Τρίτη, Νοεμβρίου 07, 2006

The End




Ήταν χοντρή, αλλά αυτό δεν ήταν το πρόβλημα της. Το πρόβλημα ήταν πως έμοιαζε παραγεμισμένη με αλαζονεία, πρώιμη ωρίμανση και έκδηλη αντικοινωνικότητα. Το λίπος ήταν απλώς το περίβλημα. Πηγαίναμε στο δημοτικό, η δασκάλα μας αξιολογούσε τις ανορθόγραφες και ασύντακτες εκθέσεις ιδεών μας και αφού διάβασε την δικιά της, γεμάτη φανφάρες, φιοριτούρες και ανούσιες ντρίμπλες της είπε «στη μάνα σου βάζω 10 (άριστα), σε σένα 0. την επόμενη φορά να γράψεις δικιά σου έκθεση και να μην βάλεις τη μάνα σου να γράφει». Αν ζει, η δασκάλα μου μάλλον θα έχει πάρει σύνταξη. Μπορεί και όχι και να απέργησε μέχρι να συρθεί πίσω στη δουλειά της. Σίγουρα όμως δεν έπιασε δουλειά σε εφημερίδα. Κρίμα, γιατί το κριτήριο της, μάλλον χρειαζόταν για να αποφευχθεί αυτή η γελοιότητα του νικητή του «ποιοτικού reality» της ημέρας.

Πολλά χρόνια αργότερα, στο Βασίλειο της Βλακείας, του Ελληνικού Στρατού, υποδέχθηκα στην μονάδα που υπηρετούσα έναν «νέο». Σε κάτι που έμοιαζε με θάλαμο, μέσα στο χακί, την παραίτηση και την διάχυτη αηδία, μόλις κατάλαβε που θα περάσει τους επόμενους μήνες της ζωής του, έβαλε τα κλάματα. Δεν μου αρέσει να βλέπω (κάτι σαν άντρες) να κλαίνε χωρίς λόγο, αλλά το δικαιολόγησα το παιδί. Για λίγο.
Λίγους μήνες μετά, ενώ είχε παλιώσει και είχε δικτυωθεί, τον είδα να ταπεινώνει έναν νεότερο του, με αυτή την εμετική και χυδαία επίδειξη εξουσίας που διέπει τους γελοίους ανθρώπους. Μπορεί και όλους τους ανθρώπους. Δεδομένου πως δεν ήξερε να γράφει, προφανώς δεν έπιασε ούτε αυτός δουλειά σε εφημερίδα. Ούτε άνοιξε blog. Δεν πειράζει. Η φιλοσοφία της χυδαίας εξουσίας, του ολοκληρωτισμού, της ρουφιανιάς, των βρώμικων ανώνυμων λέξεων που οδηγούν σε επώνυμες απαντήσεις εδώ είναι, δυνατή όσο ποτέ. Η ίσως όπως πάντα. Και επειδή αυτολογοκρίνομαι όλη μου τη ζωή, και συνειδητοποίησα πως αυτολογοκρίνω τον κάποτε ανέμελο ρέμπελο averel, αποφάσισα να τον σκοτώσω , να τον τεμαχισω ,να τον καταψυξω και να αναπολω στο μελλον την σύντομη ζωή του. Προτιμότερο από το να τον κανω σαν τα πραγματικα μουτρα μου. Καλα να περνατε και τα λεμε στις ουρες του δημοσιου που ειχε πει και μια ψυχη.

The End
. και παύλα