Λόγια, λοχία, λόγια

-Γεια
-Άντε γαμήσου
-Γεια, εσύ γαμήσου.
-Τα λέμε σε δυο ώρες.

Σκατά. Πάλι εδώ. Νυστάζω. Μαλακία. Απαλεψιά. Να μη κοιτάξω το ρολόι ακόμα. Να κρατήσω μια ώρα, χωρίς να κοιτάξω. Να κρατήσω. Μαλακία ρε πούστη μου. Ραδιόφωνο. Γαμώ. Μαζώ. Σάββατο, τέτοια μέρα βγαίναμε έξω. Τι ακούω ο μαλάκας. Δίκιο έχει. Καλός είναι και αυτός, ο Μαζώ, για εδώ μέσα πάντως. Τι να ακούς τώρα κουλτούρα;
Ναι, ρε Μαζώ έξω βγαίναμε, εδώ που μπλέξαμε δεν βγαίνουμε. Και το βύσμα ο Μπακαούκας, ακόμα άδεια. Α, ρε καριόλη, σε φτιάχνει ο λακές ο πατέρας σου και εμείς πήζουμε. Μαλακιά. Απαλεψιά. Κρύο έχει γαμώτο. Τι να κάνει τώρα; Θα κοιμάται στα παπλωματάκια της, τα σατέν. Γαμώ θα είναι. Κωλόφαρδη. Κωλόφαρδες. Γιατί όχι και εμείς. Καλά, όχι σατέν, αλλά γιατί όχι ζέστη; Μαλακιά. Την αγαπάω.
Πουτάνες, γλιτώνουν με μια εγκυμοσύνη. Και αυτή η σερβιτόρα τι βυζιά είχε. Μαλακιές βυζιά. Απλά έχω να δω καιρό γυναίκα μάλλον. Αυτή πάντως, θυμίζει λίγο τη Ν. Απάλευτα γαμώτο. Τσιγάρο. Κρύο. Γαμώ το σπίτι μου δεν έχω φωτιά. Τι θα κάνω. Πρέπει να πάρω άδεια. Σύντομα. Α, εδώ είναι η φωτιά. Πρέπει να το κόψω. Δυο πακέτα κάνω και είναι μαλακία σα να μη σέβαισαι τη ζωή σου. Σεβαισαι ή σέβεσαι γράφεται; Μαλακιά. Μάλλον το πρώτο. Αν ήμουν σπίτι θα το έβρισκα. Κάτι μου είχε πει η δασκάλα στο δημοτικό για την ορθρογραφία, αλλά δεν θυμάμαι. Έχω παχύνει . Ούτε το όνομα της δεν θυμάμαι. Εδώ έχω καεί. Μόνο ΦΩΣ διαβάζω. Τι θα κάνω με τη δουλειά όταν απολυθώ; Γάμησε τα. Λες να πετύχει ο Ντούσαν αλήθεια;. Προδότης πάντως. Καλός προπονητής, αλλά προδότης. Σαν τον Μπακαούκα τον μαλάκα. Μαλακιά. Απαλεψιά. Τσιγάρο. Κρύο. Κυρία Χριστίνα την λέγαν. Χριστίνα; Πωπω τι θυμήθηκα. Εχω παχύνει. Να το κόψω. Να δω το ρολόι; Όχι ακόμα. Θα έχει περάσει η μια ώρα; Μαλακιά, μόνο 10 λεπτά πέρασαν. Απαλεψιά. Δεν την παλεύω ρε πούστη μου. Πρέπει να απολυθώ. Απαλεψιά. Τσιγάρο. Κρύο. Δέκα λεπτά μόνο;


Ο στρατός είναι αρκετά μακριά από εμένα πλέον για να τον βλέπω ακόμα και με καλό μάτι, τις δύσκολες εργασιακές μου ώρες. Ωστόσο, ο αξιότιμος Λχιας Klavdios παραμένει για καιρό το δημοκρατικότερο καρακόλι του ελληνικού στρατεύματος και επειδή είναι γεννημένος κοσμοπολίτης, του αφιερώνω τις βαθύτατες σκέψεις μου, όταν έκανα σκοπιά, εκείνες τις μακρινές στρατικοποιημένες εποχές, με το δόρυ και την πανοπλία μου. Οι γυναίκες, να μην μιλήσουν, γιατί η μοναδική (σχεδόν) σκέψη που άξιζε από τότε είναι γιατί να μην πηγαίνουν και αυτές, να γελάγαμε λίγο, με την ροζ στρατικοποίηση. Ειναι βαρετό να γραφεις για τον στρατό και το ξέρω, αλλά είναι ακόμα πιο βαρετό να σε λένε Κλαύδιο και να κάνεις παρέα με περιπολόπουλα.
Μόλις ανέβασα το ποστ, έκανα τη βόλτα μου στα blogs και είδα πως ο αγαπητός κύριος mcmanus, γράφει και αυτός για τις - σαφώς πιο τιμημένες - σκοπιές του. Respect.

Τα παιδιά από το Ρότερνταμ. Surreal version.

Παλιότερα νόμιζα πως ο σουρεαλισμός είναι δύσκολη έννοια. Μέχρι να ανακαλύψω πως καιροφυλαχτεί εκεί που δεν το περιμένεις. Γιατί το να είσαι Έλληνας, να βρίσκεσαι κατακαλόκαιρο στο μουντό Ρόντερνταμ και να γουστάρεις, μπορεί να μην είναι σουρεάλ.
Το να είσαι τα παραπάνω και να κάνεις βόλτα στους δρόμους της Ολλανδίας με τον Αφγανό ταξίστα που έχει ερωτευτεί Ελληνίδα και σου βάζει από original cd «Τα παιδιά από την Πάτρα», full volume για να σε ευχαριστήσει δεν μπορεί να μην χωράει σε μια έννοια λεξικού ως καραμπινάτο παράδειγμα, παραβίασης του couloirs local.
Μα, «παιδιά από την Πάτρα»; Χαρντκορίλα.

YΓ. Κάπου στο κείμενο, υποθέτω πως έπρεπε να βάλω ένα θαυμαστικό, αλλά για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο τα απεχθάνομαι. Είμαι ρατσιστής με αυτό το σημείο στίξης.

Rotterdam live

Έχω δει χιλιάδες ταινίες, στις οποίες, ο λευκός, κρυόκωλος ήρωας, προχωρά σε μια απαγορευμένη περιοχή, ακούγοντας niggas, που δεν θέλεις να γνωρίσεις ποτέ στη ζωή σου από κοντά, να σχολιάζουν τον κώλο του που δεν έχει ποτέ όση μελανίνη και ρυθμό, όσο χρειάζεται. Το ίδιο και εσείς υποθέτω. Το έχετε πάθει;
Σούρουπο στο Ρότερνταμ. Περπάτημα, χωρίς λόγο. Χάρτης, κρατημένος ανάποδα. Λάθος. Black territory προφανώς. Enter at your own risk. I did. Γλίτωσα με 32 στραβά βλέμματα, κανα δυο αμετάφραστες ατάκες ανάμεσα σε ριμες και ένα ξεκάθαρο μπινελίκι από ένα αξιολύπητο opel astra, με αξιοζήλευτα ηχεία που , όχι, greek rappers από τα γκέτο της Αττικής, δεν έπαιζε NiVo. Ωραία ήταν.

Μου έλεγαν πως το Ρότερνταμ είχε καταστραφεί κατά 80% στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και φτιάχτηκε από την αρχή. Το πίστεψα και το είδα και με τα μάτια μου. Μου έλεγαν επίσης, κάτι σαν inside joke πολιτικών μηχανικών υποθέτω, πως «οι αρχιτέκτονες όταν πεθαίνουν πηγαίνουν στο Ρότερνταμ». Για να αγιάσουν προφανώς και καλά κάνουν, με τα κτήρια που θα στοιχειώνουν μετά θάνατον. Εκπληκτικά. Και λίγο θλιβερά, αν τα συγκρίνεις με την πόλη σου, την φτωχή και άτιμη Αθήνα. Το ίδιο και τα πάρκα, αυτά όμως είναι άλλη ιστορία.Έχει ζέστη απωθητική. Υγρασία και αποπνικτική ατμόσφαιρα Ομόνοιας. Οι μπεμπέκες Ολλανδέζες νομίζουν πως είναι στην Κρήτη και κυκλοφορούν με μαγιό, φούστες και πέδιλα, πάνω στα ποδηλατάκια τους με αυτό το υπερβολικά cool ύφος που κουβαλάνε, όλοι οι συμπατριωτες τους. Το Ρότερνταμ είναι η πόλη της δουλειάς, η πόλη που κοιτάει το Αμστερνταμ, με το βλέμμα του βολεμένου στο δημόσιο ξαδέρφου, προς τον επαγγελματία ρέμαλο συγγενή του. Κάθε μεγάλη φίρμα, εδρεύει εδώ, με φουτουριστικά, κτήρια τα οποία ο κύριος Βωβός, δεν έχει ονειρευτεί ούτε στις πιο hot νύχτες του.Γράφω hot νύχτες και Ολλανδία και τα στερεότυπα δουλεύουν. Μόνο αυτά. Red light district δεν υπάρχει στην πόλη (όχι δεν έψαξα, προς Θεού εγω δεν τα ξερω αυτα), υπήρχε παλιότερα αλλά έπεσε θύμα του καθωσπρεπισμού. Μόνο κωλόμπαρα και κανα δυο απ’ αυτά, με ελληνικό όνομα. Rhodes και φυσικά Aphrodite. Και αυτό που θύμισε μια ιστορία, παλιότερα στο Αμστερνταμ, όταν (censored) και μετά (censored) και στο τέλος είπε (censored). Δίπλα στο λιμάνι, υπάρχει και κάτι σαν Walk of Fame, όπως Αμερική, με τσιμέντωμα - όχι Psomiade’s way τσιμέντωμα- αστέρων. Ξεχωρίζει ο Γιόχαν Κροϊφ και ο Τζόνι Κας.Υπάρχει και ελληνικό εστιατόριο. Dionysos. Το είδα από μακριά και το πλησίασα, με σκοπό να πετάξω μια χωριάτικη σαλάτα σε όποιον Ελληνάρα ταξίδεψε στην Ολλανδία για να φάει μουσακά, αλλά τελικά, μόνο δυο κινέζοι το τιμούσαν. Για να συνέλθω, ήπια έναν καφέ σε αυτά τα coffee shops. Ωραίο χαρμάνι.Μερικές φορές, ζηλεύω. Θα ήθελα να μεταφέρω τη ζωη μου, σε ένα τέτοιο μέρος, με ποδήλατα και πικ-νικ στο πάρκο, μακριά από συνεργεία, φραπέδες αξίας 6 ευρώ, ψώνια (μεταφορικά) αξίας μηδέν ευρώ, «εναλλακτικούς» με κάθε έννοια και τύπους που μιλάνε για την Ελλάδα, την καλύτερη χώρα του κόσμου, ζώντας 352 μέρες τον χρόνο στην Αθήνα, μια από τις πιο δύσχρηστες πόλεις της Ευρώπης. Λάθος, του κόσμου.

Βέβαια, the grass is always greener on the other side, όπως είπε σοφά ο , κάτι σαν bartender, που με εξυπηρετούσε, βρίζοντας το Ρότερνταμ, με τα χειρότερα λόγια. Μάλλον, είχε δίκιο, ο σοφός 19χρονος. Άλλωστε είναι προφανές πως όταν η κουβέντα, πάει σε χόρτα πάσης φύσεως, το έχει ψάξει το θέμα. Αυτόν ξέρουμε, αυτόν εμπιστευόμεθα.

The dribble&drink affair

Αν και οι πολιτικες μου ιδεες θυμιζουν πρωην αριστερού (στα 26), νυν ανθρωπιστη και ολιγον καπιταλιστη (απο αναγκη), ορισμενες φορες θα ευχομουν να ζω σε μια αλλη κοινωνια. Σε μια κοινωνια με πολλες καμερες, συνεχη παρακολουθηση του δικτυου και δυνατοτητας βασανιστηριων. Οχι παντα.
Απλα σε περιπτωσεις οπως το σκυλευμα (sic) του dribble&drink, ενος blog που ξεκινησε για πλακα, συντροφευσε στο mundial κοσμο και γινοταν ενας αναλαφρος χαβαλες επιπεδου (σχεδον παντα) θα ηθελα να ζω σε αυτη την μουντη και εκδικητικη κοινωνια.
Θα ηθελα να εβρισκα αυτο το πατσουροσκυλο που πηρε την διευθυνση, να τον συλλαμβανα και να τον υπεβαλλα στο βασανιστηριο του καθρεφτη. Δεν ειναι τιποτα φρικιαστικο με κοψιματα και αιματα, απλα θα εβαζα τον καθρεφτη απεναντι του και θα τον αφηνα να κοιταει την ασχημη φατσα του.
Απο τοτε που ηταν μικρος και δεν τον επαιζαν τα παιδια, απο τοτε που δεν τον χορευαν "μπλουζ" οι κοπελες στα παρτυ, απο τοτε που στον στρατο ετρωγε ξυλο, απο τοτε που στη δουλεια του το κομπλεξ γιγαντωθηκε , σιγουρα δεν θα μπορει να κοιταξει τον εαυτο του στον καθρεφτη. Αηδιαζει και αυτος.
Λοιπον, βλακα ακου, το metablogging ειναι απαραιτητο και μερικες φορες απολαυστικο. Αυτο που εκανες ηταν μαλακια. Δεν ηταν η πρωτη, δεν θα ειναι η τελευταια. Αλλωστε, οπως ειπε και μια ψυχη, dogs are everywhere. Φακ γιου. Ξερεις εσυ.


PS. Τα κουρελια bloggaroun ακομα...

Συνεργείου το ανάγνωσμα

(Μπαλος, Κρητη καλοκαιρι 2005)


Σαν οδηγός είμαι επιεικώς αστείος. Θυμίζω τις προσπάθειες της Μενεγάκη να διαβάσει Καβάφη, του MAD να το παίξει MTV και αυτού του τύπου να γράψει άσχημα. Αδύνατον δηλαδή.
Ως εκ τούτου, έχω αναπτύξει μια μεγάλη σχέση λατρείας – μίσους με τα συνεργεία. Λατρείας από την πλευρά τους, μίσους από την δική μου.
Κάθε φορά που πηγαίνω προσέχω την εμφάνιση μου. Από τα ανάποδα. Φοράω παλιά τζιν, κατά προτίμηση σκισμένα, παλιά αθλητικά και πάντα χαϊδεύω με την λατρεία που θα άγγιζα την Τζούλια Αλεξανδράτου, την ρόδα του αυτοκινήτου μου για να αποκτήσει το χέρι μου ένα χρώμα συμβατό με την κατάσταση. Ματαιοπονώ, προσπαθώντας να γίνω ένα με την εικόνα.
Παρκάροντας το μονίμως χαλασμένο όχημα έξω από το συνεργείο, μεταλλάσσομαι και από άνθρωπος γίνομαι πορτοφόλι με πόδια. Έτσι αντιμετωπίζομαι από τους συνεργειατζήδες, μόλις με αντικρίσουν. Δεν περνάνε δευτερόλεπτα και γίνεται σαφές πως δεν γνωρίζω την διαφορά μεταξύ μπουλονιού, βίδας και γκρόβερ (αγαπημένη λέξη) άρα, είμαι εν δυνάμει πηγή πλουτισμού. Αυτό είναι ξεκάθαρο, από τα χρήματα που μου χρεώνουν τις βίδες που αλλάζουν. Ούτε διαμάντια να ήταν.
Μια από τις ταινίες που είδα πρόσφατα μιλούσε για ένα τέχνασμα. Ήταν μια απλή ιδέα και αναφερόταν σε αυτόν που κοιτάει αριστερά την ώρα που όλα τα κεφάλια είναι στραμμένα δεξιά. Όμορφα. Η ζωή θα ήταν πιο απλή αν τούτο το τέχνασμα ήταν τρόπος ζωής. Δεν είναι και εύκολο.
Γιατί την ώρα που σου ληστεύουν νόμιμα το πορτοφόλι και κοιτάς αλλού, υπάρχει ο κίνδυνος να σου κλέψουν και το χέρι. Και αυτό δεν θα το θέλαμε σε καμία περίπτωση. Καθισμένος στον χώρο αναμονής ενός συνεργείου, διαβάζοντας ένα εξαιρετικά σημαντικό άρθρο για την ανάγκη της άυξησης της ιπποδύναμης του Golf GTI, δίπλα από την φωτο ενός δεινόσαυρου που πόζαρε αγκαλιά με το αυτοκίνητο – σύζυγο του, άρχισα να σκέφτομαι τα μέρη που θα ήθελα να είμαι εκείνη τη στιγμή αντί για αυτό το γκρίζο σκηνικό. Επειδή ήταν όλα τα υπόλοιπα μέρη του κόσμου, συμπεριλαμβανομένης και της φωτογραφίας, σταμάτησα αμέσως τις σκέψεις. Και από σήμερα και τη δουλειά. Καλό καλοκαίρι και μακριά από κολώνες, λακκούβες, κάδους σκουπιδιών και κατ’ επέκταση συνεργεία.


ΥΓ Ξερω, δεν βγαινει κανενα νοημα, αλλα ουτε και στο μυαλο μου υπαρχει συνοχη. Αρα, ειμαστε ισοπαλοι.