Μας φτύνουν από το Ιραν και το Κιλιμάντζαρο

Κοίταξε βιαστικά πίσω της. Δεν ήταν κανείς. Ο Αχμετ είχε παει μάλλον βόλτα, η μητέρα της η Φατιμά μαγείρευε κάτι που μύριζε απαίσια και ο Μπαχμάν ροχάλιζε πάνω στο στρώμα. Πάτησε το κουμπί του υπολογιστή που ήταν στο μέσα δωμάτιο του σπιτιού που βρισκόταν στους πρόποδες της επιβλητικής οροσειράς Χορασάν, έκλεισε τα ηχεία για να μην ακουστεί η σύνδεση στο internet και κλεφτά πληκτρολόγησε την αγαπημένη της διεύθυνση. Λίγο αργότερα η μπούργκα της ραντιζόταν από τα δάκρυα συγκίνησης. Ο αγαπημένος της blogger έγραφε και πάλι...
Αρκετά μίλια μακριά, στη σκιά του Κιλιμάντζαρο, δίπλα στον κρατήρα του παλιού ηφαιστείου Νγκορονγκόρο, ο Σερενγκετι, μέλος της φυλής των Μασσάι – χωρίς να ξέρει την κυρία Κοκκίνου – έμπαινε στην εκσυγχρονισμένη του καλύβα. Άνοιξε τον κλιματισμό, έβγαλε την ενοχλητική φούστα και πάτησε το on στον υπολογιστή. Ο Σερενγκετι μιλάει άπταιστα σουαχίλι, αγγλικά και γαλλικά, αλλά τώρα διάβαζε και στα ελληνικά. Το ptyelodoxeio ειχε ανανεωθεί και ο κάτοικος της Τανζανίας δεν μπορούσε παρά να βγάλει μια κραυγή ικανοποίησης...

(Οχι, δεν είμαι τόσο ψώνιο. Απλά είδα στο eXTReMe tracking πως το blog εχει - προφανώς στην τύχη με κάποιον τρόπο που αγνοώ - αναγνώστες από το Ιραν και την Τανζανία εκτός άλλων και μου έκανε εντύπωση. Τους αφιερώνω το κείμενο)