Ιδιωτικός - Δημόσιος 1-0. Στην παράταση.

Στον τοίχο ενός αγαπημένου μπαρ στο κέντρο της Αθήνας υπάρχει μια κορνίζα με μια πολύτιμη ατάκα :«Μια γυναίκα με έριξε στο ποτό. Και ποτέ δεν βρήκα την ευκαιρία να την ευχαριστήσω». Ξεκάθαρες θέσεις, σαφείς προθέσεις.
Στον τοίχο μιας μισητής δημόσιας υπηρεσίας, σε προάστιο της Αθήνας υπάρχει μια κορνίζα με μια φτηνή ατάκα: «Κανείς δεν έχει πεθάνει από την υπερβολική δουλειά, αλλά δεν υπάρχει λόγος να το ρισκάρεις». Ακόμα πιο ξεκάθαρες θέσεις, ακόμα πιο σαφείς προθέσεις.
Μπήκα αγχωμένος και καθυστερημένος στην δημόσια υπηρεσία. Μάλλον η παραμονή μου στο μπαρ την προηγούμενη μέρα δεν ήταν τόσο καλή ιδέα. Πλησίασα το γκισέ. Ημουν μόνος απέναντι με το θηρίο. Το θηρίο είχε φουντωτά μαλλιά λιονταριού, πουκάμισο δεκαετίας 90, γυαλιά πρεσβυωπίας, μηδενική θηλυκότητα και νωθρούς τρόπους. Επιστράτευσα όλη τη γοητεία (;) και την ευγένεια που με διακρίνει, έσκασα ένα κουρασμένο χαμόγελο, καθάρισα τη φωνή μου για να με προσέξει και άρχισα:
«Καλημέρα, θα μπορούσατε να μου δώσετε το έγγραφο Σ24556;»
«….»
Συνήθως όταν δεν μου μιλάνε, δεν απαντάω, αλλά η ανάγκη ήταν άμεση. Με τη περιφερειακή μου όραση, διέκρινα το ιερό δισκοπότηρο υπ’ αριθμόν Σ24556 στη γωνία του γραφείου, ακριβώς κάτω από μια κιτρινισμένη αφίσα με μια παραλία της Κρήτης.
«Γκουχ γκουχ»
«….»
«Με συγχωρείτε είναι εύκολο να μου απαντήσετε»
Ελαφρύ σήκωμα του κεφαλιού, εφάμιλλο με αυτοκρατορική κίνηση που κοιτάει υπήκοο του, την ώρα που ζητάει άφεση αμαρτιών. Τα μάτια μας διασταυρώνονται, η μάχη του βλέμματος ξεκινά, αλλά είμαι πολύ αδύναμος μπροστά στο θηρίο. Εγώ γεννήθηκα (επαγγελματικά) ιδιωτικός υπάλληλος, οπότε η μηδενική αντίδραση με σκοτώνει. Με παραλύει. Είναι πιο ισχυρή και το ξέρει. Ενα γλύψιμο κρατικού κώλου πριν από λίγα χρόνια της είχε αφήσει μια άσχημη γεύση στο στόμα, αλλά το βόλεμα και η μονιμότητα, είναι σαν τσίχλα και οδοντόκρεμα. Τους κάνει να ξεχάσουν την γεύση του κώλου και απολαμβάνουν μόνο τη φρεσκάδα της επαγγελματικής αφασίας. «Έχω σχολάσει κύριε μου»
«Με συγχωρείτε για την ενόχληση, απλά επειδή το βλέπω το χαρτί, θα μπορούσατε να μου το δώσετε. Δεν θα το πούμε πουθενά» λεω προσπαθώντας να μιμηθώ το καλοκάγαθο χαμόγελο του Τομ Χανκς.
«Δεν μπορείτε να μου καταλογίσετε ευθύνες. Εχω σχολάσει»
«Μα δεν θέλω να σας καταλογίσω ευθύνες, το χαρτί θέλω»
«Εχω σχολάσει»
«Μα είναι δίπλα σας»
«Έχω σχολάσει»
«Δεν θα το πούμε πουθενά»
«Έχω σχολάσει»
Το αίμα βράζει, το χαμόγελο χάνεται, νιώθω να τρέμω από οργή για τους θύτες της ελληνικής κοινωνίας. Το χαμόγελο επανέρχεται μειλίχια στο πρόσωπο μου. Είμαι ιδιωτικός υπάλληλος, οπότε η εγρήγορση μπορεί να μου έχει καταστρέψει τη ζωή, αλλά τουλάχιστον με έχει κάνει ετοιμόλογο.
«Συγνώμη για την ενόχληση, αλλά μήπως πρέπει να βρειτε κάποιον άντρα; Δεν σας βλέπω πολύ καλά…»
Έφυγα άπραγος, αλλά χαμογελαστός. Δεν νίκησα τη κρατική μηχανή. Απλά την προσέβαλα. Ανοίγοντας την πόρτα, λούστηκα στο φως καθώς άκουγα τις άναρθρες κραυγές της. Τουλάχιστον την ξύπνησα. Ήρθε η ώρα να πάω για τη δουλειά μου…