μπάτσους για να μην απελαθούν οι κακόμοιροι και άμοιροι Παλαιστίνιοι. Τι κατάλαβαν από το ξύλο; Κάντε την ζωή (και την προσφορά) πιο απλή. Καλό χειμώνα...