Μπιπ - Μπιπ, σε μισώ...

Το ραδιόφωνο είχε παρεμβολές, η πόλη όχι. Έξω από το παλιό και σκονισμένο αυτοκίνητο ακουγόταν καθαρά η βοή της. Κόρνες, βρισιές, φρεναρίσματα, αλλά κυρίως κόρνες. Προσπάθησε να δομήσει τη σκέψη του, ένα εγχείρημα που έμοιαζε λίγο πιο εύκολο από το να πλακώσει στις μπουνιές τον Θεό (tm @ Sin City).
Την ίδια στιγμή που κόλλησε το βλέμμα του στο κόκκινο σηματάκι της βενζίνης, άκουσε ένα ελαφρύ βήξιμο του κινητήρα και αμέσως μετά σιωπή από το τεχνικό μέρος του σαράβαλου. Το κόκκινο λαμπάκι της βενζίνης έσβησε, το πράσινο του φαναριού άναψε. Οι κόρνες ακούστηκαν, στην αρχή διακριτικά και αμέσως μετά επαναλαμβανόμενα, ενοχλητικά. Δεν κινήθηκε. Το μυαλό του είχε κολλήσει στο Κογιότ. Ανέκαθεν ήθελε ρε πούστη να το πιάσει αυτό το γαμημένο το Μπιπ – Μπιπ και να το βιάσει παρά φύσιν προτού το μαγειρέψει σε μια μεγαλειώδη φωτιά. Οι κόρνες συνεχίστηκαν. Γαμημένο Μπιπ – Μπιπ. Άχρηστο Κογιότ.

(σ.σ. Παντα ήθελα να δω το Κογιοτ να πιάνει αυτό το μαλακισμένο, ντοπαρισμένο, αλαζονικό πράγμα τον Κεντέρη των cartoon το road runner. Και πάντα ξεχνάω να βάλω βενζίνη όταν πρέπει)