Δευτέρα, Νοεμβρίου 21, 2005

Best or not?




"Ξόδεψα τα περισσότερα λεφτά μου στα ποτά, στις γκόμενες και στα γρήγορα αυτοκίνητα. Τα υπόλοιπα απλώς τα σπατάλησα"

Σκέφτομαι τον George στο νοσοκομείο του Λονδίνου. Πάντα θεωρούσε πως είναι Best of all και όσοι τον πρόλαβαν λένε πως είναι. Τώρα, στα 59 άκουει ξενέρωτους γιατρούς να του λένε πως «δεν υπάρχει ελπίδα». Μια ζωή χωρίς όρια, με τη μεγαλύτερη συλλογή από ξανθιές Miss Universe από οποιονδήποτε άλλο, από πλούτη αμύθητα που προσπέρασε αδιάφορα, από τιποτένια χλιδή, από φίλους και «φίλους».
Και δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ. Την ώρα που το συκώτι του σαπίζει από την υπερκατανάλωση αλκοολ, ζηλεύει τον οποιονδήποτε John από το Μπέλφαστ, τον Γιώργο από το Παγκράτι, τον Ali από οπουδήποτε αλλού που στα 59 τους γυρίζουν σπίτι στη γυναίκα τους και μιλάνε για τα προβλήματα τους; Ζηλεύει τις ζωές που κάποτε σνόμπαρε, καθωσπρέπει, προσεγμένες, αποστειρωμένες; Χωρίς κραιπάλες, χωρίς υπερκατανάλωση, χωρίς φήμη. Απλές ζωές στις οποίες δεν θα είχε ούτε τη δυνατότητα να «πηδήξει όπως ο Μικ Τζάγκερ», ούτε «να πει όπως ψάρι», ούτε να χαρακτηριστεί «ο 5ος Beatle». Ζηλεύει την υγεία του John, του Γιώργου και του Ali που έχουν μπροστά τους – φυσιολογικά – και άλλα χρόνια; Αδιάφορα χρόνια θα τα έλεγε παλιότερα, αλλά τώρα που η κλεψύδρα αδειάζει τι να σκέφτεται; Πεθαίνει σίγουρα. Αλλά και σίγουρα έζησε.

Πέμπτη, Νοεμβρίου 17, 2005

Το Πολυτεχνείο τζιπ


Από τοίχο των Εξαρχείων. Πρώτο βραβείο συμπυκνωμένου λόγου 1973-2005

Παρασκευή, Νοεμβρίου 11, 2005

Στο κανόνι μου επάνω...



(αφιερωμένο στον νεοσύλλεκτο ΣΤΡ(ΠΒ) Κλαύδιο)


1η μέρα

Την περίμενα αυτή τη στιγμή. Είχα συναίσθηση της γελοιότητας της, αλλά ήξερα πως ήταν κάτι που έμενε. Κάτι που θα θυμόμουν στο μέλλον. Ηταν μεσημεράκι, είχα χτυπήσει ένα ουζάκι στην πλατεία του Μεσολογγίου για να είμαι ήρεμος και σκεφτόμουν τι είναι καλύτερο. Με το δεξί ή το αριστερό; Μόλις έφτασα μπροστά στην πύλη χτύπησε το τηλέφωνο. Άκουσα κλάματα και ευχές ανακατεμένα, είδα και έναν παλιό να με κοιτάει με μισό μάτι, μπερδεύτηκα και ούτε πως θυμάμαι πως πέρασα την πόρτα. Μάλλον με το αριστερό...

4η μέρα

Μόλις είχε τελειώσει ένα δίωρο εξαντλητικού τίποτα. Ο 25χρονος ανθυπολοχαζος (tm @ Λενος Χρηστιδης) βαριέται τη ζωή του. Αράζει κάτω από την προκλητική σκιά ενός δέντρου, την ώρα που το τσιμέντο έβραζε. Είμαστε ακόμα προσοχή. «Λοιπόν, αράξτε κανένα εικοσάλεπτο. Πείτε ότι θέλετε, χαμηλόφωνα. Μην ακούσω όμως τίποτα για μεταπτυχιακά και μαλακιές θα σας τρέξω στραβάδια». Μάλιστα...

(συνεχίζεται αν βρει κανείς που έχουν παει αυτές οι περιεργες, η όρεξη και η έμπνευση)