Show φακ γιου anyway

Chez moi
Μια εβδομάδα πριν.



Είμαι λευκός, αλλά έχω βαφτεί μαύρος σαν τον Βουτσά σε εκείνη την ταινία. Ετοιμάζομαι να χειροτονηθώ πρόεδρος των Μαύρων Πανθήρων και οι σύντροφοι μου με υποδέχονται με ένα τελετουργικό μπουγέλωμα. Αποκαλύπτομαι, η μπογιά στάζει σαν το νερό στο ντους και μου ζητάνε να δω τον Μεγάλο Αρχηγό- Μάγιστρο, αρκετά εκνευρισμένοι. Μπαίνω σε ένα δωμάτιο γεμάτο χαλιά και χάλια και βλέπω τη Δέσποινα Μοιραράκη να με κοιτάει σαν σκουλήκι καθώς ακούγονται κουδούνια. Δίπλα της είναι ο Αυτιάς, γεμάτος αυτισμό, και κάτι μου λεει για την ορθόδοξη θρησκεία με ύφος Μητροπολίτη. Ένα κουδούνι χτυπάει. Με αναγκάζουν να δω τηλεόραση και παρακολουθώ ατάραχος την ανώμαλη οικογένεια Μικρούτσικου, που η πιθανότατα να είναι οι Αντίχριστοι με απασχολεί εδώ και καιρό, να χαμογελάει. Σατανικά. Το κουδούνι ξαναχτυπά. Η Δέσποινα Μοιραράκη με πλησιάζει , εγώ ιδρώνω, αυτή με πλησιάζει, εγώ τρέμω καθώς η μπογιά στάζει από πάνω μου και λερώνει ένα ψυχεδελικό χαλί και το κουδούνι με ξυπνάει επιτέλους.

Ο συνδυασμός τηγανιτών φαγητών, ανεύθυνης κατανάλωσης αλκοόλ και παρακολούθησης τηλεόρασης κάνει κακό στα όνειρα και τα μετατρέπει σε εφιάλτες. Ευτυχώς ξέφυγα. Ευτυχώς;
Στην πόρτα είναι ένας ψηλός, τύπος που συστήνεται σαν Δημότης , υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος και γιατρός. Με κοιτάει στα μάτια, εγώ φοβάμαι και στυλώνω το βλέμμα μου στο πουκάμισο του που έχει ραμμένα τα αρχικά του προφανώς.
Προσπαθώ να του εξηγήσω πως δεν εμπιστεύομαι έναν άνθρωπο που δίνει τόσο ματαιόδοξα εντολή να φτιάξουν πουκάμισο με τα αρχικά του πάνω, αλλά αδυνατώ. Μου λεει για την οικογένεια του, για τις σπουδές του, για το μέλλον της περιοχής μας και για το εκλογικό μου δικαίωμα. Του λεω να περιμένει και μπαίνω στην κουζίνα. Ανοίγω το ψυγείο, μια σάπια μυρωδιά προσπαθεί μάταια να με λυγίσει, αντιστέκομαι και ψάχνω γι’ αυτό που αναζητώ. Δεν υπάρχει. Τον βλέπω στο σπίτι μου να χαμογελάει σαν υποψήφιος που είναι και ενώ σκέφτομαι πως σπούδαζε 10 χρόνια για να καταλήξει να παρακαλάει εμένα, τον διώχνω και καταστρώνω το πρόγραμμα μου για την υπόλοιπη μέρα.
Θα πάω super-market, αποφεύγοντας τους κρατήρες στους δρόμους, που αμέλησε να φτιάξει ο γιατρός και η παρέα του, θα αγνοήσω συμπολίτες μου που όχι μόνο ανέχονται, αλλά επικροτούν ανθρώπους χαμηλής αισθητικής και πολιτικής ποιότητας, θα ψωνίσω τεράστιες ποσότητες γιαουρτιού μέτριας ποιότητας, για να αντιμετωπίσω μελλοντικούς υποψήφιους που θα εμφανιστούν στο (warning γελοίας λέξης) τσαρδί μου , θα δουλέψω σκληρά και έπειτα θα προσπαθήσω να ονειρευτώ κάτι καλύτερο από την εκλογική και τηλεοπτική πραγματικότητα της Ελλάδας. Πιθανότατα την κόλαση.