Proin Simathites

Πρόσφατα, εξασκώντας το αρχαιότερο χόμπι του κόσμου, αυτό του Άγιου Κουτσομπολιού, ενημερώθηκα πως ο γόης του δημοτικού μου σχολείου, αυτός που μου έκλεψε τους δυο άγουρους μου έρωτες, την Σ. και την Π. εξελίχθηκε σε έναν απολύτως συνειδητοποιημένο gay. Κανένα πρόβλημα, από ομοφοβικής άποψης. Ειλικρινά.
Αλλά, ρε πούστη μου, αν η συνειδητοποίηση του είχε έρθει νωρίτερα, τα παιδικά μας χρόνια θα ήταν καλύτερα. Και τα δικά του, και σίγουρα τα δικά μου.
Όλα αυτά, τα σκεφτόμουν, ενώ περιπλανιόμουν άσκοπα στο site, όπου αναζητάς – αποτυχημένα μέχρι στιγμής – τους πρώην συμμαθητές σου. Μια καλή ιδέα, όχι φυσικά πρωτότυπη, που όμως μπορεί να οδηγήσει σε περίεργες λειτουργίες τον εγκέφαλο του καθενός.
Μπορεί λοιπόν εκεί που κάθεσαι σε ένα γραφείο που μυρίζει άσκοπες εκκρεμότητες, παραίτηση και ένα καλά εκπαιδευμένο μάτι θα διέκρινε μαχαίρια να πετιόνται από πλάτη σε πλάτη, να μεταφερθείς νοερά σε μια άλλη εποχή. Μια εποχή, επίσης γεμάτη άσκοπες εκκρεμότητες, που όμως μύριζε μέλλον, όρεξη και χαβαλέ.
Και αν ο Μεγάλος Μαλάκας, που παρεπιδημεί παντού, σε παρελθόν, μέλλον, παρόν, σχολείο, στρατό και δουλειά σε εκνεύριζε μπορούσες να τον βρίσεις, ίσως και να τον βαρέσεις στο προαύλιο, στο καπνιστήριο ή έξω από το σχολείο. Μαχαίρια πίσω από την πλάτη, θα του πετούσες μόνο αν μεγάλωνες νωρίς. Τότε όμως, μπορεί να ήσουν εσύ ο Μεγάλος Μαλάκας.
Εδώ, στην χώρα των Μεγάλων, η ζωή είναι διαφορετική. Δεν μπορείς να τον βρίσεις. Μπροστά του. Είναι αγένεια η ειλικρίνεια. Και δεν έχουμε και την πενταήμερη για να ελπίζουμε. Μεγαλώστε μας λέγανε, οι μαλάκες. Και εμείς τους ακούσαμε.

Istanbul. The Bacanak post.

Μπορεί να έφταιγε το ότι φορούσα διαφορετικές κάλτσες. Ίσως το βιβλίο του Hunter S. Thompson που διάβαζα να τον ώθησε. Τα μούσια μου σίγουρα έπαιξαν τον ρόλο τους. Δεν αποκλείεται όμως ο Καναδός που με πλησίασε στο ταξίδι για την Πόλη να έκανε σε όλους αδιάκριτα την ίδια ερώτηση.
«Πού μπορώ να βρω λίγο χασίς», έλεγε την ώρα που κοιτούσα με σεβασμό το μουστάκι του (τυγχάνει να έχω αυτό το είδος του αδιαπραγμάτευτου σεβασμού για ανθρώπους που πριν τα 30 τους έχουν μουστάκι). Έβγαλα από την φαρέτρα μου το πιο σοβαροφανές από τα πολλά είδη βλεμμάτων που διαθέτω και του έκανα μαθήματα κινηματογραφικής Ιστορίας. Γούρλωσε τα μάτια του, που έμοιαζαν σαν αυγά με ευχαρίστησε και επέστρεψε σκεπτικός στη θέση του.
Δυο μέρες μετά τον συνάντησα ξανά σε ένα από τα χιλιάδες sokak της Πόλης. Μου διηγήθηκε γελώντας πως τον πλησίασε ένας Τούρκος, του ψιθύρισε «Hash», αλλά δεν πρόλαβε να δει την φάτσα του γιατί, επηρεασμένος από την κατήχηση μου, άρχισε να τρέχει κόντρα στον άνεμο, με το μουστάκι του να ανεμίζει.
Ο πολυταξιδεμένος Καναδός, που μόλις τελείωσε το πανεπιστήμιο, πήρε δάνειο από τις τράπεζες – περίπου την τιμή ενός φθηνού SUV – και μόνος του, αυτός και ο σάκος του, άρχισε να γυρνάει τον κόσμο, είχε σίγουρα μεγάλη γκάμα σύγκρισης χωρών. Ωστόσο συμφώνησε μαζί μου, πως για να απολαύσεις την Κωνσταντινούπολη, δεν χρειάζεσαι ναρκωτικά. Την δουλειά την κάνουν άλλα πράγματα.
Είμαι παιδί της Ελλάδας. Παιδί μεγαλωμένο και από μια γιαγιά πρόσφυγα από το Αϊβαλί, που ωστόσο δεν συνέβαλλε τόσο στην διαπαιδαγώγηση μου, όσο το Mtv, οι Simpsons και άλλα Δυτικά αγαθά. Γι’ αυτό λοιπόν και η επιφυλακτικότητα μου με κάθε τι ανατολίτικο, στους μιναρέδες και στους μελαψούς Τούρκους ήταν βαθιά ριζωμένη μέσα μου. Αν προσθέσει κανείς και την ελληνοχριστιανική παιδεία που έλαβα χωρίς να με ρωτήσει κανείς, βγάζει το συμπέρασμα πως δεν πήγα πολύ ορεξάτος στην Πόλη. Σωστό το συμπέρασμα. Λάθος το αποτέλεσμα.
Αν με ρωτήσει οποιοσδήποτε αν αξίζει να πάει στην Istanbul (σορυ δασκάλα στο Δημοτικό, συγνώμη Καρατζαφέρη) θα του απαντήσω ένα καταφατικό ναι. Από εδώ μέχρι το Βόσπορο.
Να πας, για να δεις σε όλη της μεγαλοπρέπεια μια μεγαλούπολη 17 εκατομμυρίων. Να πάς, για να δεις τις φανταχτερές αντιθέσεις της ταπεινωτικής φτώχιας ανθρώπων που ψάχνουν στα σκουπίδια για να φάνε και να ντυθούνε, την ώρα που εισπνέουν τις αναθυμιάσεις από τις Porsche και τις BMW που προσπερνάνε αγέρωχα. Πρόσεχε όμως. Πρόσεχε καλά τους θανατηφόρους νίντζα και τις άσους του καράτε που καιροφυλαχτούνε σε κάθε γωνιά.

Να πας, για να νιώσεις περίεργα, ξοδεύοντας σαν τον Αμπράμοβιτς, τα
Φανταστικοεκατομμύρια της Disney που απέκτησες ξαφνικά. Να πας, για να δίνεις το πρωί «1 εκατομμύριο λίρες» για να πάρεις δυο μπουκάλια νερό ή ένα τσάι με υπέροχη γεύση μήλου. Αγαπημένη πολυτέλεια.
Να πας επίσης για να δεις το καλύτερο ηλιοβασίλεμα my millions can buy, γύρω από την Soultanahmet, την περιοχή που είναι συγκεντρωμένη η Ιστορία.
Να μπεις -με 10 εκατομμύρια λίρες μόνο- στην Αγια Σοφιά και αν θες να νιώσεις περίεργα. Εγώ προσωπικά δεν ένιωσα κάποιο θρησκευτικό δέος, αλλά ούτως ή άλλως, τα θρησκευτικά δεν ήταν ποτέ η κλίση μου. Σκέφτηκα απλά, πως αν αθροίζονταν όλα τα πτώματα που έχουν πέσει για χάρη Της, σίγουρα θα γέμιζαν τον τεράστιο χώρο της εκκλησίας, που συνυπάρχουν τουριστικά και εθνικιστικά οι χαλασμένες αγιογραφίες με τα ξύλινα τεράστια σύμβολα από το Κοράνι.
Μετά, δώσε μερικά εκατομμύρια ακόμα και μπες στο Μπλε Τζαμί. Είναι απέναντι και αν είσαι τόσο ειδικός όσο και εγώ μπορείς να την μπερδεύεις ακόμα και σήμερα με την HagiaSofia. Να μπεις και να γελάσεις με την μεγαλομανία, την ξενοφοβία και τον πανικό αυτού που χρόνια μετά την κατασκευή της Αγιας Σοφίας, ξόδεψε λεφτά και χρόνο (10 χρόνια) για να φτιάξει το μουσουλμανικό αντίγραφο της, ακριβώς απέναντι.

Να πας σίγουρα σε ένα από τα δεκάδες παλάτια των Σουλτάνων. Να μελαγχολήσεις που δεν γεννήθηκες και εσύ ανατολίτης, με καμία δεκαριά μεγαλοπρεπή παλάτια, χιλιάδες αυλικούς και ένα ειδικό κομμάτι κάθε παλατιού για να φιλοξενεί το δικό σου προσωπικό χαρέμι. Για κάποιον λόγο που δεν μπορώ να καταλάβω, εκτός από το harem τους, είχαν και τέσσερις (ισόβαθμες) γυναίκες. Σουλτανομουρμούρα;
Τα χαρέμια ήταν εντυπωσιακά, αλλά σχεδόν μύριζες και γελούσες με την αρνητική ενέργεια του μέρους. Εκατοντάδες γυναίκες, να ανταγωνίζονται μεταξύ τους, για την καρδιά (και το πουγκί) ενός χοντρού σουλτάνου. Μετά ήρθε ο φεμινισμός και τα διέλυσε όλα.
Να πας, για να μάθεις πως πρόσφατα η ευρωπαϊκή συνείδηση κάποιων Τούρκων, ξύπνησε και ανέθεσαν σε έναν Ιάπωνα να έρθει για να φροντίσει το Κυκλοφοριακό τους ΠΡΟΒΛΗΜΑ. Τα κεφαλαία επιβάλλονται. Ο Ιάπωνας, λίγο πριν κάνει χαρακίρι υποθέτω, μόλις μελέτησε την κατάσταση έφυγε δηλώνοντας πως «έχετε το δικό σας αρμονικό χάος. Δεν αλλάζει». Αν είσαι σαν και μένα, και οδηγάς, τόσο καλά, όσο η Στέλλα Μπεζεντάκου τραγουδά, θα βοηθήσει και την αυτοπεποίθηση σου.
Οι taksistes ήταν οι καλύτεροι. Καταρχάς έκαναν τους Έλληνες συναδέλφους τους, να μοιάζουν με δανδήδες τύπου Κωνσταντίνου Τζούμα. Οι περισσότεροι ήταν τυπικές τουρκόφατσες (που μοιάζουν και με τις ελληνοφατσες, αλλά ας μη το συνεχίσω) ντυμένοι εγκληματικά άκυρα, έκαναν τον ΚΟΚ να μοιάζει με σύμφωνο ειρήνης του Μπους και φυσικά προσπαθούσαν να κλέψουν τα εκατομμυριάκια σου. Ο αγαπημένος μου άκουγε με cd ενοχλητικούς ήχους από αυτοκίνητα Formoula 1,μάλλον γιατί προθερμαινόταν με το Gran Prix που γίνεται την άλλη εβδομάδα εκεί. Παράλληλα «σκότωνε» καμιά δεκαριά κόκκινα, γιατί στις Πίστες δεν υπάρχουν φανάρια. Φυσικά.
Να πας και για τούρκικο Χαμάμ, όπου συνάντησα τον Καναδό να λεει «είναι ότι κοντινότερο στα ναρκωτικά έχω συναντήσει». Σωστός. Πράγματι θα μαστουρώσεις από τις αναθυμιάσεις, τη ζέστη και τον χαμηλό φωτισμό, αλλά θα ανανεωθείς. Αν είσαι και Έλληνας, έχει και έκπτωση για τους bacanak, όπως αποκαλούν τους Έλληνες, μαζί με το πορτοφόλι τους, υποθέτω. Αν φοβάσαι να σου κάνει μασάζ ένας Τούρκος με καθόλου αξιοσέβαστο μουστάκι που τον λένε πιθανότατα Μεχμέτ, παρέλειψε το. Δεν πειράζει.
Α, να φας και γλυκά. Πολλά γλυκά. Ειδικά προφιτερόλ, εκεί δίπλα στην ελληνική συνοικία (παλιά), το Pera, όπου μερικές επιγραφές είναι ακόμα στα ελληνικά. Φάε, μην σκέφτεσαι πολύ.
Να πας και στην άλλη πλευρά. Την πλούσια. Θα το καταλάβεις μόλις μπεις γιατί οι πληροφορίες που θα ζητήσεις θα απαντηθούν σε αγγλικά με προφορά και όχι στα άπταιστα τούρκικα που θα εισπράξεις όπου αλλού και να ρωτήσεις. Εκεί, η Γλυφάδα και το Κολωνάκι μοιάζουν με φτωχοί συγγενείς. Οπου η φτώχια βασιλεύει, το χρήμα μαζεύεται σε λίγους, αλλά είναι πολύ. Προφανές, από τις μαρίνες, τα αμάξια, την πολυτέλεια και τις γυναίκες που κυκλοφορούν. Η αναλογία είναι 9 στις 10, αναλογίες και εμφάνιση μοντέλου. Γαμώτο.
Μπες και στα παζάρια και χάσε τα λεφτά σου, νομίζοντας πως μόλις νίκησες το lamogio που σου έριξε 50% την αρχική τιμή του. Νομίζεις πως βγήκες κερδισμένος τουριστάκο; Παραδίπλα μπορείς να το βρεις φθηνότερο από τον πρόσφατο διαπραγματευτικό σου θρίαμβο. Να πας σίγουρα και στην αγορά των μπαχαρικών. Και να νιώσεις τις μυρωδιές όπως στα καρτούν να μπαίνουν βίαια στα ρουθούνια σου. Απολαυστικές εικόνες, που προφανώς ενέπνευσαν την Πολίτικη Κουζίνα.
Στα διπλανά εστιατόρια τα ποτήρια και τα πιάτα σε περιμένουν τοποθετημένα ανάποδα. Και αν η γιαγιά σου από το Αϊβαλί σέρβιρε πάντα έτσι το τραπέζι και ανατάρασσε τις συνήθειες σου όταν ήσουν μικρός, μπορεί και να συγκινηθείς, μόλις ανακαλύψεις από που είχε πάρει αυτή τη μικρή συνήθεια.
Πρόσεχε όμως. Aν έχεις φορέσει μπλούζες με ελληνικές σημαίες και αετούς να σκίζουν την τούρκικη, αν ψηφίζεις Καρατζαφέρη, Λιάνα Κανέλλη, ίσως και ΠΑΣΟΚ, σίγουρα Νέα Δημοκρατία κτλ μην πας. Θα χτυπήσεις πάνω στο δέντρο και το δάσος θα περάσει δίπλα σου. Θα μελαγχολείς για τα περασμένα μεγαλεία και δεν θα δεις, βλάκα, την ομορφιά του παρόντος δίπλα σου. Μπορεί να μην ακούσεις καν την ευχή των Τούρκων, όταν τσουγκράς το ποτήρι. «Να ζήσεις πολλά χρόνια» για να πάρει την απάντηση «Να είσαι εκεί να το δεις». Μακάρι.



ΥΓ 1 Όποιος ελληνορθόδοξος θέλει να βρίσει γιατί απουσιάζουν οι αναφορές σε Πρίγκιπες, άσπρα άλογα και άλλες τέτοιες Περήφανες Αναφορές και Μεγάλες Ιδέες, ένα έχω να του πω μόνο ρουφώντας το τσάι μου με γεύση μήλου. Ο Αλλάχ να σε βοηθά.


ΥΓ 2 Και όλα αυτά τα γράφω για να πω πως, το νεο blog με τα ταξίδια λειτουργεί. Οποιος θέλει μπαίνει και γράφει.

Valitsa. The Blog.

Βλέποντας ορδές τουριστών να κρατάνε με την ευλάβεια που ένας γαύρος αγκαλιάζει στα χέρια του τον Πρωταθλητή, ταξιδιωτικούς οδηγούς πάσης φύσεως, σκεφτόμουν τι ωραία θα ήταν να έβγαινε ένας ταξιδιωτικός οδηγός που να περιέχει στα αξιοθέατα της Αθήνας, την νήσο Ψυτάλλεια, ή τον Γέρακα Αττικής. Να τρέχουν όλοι και να βλέπουν τα σκατά και τα απόσκατα, με ανοιχτό το στόμα. Αυτό βέβαια, αφορά το σατανικό μου μυαλό.
Η δεύτερη μου σκέψη είναι να οργανωθεί ένα blog – τύπου Παράθυρα ή Dribble (με διαφορετική κατάληξη) με τις ταξιδιωτικές εμπειρίες, όποιου θέλει, όπου θέλει. Θυμάμαι κάποια post, του Μboy και της TomBoy για την Κούβα, του Pascal για την Υδρα, του MacManus για το Αυλάκι (!), του Bruce ένα αφαιρετικό για την παραλία Μπάλο στην Κρήτη, του Παραληρήματος για το Βερολίνο, του Μανιφεστου για την Ουασιγκτον και άλλα πολλά που δεν μου ερχονται τωρα στο μυαλο. Πλάκα θα έχει. Anyone? Βαλίτσα; Αν ναι, στείλτε mail. Και παλια κειμενα δεχομεθα. Αντε γιατι τι μαλακιες με εστειλαν να δω αυτες τις μερες, αυτα τα βιβλιαρακια, δεν λεγεται. Γραφεται ομως.