Γαμομπελαδες

Ο χώρος του προαυλίου της εκκλησίας, το ατσαλάκωτο ντύσιμο και κυρίως η κατανυκτική στιγμή δεν ευνοούσε τη διαμάχη. Αλλά, όρεξη να υπάρχει και τα προβλήματα ξεπερνιούνται.

- Τι θα γίνει ρε μεγάλε, θα μετακινήσεις το όχημα;
- Γιατί ρε φίλε τι ζόρι τραβας;
- Θέλω να φέρω την δικιά μου (sic)
- Να περιμένεις ρε, τα παιδιά δεν τελείωσαν ακόμα
- Η ώρα σας τελείωσε ρε μαλάκα
- Ποιον ειπες μαλακα ρε;

Οι φίλοι των ζευγαριών που δεν κατάφεραν να γίνουν κουμπάροι, αλλά έγιναν ότι πιο κοντινό – δηλαδή οδηγοί της νύφης – δεν γνωρίζονταν. Εκπροσωπούσαν άλλωστε δυο αντιμαχόμενες παρατάξεις: Τον γάμο των 8.00 και τον γάμο των 9.00. Το περιστατικό έληξε με την παρέμβαση μιας δυναμικής κυρίας με λουλακί μαλλιά και αστραφτερό ταγέρ, μιας κυρίας γενικά φιλήσυχης, αλλά για την περίσταση δυναμικής. Στους γάμους πάντα αποκτούσε μια υπερφυσική δυναμική...
Το περιστάτικο είναι πραγματικό. Το παρακολούθησα με μεγάλη χαρά πριν από λίγο καιρό σε έναν γάμο. Ηταν η μοναδική ευχάριστη στιγμή της βραδιάς.
Ανάμεσα σε ιδρωμένους και ταλαιπωρημένους γαμπρούς, αναψοκοκκινισμένες νύφες που βιώνουν την εκπλήρωση του all time classic ονείρου τους, περιχαρείς γριές που ζουν αναβίωση μεγάλων στιγμών και βρίσκουν μια ιδανική ευκαιρία να σχολιάσουν την πλευρά του άλλου σογιού, πάντα ένιωθα (και θα νιώθω) αμήχανα.
Αν αυτό δεν είναι ο ορισμός του χαμένου χρόνου, των χαμένων χρημάτων και της αποθέωσης του κιτς, τότε τι είναι; Ενα απωθημένο χρόνων, κυρίως για να ικανοποιήσεις κακοπαθημένους μεσήλικες, ταλαιπωρεί τις νέες γενιές. Και σαν να μην έφτανε αυτό ακολουθεί και το «γλέντι». Εντός εισαγωγικών.
Το θετικό είναι οτι τρως. Το δεύτερο θετικό οτι πίνεις. Και εκεί σταματάμε. Κυκλωτικοί – αναγκαστικοί – χοροί, ιδρωμένα λουλακί μαλλιά σε διέγερση, νταούλια και κλαρίνα. Η αηδία σε αποθέωση. Γι’ αυτό και εγώ είμαι σίγουρος. Πρώτα δημαρχείο και μετά Blue Peach μέχρι να ακουστεί ο Frankie να λεει το New York, New York. Αν θα υπάρχει μέχρι τότε...