Σάββατο, Ιουλίου 30, 2005

Εντυπώσεις ενός ταξιδιώτη (Πορτο#1)


Ο Λουίς, ο Πορτογάλος ρεσεψιονιστ στο ξενοδοχείο έχει όλα τα χαρακτηριστικά της φυλής του. Είναι κοντός, μαυριδερός, έχει μια πονηρή φάτσα και μοιάζει μονίμως τσαμπουκαλεμένος. Εμένα μου θυμίζει Πειραιώτη. Τώρα που το σκέφτομαι οι περισσότεροι εδώ στο Πόρτο, σκληροπυρηνικούς κάτοικους του Πόρτο Λεόνε μου θυμίζουν. Ενα χαρακτηριστικό δείγμα τους, φοράει κόκκινα μπλουζάκια Ferrari, παπουτσάκι αθλητικό Puma και μιλάνε ακατάπαυστα, δυνατά και δυσνόητα. Για εμένα.
Ενα χρόνο μετά, ψάχνω στους δρόμους κανένα σημάδι από το EURO, αλλά μάταια. Τα έχουν εξαφανίσει όλα. Οχι και στο μυαλό τους. Κάποια στιγμή έγινε ένα μπέρδεμα με το δωμάτιο. Η λύση ήταν απλή και λίγο πλάγια. Οταν το εξήγησα στον Λουίς, το σκέφτηκε για λίγο, ο τσαμπουκάς στα μάτια του έγινε προβληματισμός για ελάχιστη ώρα και αμέσως μετά συμφώνησε και μουρμούρισε «That’s why you are euro - champions». Χα…

Τα καρντάσια της Πορτογαλίας

To Πόρτο είναι κάτι σαν την Θεσσαλονίκη. Είναι παλιό, όμορφο, μικρό και έχει κόμπλεξ με την Λισσαβόνα που πρέπει να είναι ομορφότερη. Αυτό που μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση μέχρι στιγμής δεν είναι ο ποταμός Δούρος, ούτε οι γέφυρες, ούτε ο Ατλαντικός. Είναι η παρουσία στον δρόμο τριών ΑΠΑΛΕΥΤΩΝ (δεν ξέρω στα Πορτογαλικά πως λέγεται) φαντάρων του πεζικού με στολές εξόδου. Προχωρούσαν και μουρμουρούσαν με κόκκινες φάτσες και το ξενέρωμα στα μάτια και γελούσα μια ώρα. Σκεφτόμουν τον Δίκα να τους κράζει σε πορτογαλικά (που έχουν όλη την ώρα ουουουοου στις λέξεις) και πολύ το διασκέδασα.

Στρουμφάκια

Οι γυναίκες είναι άσχημες. Είναι σαν στρουμφάκια, αλλά όχι μπλε, μαύρες. Ντύνονται άσχημα και έχω την εντύπωση οτι μυρίζουν και άσχημα. Οκ είμαι υπερβολικός. Δεν είναι ωραίες πάντως. Ελπίζω να διαψευστώ στο μέλλον.

Καλατράβα

Ένα από τα καμάρια της πόλης είναι η γέφυρα Ponte D. Luis που την έχει χτίσει ο Αϊφελ μετά τον πύργο του στο Παρίσι. Ο Αϊφελ πρέπει να ήταν μεγάλο λαμόγιο και κάτι σαν τον Καλατράβα της εποχής. Έχει σπείρει σίδερα παντού και θεωρείται μάγκας. Αυτή την εποχή την ανακατασκευάζουν.

Αρειανάρα

Αν και η πόλη είναι παλιά, είναι σχετικά καθαρή. Οι περισσότεροι τοίχοι είναι φρεσκοβαμμένοι και τα μνημεία τους τα έχουν προσέξει. Το highlight πάντως το είδα στο τούνελ που είναι κοντά στον ποταμό. Σε μια γωνία ένας πατριώτης έχει γράψει με σπρέι «ΑΡΗΣ – 3 ΓΑΜΙΕΤΑΙ Ο ΠΑΟΚ». Γελούσα μπροστά του και μια κοπέλα – στρουμφάκι με κοιτούσε περίεργα. «Ουοσκοκοοτοτοοουουο» μουρμούρισε και έφυγε. Χου ρε...

Τετάρτη, Ιουλίου 27, 2005

Το φεγγάρι και ο ηλίθιος


Οταν ένα δάχτυλο δείχνει το φεγγάρι, ο ηλίθιος κοιτάει το δάχτυλο. Τον τελευταίο καιρό νιώθω λίγο ηλίθιος γιατί ασχολούμαι με ένα σωρό πράγματα, εκτός από το καλοκαίρι. Παω να δω το φεγγάρι γιατί αλλιώς θα καταλήξω σαν τον εικονιζόμενο πρόγονο μου. Τα λέμε...

Παρασκευή, Ιουλίου 22, 2005

Πάρτε θέση νο 2




Αφού οι τρομοκράτες σκορπούν τον θάνατο ζητώντας παγκόσμια ειρήνη, αφοπλισμό, ισότητα και δημοκρατία, γιατί δεν τους τα δίνετε για να σταματήσουν;

Κύριοι ηγέτες του κόσμου, πάρτε θέση...


(Ηλίθια απορία νο 2)

Πέμπτη, Ιουλίου 21, 2005

Αρχιεπίσκοπε, πάρε θέση





Αφού ο Θεός τα πάντα εν σοφία εποίησε, γιατί έφτιαξε την ινδική κάνναβη;
Αρχιεπίσκοπε, ΠΑΡΕ ΘΕΣΗ
(Από τοίχο της Αθήνας, με την υπογραφή ‘Φίλοι του Ανθρώπου, εχθροί του Μαλάκα')

Δευτέρα, Ιουλίου 18, 2005

Explanation kills art


Ήταν ένας τοίχος κοντά στον Τίβερη. Δεν ξέρω ποιος τραγικός ποιητής, ποιος καμένος επαναστάτης, ποιος απογοητευμένος γκαλερίστας το είχε γράψει. Έμεινε σαν τατουάζ στο μυαλό μου όμως όπως κάθε τι τόσο απλό και τόσο σύνθετο. Explanation kills art. Τρεις λέξεις στα αγγλικά που ίσως να απενοχοποιούν κάποιες μεταφουτουριστικές εκθέσεις με επιρροή από τον μεσαίωνα, αλλά κατά βάση καταργούν κάτι ξινισμένους – συγκαμένους κριτικούς τέχνης που προσπαθούν να μεταλαμπαδεύσουν την απογοητευμένη σοφία τους.
Λίγες μέρες αργότερα πήγαμε στην Ανάσταση. Όλοι οι Ελληναράδες της Ρώμης με τα κινητά τους να κάνουν εφε και εμείς σαν τουρίστες στην γωνία. Απλά για το καθήκον. Έβγαλα την μηχανή και σημάδεψα. Τεχνολογικά αναλφάβητος γαρ δεν πρόσεξα πως υπήρχε ειδική ρύθμιση για τον φωτισμό των κεριών. Το αποτέλεσμα από πάνω.
«Αυτό είναι τέχνη!» αναφώνησε κάποιος που το είδε λίγες μέρες αργότερα. Τι να πω; Πως είναι ασχετοσύνη; Τύχη; Ατυχία; Θυμήθηκα και πάλι τον τοίχο. Δεν εξήγησα τίποτα για να μην σκοτώσω την τέχνη μου. Θυμάσαι;

Κυριακή, Ιουλίου 17, 2005

Η ΔΑΝ Αγίου Ευστρατίου και ο Πρωθυπουργός


Δεκέμβριος 2003, Ώρα 11η πρωινή
Νήσος Άγιος Ευστράτιος
Φυλάκιο ΔΑΝ (Διοίκηση Άμυνας Νήσου)

Την ώρα που ο ήλιος βρισκόταν ήδη ψηλά, στο φυλάκιο στην κορυφή 741 όλα ήταν προβλεπόμενα. Οι 9 στρατιώτες κοιμόντουσαν του καλού καιρού με κλειστά τα πατζούρια, ο Αγιαξ, το ηλικιωμένο λυκόσκυλο – σύμβολο της στρατιωτικής δύναμης του νησιού, κυνηγούσε πρόβατα και ένας δεκανέας είχε πάει για ψάρεμα. Πρώτος άρχισε να γαβγίζει ο αλάνθαστος Αγιαξ. Λίγο αργότερα χτύπησε ένα κινητό. Ηταν ο δεκανέας. «Ρε μαλάκες, είμαι για ψάρεμα στην παραλία και πέρασε μπροστά μου ένα πολεμικό πλοίο με μια κόκκινη σημαία», είπε ο ακούραστος προστάτης των ελληνικών συνόρων και ο συναγερμός χτύπησε. Σηκώθηκα βρίζοντας σε μια χορωδία μπινελικίων, ντύθηκα πρόχειρα και άρχισα να πηγαινοέρχομαι ασκόπως καπνίζοντας. Το ίδιο και οι υπόλοιποι οκτώ. Ο δόκιμος – ο άρχοντας του στρατοπέδου – ήταν έτοιμος να βάλει τα κλάματα. Τον παρηγορήσαμε, πήραμε τηλέφωνο στην ταξιαρχία, τους αναφέραμε το γεγονός, μας απάντησαν πως ήταν απλά μια προβλεπόμενη άσκηση και μετά φτιάξαμε φραπέ. Δύσκολη κατάσταση. Η ηρεμία στο καλύτερο φυλάκιο του ελληνικού στρατού επανήλθε μόλις τα καλαμάκια ρούφηξαν τον αφρό με νόημα.
Βρισκόμασταν στην μέση του πουθενά. Για την ακρίβια 17 μίλια νοτιοδυτικά της Λήμνου, σε ένα νησί με σπηλιές, φώκιες, βράχια και ιστορία. Ήμασταν εξόριστοι λόγω μετάθεσης, αλλά την περνούσαμε φίνα. Δεν υπήρχε περίπτωση εφόδου, μόνο με ελικόπτερο ή με το Αμαρρυλίς, το ποταμόπλοιο που συνέδεε την Λήμνο με τον Αγιο Ευστράτιο το οποίο λόγω μποφόρ, μια έφτανε στο νησί, οκτώ δεν έφτανε. Στρατιωτικές διακοπές.
Αφού παρακολουθήσαμε τις μεσημεριανές επαναλήψεις στην τηλεόραση και μια ταινία της Βουγιουκλάκη, αποφάσισα πως χρειάζομαι λίγο περπάτημα. Φόρεσα τα αθλητικά μου παπούτσια, την φαρδιά μου παραλλαγή και ένα μπουφαν και κατέβηκα στο χωριό. Τέσσερα χιλιόμετρα απόσταση, μέσα σε έναν κατηφορικό δρόμο γεμάτο λακούβες, στροφές και βράχους. Σύμφωνα με τους ντόπιους κάπου εκει, ο Θεοδωράκης εμπνεύστηκε το «Βράχο, βράχο τον καημό μου». Ποτέ δεν έμαθα αν είναι αλήθεια, αλλά μου αρέσει να πιστεύω πως πράγματι έτσι είναι.
Κατέβηκα στο χωριό μετά από αρκετό περπάτημα. Ψώνισα μπριζόλες και άλλα κρεατικά για το γεύμα της επόμενης μέρας και κάθισα στο μοναδικό καφενείο του νησιού για έναν καφέ. Ήμουν αξύριστος 6 μέρες και η εικόνα μου έμοιαζε με αντάρτη. Τουλάχιστον έτσι ήθελα να νομίζω.
Τον είχα δει και άλλες φορές, αλλά ποτέ δεν είχαμε μιλήσει. Τον έλεγαν Θανάση, ήταν γύρω στα 65 και φορούσε πάντα ένα γαλάζιο πουκάμισο. Καθόταν στο ένα από τα τρία τραπέζια του καφενείου αμίλητος και σοβαρός. Κάθισα δίπλα του, έγνεψα «γεια» και παρήγγειλα έναν ελληνικό. «Έλα εδώ εσύ» μου είπε αυστηρά και κάθισα στο τραπέζι του. Χωρίς να με ρωτήσει ακύρωσε την παραγγελία μου, ζήτησε άλλο ένα ούζο και έμεινε σιωπηλός. Μόλις ήρθε το ούζο από την Μαρία, που κρατούσε το καφενείο, με ρώτησε με σοβαρή φωνή , χωρίς να με κοιτάει:
«Τους έχουμε ρε;»
«Ποιους;»
«Δεν τους είδες;»
«Ποιους;»
«Τους Τούρκους ρε. Τους έχουμε;»
Είχε δει το πρωί, όπως και όλοι οι κάτοικοι, το πλοίο να περνάει κοντά από το λιμάνι. Αποκομμένοι από πληροφόρηση, ζωή και αλήθεια, οι κάτοικοι του Αγίου Ευστρατίου ήταν πάντα μια μεγάλη απορία στο μυαλό μου. Μόλις αποκαλύπτονταν
«Τους έχουμε εύκολα. Ήρθαν για άσκηση, αλλά μην φοβάστε καθόλου. Δεν μπορούν να πλησιάσουν», απάντησα με σιγουριά, αν και το φυλάκιο και η ετοιμότητα ήταν δυο λέξεις ασύμβατες. Είχαμε κάτι παλιά όπλα κλειδωμένα, το κλειδί ήταν στην Λήμνο και τα αντιαρματικά είχαν να χρησιμοποιηθούν από το 1972. Μαχίμια.
Καθίσαμε λίγο ακόμα αμίλητοι. Η απάντηση μου τον είχε ευχαριστήσει. Είναι φοβερό πόσο εύπιστοι είναι μερικοί άνθρωποι.
«Κύριε Θανάση», βρήκα το θάρρος να ρωτήσω μετά από λίγη σιωπή ακόμα, «Γιατί πίνετε ούζο;». Ήθελα να ρωτήσω γιατί πίνει συνέχεια ούζο, αλλά δεν τόλμησα.
Κοίταξε δεξιά, στα χαμόσπιτα που είχαν αντικαταστήσει πρόχειρα – και μόνιμα – τον οικισμό που καταστράφηκε από τον σεισμό του 1968. Κοίταξε αριστερά στο θλιβερό λιμάνι όπου δεν μπορούσε να πλησιάσει πλοίο. Κοίταξε ευθεία στην άδεια πλατεία με το ταχυδρομείο, την εκκλησία και το παντοπωλείο. Έμεινε λίγο ακόμα σιωπηλός και είπε: «Και τι να κάνω δηλαδή; Περιμένω...» Δεν ρώτησα τι περιμένει. Κατάλαβα. Στραβοκατάπια, προσπάθησα - μάταια να πληρώσω – και ανέβηκα στο φυλάκιο.
Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να ξυριστώ, μέσα στις αποδοκιμασίες των συνστρατιωτών μου. Ξέθαψα τις αρβύλες και το χιτώνιο. Την επόμενη μέρα κατέβηκα προβλεπόμενος όσο ποτέ στο χωριό. Χαιρέτησα τον κυρ – Θανάση που έπινε το ούζο του. Λίγο έλειψε να τον χαιρετήσω στρατιωτικά.
Το Σάββατο ο κυρ – Θανάσης – αν συνεχίζει να περιμένει... – θα έβαλε τα καλά του. Το ίδιο και οι υπόλοιποι 300 κάτοικοι του νησιού. Οι 10 φαντάροι θα έβριζαν από τις αγγαρείες που θα είχαν υποστεί. Όταν προσγειώθηκε το ελικόπτερο με τον πρωθυπουργό και την συνοδεία του, ο κυρ – Θανάσης, φαντάζομαι, θα σηκώθηκε από το καφενείο και επίσημα θα χαιρετούσε τον Καραμανλή. Μπορεί και να του έκανε την ίδια ερώτηση που έκανε σε εμένα. Ο γερό – Αγιαξ, αν ζει, θα γάβγιζε ψηλά από το φυλάκιο...

(Κύριε Πρωθυπουργέ, είναι εύκολο να είσαι επίτιμος δημότης του Αι Στράτη. Το δύσκολο είναι να είσαι δημότης. Σκέτο.)

Παρασκευή, Ιουλίου 15, 2005

ΚΤΕΟ. Νοσταλγώντας τα 80's...


Στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου άρχισαν να εμφανίζονται ενοχλητικά παράσιτα. Η φωνή του Κωνσταντίνου Τζούμα στον Εν Λευκώ γινόταν , ανάμεσα στις παρεμβολές, πιο φρέσκια, πιο νεανική, μέχρι να χαθεί οριστικά. Τα μαλλιά μου άρχισαν να φουσκώνουν και όταν κοιτάχθηκα στον καθρέφτη είδα με φρίκη την περιποιημένη μου κόμη να έχει μεταβληθεί σε ένα αχρείο άφρο πράγμα, που θύμιζε μέλος συμμορίας της Νέας Υόρκης το 1983. Ένιωσα μια ξαφνική φαγούρα πάνω από τα χείλη μου και με φρίκη διαπίστωσα πως ένα παχύ μουστάκι είχε φυτρώσει μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Μόλις περνούσα την πύλη των ΚΤΕΟ...

Back to the past


Ταλαιπωρημένοι φυσικοί, τρελοί επιστήμονες, παρανοϊκοί εσχατολόγοι σταματήστε ό,τι κάνετε. Η λύση βρέθηκε. Η μηχανή του χρόνου υπάρχει. Δοκιμάστε απλά να περάσετε το αυτοκίνητο σας από την δημόσια υπηρεσία που θυμίζει το μικρό γαλατικό χωριό. Περικυκλωμένο από την αυτοκρατορία του εκσυγχρονισμού και του εξευρωπαϊσμού το ΚΤΕΟ ζει στην ένδοξη εποχή της δεκαετίας του 80.

O Ντέταρι

«Καλά άκουσες πως στο Atari βγήκε ένα νέο παιχνίδι; Tetris το λένε» έλεγε ο διπλανός μου στην ουρά. Το μαλλί του έμοιαζε με το δικό μου, μόνο το μουστάκι του ήταν λίγο πιο λεπτό. Ο φίλος του, ντυμένος με φανέλα τιραντάκι, σορτσάκι και παπούτσια Zita Hellas δεν μάσησε: «Τι μου λες ρε φίλε; Ο πρόεδρος τρελάθηκε. Το διάβασα στις «24 Ωρες», ο Κοσκωτάς φέρνει τον Ντέταρι. Θα τον πεθάνουμε τον Βαρδινογιαννισμό». Από πίσω μου καθόταν μια κοπέλα που διάβαζε την «Μανίνα» της χωρίς να ασχολείται ιδιαίτερα. Κρυφοκοίταξα το περιοδικό και είδα έντρομος τα τραγούδια δίπλα από μια στήλη ενός Μουρατίδη. Πρώτος ήταν ένας ασπρόμαυρος τύπος που τραγουδούσε το Billie Jean και ακολουθούσε μια γλυκούλα Κάιλι Μινόγκ με το I Should be so Lucky. Οι Wham με το Careless Whisper έρχονταν τρίτοι.

Η αλυσίδα του Τομ


Η υπάλληλος μου ζήτησε 30 δραχμές για τα παράβολα. Προσπάθησα να της εξηγήσω πως έχω μόνο ευρώ, μου απάντησε κάτι για την λιτότητα και ένας τύπος που έμοιαζε με τον Τομ Κρουζ στο Top Gun μου έδωσε τα χρήματα. Τον ευχαρίστησα, αλλά όταν μου ζήτησε την χρυσή αλυσίδα που κρεμόταν από τον λαιμό μου, κατάλαβα πως και στα 80’s η ανιδιοτέλεια ήταν άγνωστη λέξη...
Προχωρώντας προς τον χώρο των ΚΤΕΟ όπου γίνεται ο τεχνικός έλεγχος των αυτοκινήτων, παρατήρησα μια πανέμορφη τύπισσα σε ένα ολοκαίνουριο Nissan Sunny. Ήταν πρωί, αλλά φορούσε μια κροκό γόβα στιλέτο, κολάν, και ένα άσπρο φανελάκι. Έψαξα στον σκληρό μου δίσκο για καμία ατάκα από την Ρόδα Τσάντα και Κοπάνα, τον Σερίφη τον μηχανοφάγο και το The Kopanoi, αλλά δεν μου βγήκε τίποτα. Σε κάθε εποχή κότα είμαι...

Τσιαντάκης speaking

Το σοκ μου ήταν μεγάλο, αλλά προσπάθησα να το παίξω άνετος. Ο υπάλληλος του ΚΤΕΟ, ντυμένος απλά και συνεργειακά κοίταξε το αυτοκίνητο μου, όταν τελείωσε την κόντρα του με τον συνάδερφο για τον Εθνάρχη και τον Ανδρέα Παπανδρέου. Ο τρίτος της παρέας κάτι έλεγε για κάτι συνδικαλιστικά που δεν καταλάβαινα. Ο έλεγχος ολοκληρώθηκε έπειτα από μιάμιση ώρα και ο υπάλληλος με το μαλλί του Νίκου Τσιαντάκη που είχε προλάβει να αναλύσει ενδιάμεσα τις εξελίξεις στην Δυναστεία, την καθαρότητα του Κοσκωτά, τις τελευταίες ατάκες του Χάρι Κλιν και τις καμπύλες της Σοφίας Αλιμπέρτη μου έδωσε το ΟΚ να φύγω.
Είχα ζαλιστεί από όσα συνέβαιναν. Το μόνο που ήθελα είναι να φύγω από το ΚΤΕΟ και την δεκαετία του 80. Να πάω στο σπίτι μου, να δω τον Ιππότη της Ασφάλτου, τους Ντιούκς και τα Λιονταράκια του κυρ Ηλία ακούγοντας καλή disco μουσική...

(Χωρίς πλάκα. Αν θέλετε να κάνετε ένα ταξίδι στον χρόνο πηγαίνετε στο ΚΤΕΟ. O χρόνος έχει σταματήσει πολύ όμορφα...)

Mon amour


Περιμένοντας τον Πολωνό (υδραυλικό)

Τετάρτη, Ιουλίου 13, 2005

Ο Μπομπ ο ιπποπόταμος, η φόρμουλα και η Καϊλή


Κοντά στα γραφεία της Daily Express στο δυτικό Λονδίνο υπάρχει μια pub, που ο Μπόμπ ΜακΚένζι πολύ αγαπά. Εκεί περνάει τις περισσότερες ώρες της ημέρας του. Τις καλύτερες τουλάχιστον. Τις υπόλοιπες είναι δίπλα, στο γραφείο του στην εφημερίδα και όσες απομένουν τις περνάει σπίτι του. Κλασικός δημοσιογράφος. Έτσι και εκείνη την ημέρα. Βρισκόταν στο γραφείο του και βιαζόταν να τελειώσει το άρθρο του. Είχε αποφασίσει να γράψει έναν λίβελο κατά της McLaren στις αθλητικές στήλες της εφημερίδας και έψαχνε έναν δυνατό επίλογο.

Γυμνός

Στο μυαλό του ηχούσε το καμπανάκι του μπαρμαν το οποίο πλησίαζε και δεν ήθελε να γυρίσει σπίτι χωρίς - τουλάχιστον - 3 pints να κατέβουν στο στομάχι του. ‘Αυτό θα είναι ότι πρέπει’, σκέφτηκε πριν πατήσει το print. «Αν η McLaren κερδίσει έστω και ένα γκραν πρι της Φόρμουλα-1 μέσα στο 2004, εγώ θα εμφανιστώ γυμνός μπροστά σε 100.000 θεατές» ήταν ο επίλογος. Δεδομένου πως από την φωτογραφία του στην εφημερίδα ήταν φανερό πως οι αναλογίες του θύμιζαν περισσότερο ιπποπόταμο και λιγότερο άνθρωπο, ήταν έναν καλό και έξυπνο αυτοσαρκαστικό σχόλιο. Όχι όμως και ανώδυνο...

Ιωάννης

Λίγες μέρες αργότερα, στο Spa του Βελγίου ο Κίμι Ράικονεν κέρδιζε την πρώτη θέση και ο Μπομπ το βράδυ δεν μπορούσε να διασκεδάσει τις μπυρίτσες του. Είχε εκτεθεί. Η ιστορία θα μπορούσε να τελειώσει εδώ. Καμία δεκαριά μπίρες ακόμα, μια τζούρα λήθης, μια πρέζα κωλοτούμπας και το έγκλημα θα είχε ξεχαστεί. Η ιστορία της δημοσιογραφίας βρίθει από κωλοτούμπες που κάνουν και τον Ιωάννη Μελισσανίδη να ζηλέψει. Και ο Ιωάννης δεν ζηλεύει ευκόλα...

Ο Αγγλος τρομοκράτης

Την Κυριακή, στο Silverstone της Αγγλίας μαζεύτηκαν 100.000 οπαδοί. Ο φόβος για την εμφάνιση κάποιου τρομοκράτη σε συνδυασμό με τις αποκαλύψεις πως οι βομβιστές του Λονδίνου ήταν Αγγλοι δεν βοηθούσαν ακριβώς το εθνικό φρόνημα των Βρετανών. Ο Μπομπ δεν μάσησε. Φόρεσε τα ελάχιστα ιμάτια στο παραμορφωμένο από το πάχος σώμα του και βγήκε στην σκηνή. Απόλαυση; Αηδία; Χαβαλές; Ευσυνειδησία; Όπως το πάρει κανείς.

Greeks do it better

Και τώρα η απαίτηση μου. Θέλω να δω αντίστοιχες ελληνικές σκηνές. Θέλω να μην επιβεβαιώνεται η είδηση που εκφωνεί η Ευα Καϊλή και να εμφανίζεται γυμνή. Θέλω να μην ισχύει το φλέρτ της Χριστινα Παππά με τον Ντέμη Ρούσο που ανακοινώνει η Τατιάνα και να τα πετάει όλα. Θέλω την Λίζα Δουκακάρου με ζαρτιέρες. Αλλά πάλι τι θα κάνουμε με τους Πρετεντεροκακαουνακηδοκαψοευαγγελοχατζηνικολάου αυτού του κόσμου; Απαπα. Καλύτερα να πάω να πιω κανένα pint…

Τρίτη, Ιουλίου 12, 2005

2+5+12+16+23+1=?


99,9% από εσάς θα παρατούσε τη δουλειά του

86% από εσάς θα χτυπούσε το αφεντικό του

14% Θα ζητούσε την παραίτηση του χωρίς να φοράει ρούχα

4% Θα φορούσε μόνο ρόμπα στις δημόσιες εμφανίσεις του

16% Δεν θα το έλεγε σε κανέναν και θα έκλεινε ένα εισιτήριο για την Λατινική Αμερική κρυφά

36% Θα το έλεγε σε όλους και θα έκλεινε έναεισιτήριο πρώτης θέσης για την Μύκονο παρουσία δημοσιογράφων του Super Star

25% Θα χώριζε τον/την σύντροφο του

5% Θα χτυπούσε τον/την σύντροφο του

12% Θα έψαχνε τα τηλέφωνα των Ιωάννα Λίλη/ΑλέξηΓεωργούλη/Σάκη Ρουβά/Κατερίνα Στανίση/ΒάναςΜπάρμπα/Αννα Βίσση/Ελενας Παπαρίζου/Αννούλας Φλωρινιώτη κ.α. για να ικανοποιήσει το σεξουαλικό του απωθημένο

23% Θα προσπαθούσε να αγοράσει τις μετοχές της αγαπημένης του ομάδας

1% Θα παραδεχόταν δημόσια πως είναι gay

5% Θα άνοιγε πρακτορείο μοντέλων

100% Θα δήλωνε πως «θα κάνω φιλανθρωπίες»

9% Θα τις έκανε τελικά

85% Θα περίμενε άυξηση της σεξουαλικής τουδραστηριότητας μέσω της επιδεικτικής(cabrio+μπουζούκια+ζημιά στο μαγαζί= επίδοξος χορηγός) εξίσωσης

72% Θα προσπαθούσε να αγοράσει συνειδήσεις ανθρώπων

12% Θα πέθαινε από υπερβολική δόση κόκας μετά από 5 χρόνια

99% Από εσάς δηλώνει πως τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία...

Μετά την παταγώδη μας αποτυχία στο τζόκερ, θυμίζω την ατάκα του Bill Vaughan «Τα λεφτά δεν μπορούν να αγοράσουν την ευτυχία, αλλά μπορούν να πληρώσουν τους μισθούς μιας ερευνητικής ομάδας, για να μελετήσει το πρόβλημα...»
Τους μισθούς δεν μπορούμε να τους πληρώσουμε, αλλά μπορούμε να δούμε τι θα κάναμε εμείς. Εσείς;

Δευτέρα, Ιουλίου 11, 2005

Πάρε πασά μου, την οδοντόβουρτσα μου



Και η Μ. και η Α. είχαν πάνω τους έναν θανατηφόρο συνδυασμό. Ήταν νέες. Ωραίες. Μοιραίες. Ψηλές. Και ανεξάρτητες.
Αν κάποιος ήταν αρκετά διορατικός και έκανε μια έρευνα, θα διαπίστωνε πως οι γυναίκες που δεν οδηγάνε, παντρεύονται πιο εύκολα. Δεν έχω στοιχεία, αλλά βλέπω γύρω μου. Σίγουρα υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, αλλά επειδή η ιστορία γράφεται από τις λεπτομέρειες, από ένα τόσο απλό θέμα, όπως η οδήγηση, κρίνεται εν πολλοίς και η ανεξαρτησία. Όταν οι Αθηναίοι ξεβράστηκαν στην χώρα των Αμαζόνων και είδαν μπροστά τους, έφιππες ,τις γυναικείες προγόνους των φεμινιστριών κώλωσαν άγρια. Δάγκωσαν τις ασπίδες τους. Κάπως έτσι και οι σύγχρονοι και ανεξάρτητοι άντρες, όταν βλέπουν γυναίκα να οδηγεί μηχανή, παθαίνουν μια μικρή κόμπλα. Σκεφτείτε το...
Και η Μ. και η Α. οδηγούσαν μηχανή. Μεγάλη. Η Μ. ήταν ξανθιά, η Α. κοκκινομάλλα , είχαν ψηλό κορμί και πάνω στις μηχανές τους φάνταζαν εντυπωσιακές. Έκαναν παρέα και το καλοκαίρι του 90φεύγα αποφάσισαν να πάνε μαζί για καλοκαιρινές διακοπές. Φόρτωσαν τις enduro τους, φόρεσαν τα φουστανάκια τους και την έκαναν. Το camping ήταν στο δεύτερο πόδι της Χαλκιδικής, αφού το πρώτο είναι κατειλημμένο από τους τρέντηδες και το τρίτο από κάτι τρελά αγόρια με μούσια. Μόλις εμφανίστηκαν και έστησαν τις σκηνές τους, οι γύρω σκηνές έκαναν πάρτι. Μπακούρηδες, δεσμευμένοι, απάλευτοι, γόηδες, αποπροσανατολισμένοι τρέντηδες και δυο τρεις λεσβίες ένιωσαν μια περίεργη φούντωση μόλις είδαν την Μ. και την Α. να ξεπεζεύουν από τις μηχανές τους. Οι μέρες περνούσαν ήρεμα. Αρκετά ποτά στο μπαράκι, μπάνιο στην παραλία, αρκετό φαί – κυρίως ψάρια – και τάισμα στους γύρω άντρες – κυρίως χυλόπιτες. Λίγο πολύ, η Μ. και Α. είχαν εξοργίσει με την συμπεριφορά τους, τους greek lovers, αφού δεν κάθονταν σε κανέναν. Πρέπει να ήταν την πέμπτη μέρα της παραμονής τους, όταν μετά το μεσημεριανό μπάνιο γύρισαν στην σκηνή και την βρήκαν άνω κάτω.
Τα στρινγκάκια, τα μπλουζάκια, η φωτογραφική μηχανή, η ξυριστική μηχανή, τα ρούχα τους όλα ήταν ανάστατα. Εκνευρίστηκαν πολύ και άρχισαν να συμμαζεύουν. Δεν έλειπε τίποτα. Με όσους μπορούσαν να μιλήσουν – τους υπόλοιπους τους είχαν σκυλοβρίσει όταν τους την έπεφταν – δεν απάντησαν αν είδαν κανέναν. Θορυβήθηκαν, αλλά ήταν αρκετά ανεξάρτητες , το είπαμε αυτό, και αφού δεν τους έκλεψαν τίποτα δεν ασχολήθηκαν παραπάνω. Οι διακοπές τελείωσαν λίγες μέρες αργότερα.
Ο φωτογράφος στην οδό Ακαδημίας ήταν λίγο αλλήθωρος, αλλά η Μ. όταν πήγε να παραλάβει τις φωτογραφίες από την εκδρομή παρατήρησε πως την κοιτούσε λίγο περίεργα. Πήρε το φίλμ, πλήρωσε και βγήκε έξω από το μαγαζί για να τις ελέγξει. Η πρώτη ήταν στην παραλία. Η δεύτερη στο μπαράκι. Η τρίτη πάλι στη παραλία. Η τέταρτη; Η πέμπτη;
Η Α. σήκωσε το τηλέφωνο και άκουσε την φίλη της λαχανιασμένη, και την φωνή της την διέκοπτε κάτι μεταξύ γέλιου, άγχους και τρέλας. Νόμισε πως κάτι έπαθε, όταν την ρώτησε αν έπλυνε τα δόντια της το πρωί. Μόλις είδε τις φωτογραφίες κατάλαβε.
Ο τύπος που μπήκε στην σκηνή, μάλλον ένας από τους επίδοξους εραστές των Αμαζόνων, δεν έκλεψε τίποτα. Σε μια φαντασμαγορική επίδειξη ενός διεστραμμένου μυαλού, πήρε απλά την φωτογραφική μηχανή των κοριτσιών και έβγαλε 2 φωτογραφίες. Και οι δυο απεικόνιζαν τις οδοντόβουρτσες τους. Και οι δυο ήταν ακουμπισμένες πάνω στο αντρικό του μόριο...


(Η ιστορία είναι πέρα για πέρα πραγματική. Μου την διηγήθηκε πρόσφατα η Μ. και στο πρόσωπο της δημιουργήθηκε αυτό το υπέροχο χαμόγελο με τα κάτασπρα δόντια...)

Κυριακή, Ιουλίου 10, 2005

Amici miei


Ο Rambaldo Melandri είναι φανερό πως δεν την παλεύει. Η γυναίκα για την οποία παράτησε τους φίλους του, έχει αποδειχθεί μια υστερική στρίγγλα, ενώ μαζί της έχει φορτωθεί έναν τεράστιο σκύλο, δυο παιδιά και μια γκουβερνάντα. Οι φίλοι του προσπαθούν να τον παρηγορήσουν. Το ουίσκι δεν κάνει δουλειά, οπότε ο δημοσιογράφος της παρέας, ο Giorgio Perozzi ρίχνει την ιδέα: «Πάμε στον σταθμό! Πάμε στον σταθμό!». Οι 50ρηδες ενθουσιάζονται και η κόπια μετά από μια λίγο άκομψη διακοπή μεταφέρεται στον σιδηροδρομικό σταθμό της Φλωρεντίας.
Εκεί, το τρένο ετοιμάζεται να αναχωρήσει και οι επιβάτες έχουν βγάλει τα πρόσωπα τους έξω από τα παράθυρα. Είτε για να χαιρετήσουν, είτε για να πάρουν αέρα. ΣΠΛΑΤΣ! έρχεται ο πρώτος αιφνιδιασμός. Ο Melandri, ξεχνάει τις πίκρες του, οι φίλοι του ακολουθούν. ΣΠΛΑΤΣ – ΣΠΛΑΤΣ – ΣΠΛΑΤΣ. Δυνατά χαστούκια σε ανύποπτα πρόσωπα. Τι καλύτερο; Ο ένας μετά τον άλλο, οι επιβάτες γνωρίζουν τα βαριά χέρια των φίλων που ξορκίζουν όλα τους τα προβλήματα με χοντροκομμένες φάρσες, χωρίς ποτέ να ξεκαρδίζονται στα γέλια. Μέχρι το τέλος. Σαν να είναι το χιούμορ, το γέλιο και ο χαβαλές το πιο σοβαρό πράγμα στον κόσμο. Τελικά είναι ή δεν είναι; Τα προβλήματα δεν είναι λίγα. Μόνο ο Necchi έχει κανονική οικογένεια, αλλά το παιδί του έχει σκοτωθεί. Τι απομένει; Γέλιο μέχρι δακρύων σε έναν πραγματικό ύμνο στην αντροπαρέα, που σε πείσμα των καιρών, ποτέ δεν πεθαίνει...
Είμαι πολύ επιφυλακτικός με τις παλιές ταινίες. Πιστεύω πως με την πάροδο των χρόνων το κλασικό αριστούργημα ξεπερνιέται από την εποχή του και γίνεται κάτι που σε αφήνει με μια περίεργη γεύση. Πριν δω το ‘Amici miei’ είχα τις γνωστές επιφυλάξεις μου. Για δυο ώρες σχεδόν, γελούσα. Οποιος θέλει να δει την άλλη όψη της ζωής, να μην το χάσει. Θα αναθεωρήσει την άποψη του για τα γιο – γιο, τις κηδείες, τους ανεύθυνους – υπεύθυνους γιους και φυσικά για τους γιατρούς...

Παρασκευή, Ιουλίου 08, 2005

Το Καθημερινό Ξύρισμα



Ανοιξες μεγάλο θέμα. Αν και οι σχέσεις μας τον τελευταίο καιρό θυμίζουν Γαλλία - Αγγλία, θα συνηγορήσω υπερ σου. Και θα παραθέσω ένα κείμενο - όχι δικό μου. Μακάρι να ήταν... - αλλά του Νίκου Δήμου. Εσύ το ξέρεις, αλλά στα δύσκολα να το κοιτάς ξανά. Παίρνεις κουράγιο...

1.Είμαστε το «ισχυρό φύλο». Και ζούμε - σε μέσο όρο - επτά χρόνια λιγότερο από το «ασθενές».
2.Σκεφθείτε: επτά ολόκληρα χρόνια ζωής. Η επαχθέστερη φυλετική διάκριση που έγινε ποτέ.
3.Και μόνο τα επτά χρόνια αρκούν για να καταρρεύσει ο μύθος της καταπίεσης. Πού ακούστηκε οι καταπιεζόμενοι να ζουν περισσότερο από τους καταπιεστές;
4.Φαινομενικά μοιάζει να σας καταπιέζουμε - εξωτερικά. Αυτό όμως, κυρίες μου, είναι δική σας επινόηση. Όπως οι τρομοκράτες προκαλούν τις δικτατορίες που τους βοηθάνε να καταλήξουν κάποτε στη λαϊκή κυριαρχία, έτσι κι εσείς μας εγκαταστήσατε «κυρίαρχους», για να δημιουργήσετε την τρομοκρατία της ενοχής.
5.Και ισχυρότερη καταπίεση από αυτήν της ενοχής δεν υπάρχει.
6.'Aντρας σημαίνει ένοχος. Για όλα.
7.Αρχίζετε τη μαζική παραγωγή και διανομή ενοχής σαν μητέρες. Και συνεχίζετε σαν αδελφές, ερωμένες, σύζυγοι . . .
8.Από όλα τα πολυεθνικά μονοπώλια το πιο αλλοτριωτικό είναι το μονοπώλιο της ενοχής. Και το έχετε εσείς!
9.Η ενοχή είναι που μας κόβει επτά χρόνια. Η ενοχή φέρνει τα εμφράγματα και τα έλκη.
10.Χάρη σε σας νοιώθουμε πάντα ένοχοι. Από τη στιγμή που δεν θα βάλουμε το πουλόβερ μας (Γιαννάκη! θα με πεθάνεις!) ως τη στιγμή που πεθαίνουμε (Γιάννη μου, πού με αφήνεις!) Έτσι που του έρχεται του Γιάννη να ζητήσει συγγνώμη...
11.Ένοχοι όταν σας αγκαλιάζουμε (σας πνίγουμε). Όταν δεν σας αγκαλιάζουμε (αδιαφορούμε). Όταν αφήνουμε τη μαμά μας (εγώ που έδωσα τη ζωή μου για σένα!). Όταν δεν την αφήνουμε (μα επιτέλους, άντρας είσαι εσύ;). Όταν σας παντρευόμαστε (σου έδωσα τα καλύτερά μου χρόνια!) κι όταν - οϊμέ! - δεν σας παντρευόμαστε (το αυτό, πιο δραματικά). Όταν σας πηδάμε (με πλάνεψες, με ζάλισες, με παρέσυρες!) κι όταν δεν σας πηδάμε (κατάλαβα - δεν μπορείς!). Όταν είμαστε ευγενείς (τοιούτος είναι;) κι όταν δεν είμαστε (τι αγροίκος!). Κι αλίμονο αν στην ευγενή πράξη της συνουσίας δε δεήσει να σας επισκεφθεί ο οργασμός. Ένοχοι εμείς και για αυτό. Αποκλειστικά. (Δεν τα καταφέρνεις, χρυσέ μου!).
12.Κι έχουμε και το καθημερινό ξύρισμα...
13.Η ενοχή μας αγκαλιάζει τα πάντα: φταίμε για τον πληθωρισμό, για τους πολέμους, για την ενεργειακή κρίση - ακόμα και για τον καιρό.
14.Στην πραγματικότητα η μητριαρχία ουδέποτε έληξε. 'Aλλαξε μόνο μορφή. Από την ωμή δικτατορία του ρόπαλου, έγινε η εξευγενισμένη τυραννία των πλεγμάτων.
15.«Πίσω από κάθε μεγάλο άντρα υπάρχει μια γυναίκα» Ίσως. Αλλά οπωσδήποτε πίσω από κάθε νευρωτικό, μαμόθρεφτο, αναποφάσιστο, ευνουχισμένο, κακομοίρη άντρα υπάρχει σίγουρα μια γυναίκα.
16.Η κοινωνιολογική έρευνα έχει αποδείξει πως το 85% των αποφάσεων της οικογένειας παίρνονται άμεσα ή έμμεσα από τις γυναίκες (κυρίως έμμεσα).
17.Αριστουργήματα μακιαβελικής πολιτικής. Μας υποβάλλετε την απόφασή σας και μετά (αν τα πράγματα δεν πάνε καλά) μας θεωρείτε υπεύθυνους για αυτή.
18.Κι έχουμε και το καθημερινό ξύρισμα...
19.Η φεμινιστική προπαγάνδα μας έχει ζαλίσει με την εικόνα της γυναίκας σκλάβας - που τρώει τα χέρια της στη μπουγάδα...
20.Και η εικόνα του άντρα υποζυγίου (του κουβαλητή) που δουλεύει για να χάνει η κυρία του στο κουμ-καν?
21.Φανερό είναι πως υπάρχουν αρκετές γυναίκες που δε σκοτώνονται για το νοικοκυριό. Ίσως να υπάρχουν κι άλλες που δεν παίζουν κουμ-καν. Αλλά άντρες μη κουβαλητές δεν υπάρχουν.
22.Και δε φτάνει που ζείτε επτά χρόνια περισσότερο από μας, είστε και προνομιούχες στον έρωτα.
23.Οι γυναίκες είναι ικανές για απεριόριστο αριθμό οργασμών την ημέρα - εσείς, κύριε, μπορείτε τρίπαξ?
24.Και με τη νέα σεξουαλική επανάσταση έχουν κατορθώσει να μας περάσουν όλη την ευθύνη για την ικανοποίησή τους.
25.Έτσι αν η κυρία είναι βραδυφλεγής, είσαι υποχρεωμένος να δουλεύεις δύο ώρες σαν χαμάλης - χρησιμοποιώντας όλες τις τεχνικές του Alex Comfort, των Masters και Johnson της Καμασούτρα και του Σουκιγιάκι για να χτυπήσουν κάποτε οι καμπάνες.
26.Αν δεν χτυπήσουν φταίει ο κωδωνοκρούστης. Ποτέ ο κώδων.
27.Και το τραγικότερο προνόμιο; Μια γυναίκα δεν είναι ποτέ ανίκανη (ή και αν κάποτε έτσι νοιώσει - δεν φαίνεται).
28.Α! Η τρομακτική τρωτότης του γυμνού άντρα - όπου μπορείτε με μια ματιά να προσμετρήσετε την ψυχική του κατάσταση!
29.Κι έχουμε και το καθημερινό ξύρισμα...
30.Λένε πως το ωραιότερο πράγμα στον κόσμο είναι να κάνεις το κέφι σου και να σε πληρώνουν για αυτό.
31.Υπάρχει πιο μεγάλο κέφι από τον έρωτα;
32.Αλλά ποιον πληρώνουν για αυτό; Όχι βέβαια τους άντρες . . .
33.Οι μεγάλες εταίρες είναι η κορυφαία στιγμή της γυναικείας παντοδυναμίας.
34.Γοήτευαν, γλεντούσαν, κυβερνούσαν, διάλεγαν τους εραστές τους και αποσπούσαν περιουσίες για να δίνουν αυτό που η φύση χαρίζει δωρεάν σε όλους.
35.Σαν να τιμολογούμε τον ήλιο ή το οξυγόνο.
36.Αλλά και οι ταπεινές πόρνες είναι απόδειξη δύναμης. Γιατί - ποιος πληρώνει ποιον; Αυτός που έχει ανάγκη.
37.Κι εσείς, κυρίες μου, δεν είχατε ποτέ ανάγκη. Ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης πάντα μεροληπτούσε για σας.
38.Κι έχουμε και το καθημερινό ξύρισμα...
39.Οι γυναίκες καταναλώνουν τετραπλάσιο εισόδημα από αυτό που παράγουν (μαζί με τα οικιακά). Κατ’ επέκταση οι άντρες απολαμβάνουν το ένα τέταρτο της δουλειάς τους (πού είσαι Μαρξ με την υπεραξία σου... Να δεις ποιος δουλεύει... ή μάλλον ποιος δουλεύει ποιον!!)
40.Δύο πράγματα μισούσα στη ζωή μου - το στρατιωτικό και την εργασία. Και μ’ έπιανε ζάλη όταν σκεφτόμουν πως το ωραίο φύλο - αυτονόητα - δεν είχε υποχρέωση ούτε για το ένα, ούτε για το άλλο.
41.Οι γυναίκες παραπονιούνται πως δεν πληρώνονται σαν άντρες. Έχετε δει όμως πολλές γυναίκες να εργάζονται «σαν άντρες».
42.Μια στατιστική αναφέρει πως οι γυναίκες απατούν τους άντρες σε μικρότερο ποσοστό (35% έναντι 48%).
43.Μια άλλη στατιστική όμως λέει πως οι γυναίκες λένε ψέματα σε μεγαλύτερο ποσοστό (58% έναντι 22%).
44.'Aρα η πρώτη στατιστική είναι ψευδής κατά 58%. 'Aρα οι γυναίκες απατούν τους άντρες τους σε μεγαλύτερο ποσοστό.
45.'Aλλωστε απάτη δεν είναι να κοιμάσαι με κάποιον άλλο - απάτη είναι να λες ψέματα.
46.Παρατηρήστε τα ζευγάρια σε μια λουτρόπολη. Όσο περνάνε τα χρόνια ο μέσος άντρας ολισθαίνει βαθμιαία στο ρόλο του ταλαιπωρημένου, ηλικιωμένου, καρτερικού συνταξιούχου. Είναι γεμάτος παραίτηση, εγκαρτέρηση και υποταγή.
47.Ενώ όσο περνάνε τα χρόνια η μέση γυναίκα μεταμορφώνεται σε μέγαιρα. Απαιτητική, φωνακλού, υστερική, αυταρχική, καταπιεστική... πεθερά.
48.Όσο περνούν τα χρόνια το κάθε φύλο δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο.
49.Και το δικό μας πρόσωπο θέλει και καθημερινό ξύρισμα!
50.Αφού όμως οι γυναίκες είναι το ισχυρό φύλο, τότε τι χρειάζεται η απελευθέρωση της γυναίκας;
51.Η απελευθέρωση της γυναίκας είναι για τις γυναίκες η μεγαλύτερη παγίδα - και για μας η τελευταία ελπίδα.
52.Έτσι και ολοκληρωθεί, σωθήκαμε! Τι είναι το να πλύνεις τρία πιάτα, μπροστά στο να κουβαλάς όλες τις ευθύνες (και την ενοχή) του κόσμου?
53.Φαινομενικά η απελευθέρωση της γυναίκας θέλει να καταρρίψει την εξωτερική καταπίεση - ελπίζοντας πως θα συντηρήσει την εσωτερική.
54.Αλλά αυτό είναι λάθος. Το δίχτυ της ενοχής είναι αποκλειστικό όπλο του υποτιθέμενου αδύναμου. Μόλις δυναμώσουν θα το χάσουν. Και θα λυθούν τα νήματα που μας κινούν (ή μας δένουν).
55.Έτσι η «απελευθέρωση» της γυναίκας θα γίνει η απελευθέρωση του άντρα.
56.(Και θα πάψω επιτέλους να ανοίγω τις πόρτες και να κρατάω παλτά. Ποτέ δεν κατάλαβα το γιατί.)
57.Ζήτω λοιπόν η απελευθέρωση της γυναίκας! Μια δεκαετία αφού ολοκληρωθεί, θα δείτε ποιος θα ζει επτά χρόνια παραπάνω.
58.Θα δείτε ποιος θα αισθάνεται ένοχος όταν (και οπότε) δεν υφίσταται ερωτική διέγερση.
59.Θα δείτε ποιος θα βγάζει χαρτζιλίκι κάνοντας το (κατά εξοχήν) κέφι του...
60.Φαλλοκράτες όλου του κόσμου ενωθείτε. Κρατήστε λίγο ακόμα τους φαλλούς σας (ξέρω πόσο δύσκολο είναι).
61.Αφήστε τις γυναίκες να μαίνονται κατά των φαλλών. Θα τους κάνουν έτσι είδος «ουσιώδες εν ανεπαρκεία»
62.Μόνον τότε οι φαλλοί πραγματικά θα κυβερνήσουν τον κόσμο!



Σε πρώτη μορφή είχε δημοσιευτεί στο περιοδικό "Ταχυδρόμος" το 1979 με άλλον τίτλο (Φαλλοκράτες όλης της γής ενωθείτε) που τον είχε βάλει η σύνταξη του περιοδικού. Μετά άρχισε να κυκλοφορεί σε λαθραία φωτοτυπημένα αντίτυπα, μέχρι που ενσωματώθηκε στο βιβλίο "Σάτιρες" (Νεφέλη 1993). Όμως η κλεψιτυπία συνεχίστηκε και στο Internet, όπου κυκλοφορεί τώρα ανώνυμο με παραλείψεις και με λάθη! Εδώ παρατίθεται το αυθεντικό. Νίκος Δήμου. Για την αντιγραφή Averel.

Πίνουν φραπέ οι ξεδοντιασμένοι καρχαρίες;


Την ώρα που η Αγγλία πενθεί για τις απανωτές τρομοκρατικές επιθέσεις που έσπειραν τον πανικό, δύο Απάλευτοι σε αντικρυστά γραφεία εξακαλουθούν να μισούν (όχι ο ένας τον άλλο...):
ΜΙΣΩ
1. Ολους τους ελληναράδες που... "ζουν δυνατά". Εμαθαν όλοι οι δήθεν και φοράνε τα κίτρινα βραχιολάκια LIVE STRONG... (Γ.A)

2. Που τα συγκεκριμένα έχουν βγει και σε δεκάδες χρώματα. (Γ.A)

3. Οσους πουλάνε τον φραπέ πάνω από 3,5 ευρώ. (A.Ντ)

4. Tους Κινέζους που δεν ξέρουν Κουνγκ-φου. (Α.Ντ)

5. Τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς και όλους τους μπάσταρδους του μπασκετικού Παναθηναϊκού (από κοινού)

6. Η ελληνική ραπ σκηνή (ντεμέκ που λένε στην Σαλονίκη) που είναι εμπνευσμένη από τα... γκέτο της Κηφισιάς και του Κεφαλαρίου. Τι να πουν οι δικοί μας στα "καλόπαιδα" που μεγάλωσαν σε Νέα Υόρκη και Φιλαδέλφεια; (Γ.Α)

7. Τους τσαμπουκάδες που αργούν να ξεκινήσουν (Α.Ντ.)

8. Την φτώχεια που μαστίζει πολλές χώρες (Α.Ντ.)

9. Ολους αυτούς που μπορούν αλλά δεν κάνουν... (Α.Ντ.)

10. Τις φεμινίστριες και την κίνηση (Α.Ντ.)

11. Την βροχή και το κρύο (Α.Ντ.)

12. Την Γιουροβίζιον (Α.Ντ.)

13. Τα βίντεο-κλαμπ που δεν έχουν τις ταινίες που θέλω (Α.Ντ.)

14. Τη γκλαμουριά των Λέικερς (Α.Ντ.)

15. Τον Τσιάρτα γιατί είναι κότα. (Α.Ντ.)

16. Το στοίχημα γιατί μόνο χάνω (Α.Ντ.)

17. Τις Τετάρτες (Α.Ντ.)

18. Τον Νίκο Χατζηνικολάου (Α.Ντ.)

19. Το ατσαλάκωτο μαλλί του Παλομπαρίνι (Α.Ντ.)

20. Τον Σπυρόπουλο όταν φωνάζει "Ρονάλντου με τη μπάλα στα πόδια..." (Α.Ντ.)

21. Την άμυνα... (Α.Ντ.)

22. Το πόλο (Α.Ντ.)

23. Τους ξεδοντιασμένους καρχαρίες (Α.Ντ.)

24. Τον Θεό γιατί υπάρχουν άτομα με ειδικές ικανότητες (Α.Ντ.)

25. Την ταχύτητα γιατί κλάνω μέντες (Α.Ντ.)

26. Τα γεμάτα κλαμπ (Α.Ντ.)

27. Το τελευταίο τσιγάρο της ημέρας (Α.Ντ.)

ΔΙΑΚΟΠΗ ΓΙΑ ΔΙΑΦΗΜΗΣΤΙΚΑ ΜΥΝΗΜΑΤΑ

28. Τα διαφημηστικά μυνήματα (Α.Ντ.)

29. Τις κοκκινομάλλες (Α.Ντ.)

30. Τον Πάολο Κοέλιο (Α.Ντ.)

31. Τους Ελβετούς που μετά από τόσα χρόνια ουδέτερης δημοκρατίας, το μόνο που έχουν καταφέρει είναι να φτιάξουν το ρολόι-κούκος και το τυρί με τρούπες... (Α.Ντ.)

ΝΕΑ ΔΙΑΚΟΠΗ ΓΙΑ ΦΡΑΠΕ (τον αγόρασα ένα ευρώ)...

Τετάρτη, Ιουλίου 06, 2005

Hate list


Δεν τους ζηλεύω. Φυσικά δεν τους ζηλεύω. Τους απεχθάνομαι. Ξέρω πως το παθιασμένος μίσος μπορεί να δώσει νόημα και σκοπό σε μια άδεια ζωή, αλλά η ζωή μου δεν είναι άδεια. Απλά εμφανίζονται μπροστά μου, όταν ξεσαλώνει ο υπανάπτυκτος εαυτός μου. Δηλαδή όταν ανοίγω την TV. H λίστα είναι πρόχειρη. Θα την εμπλουτίζω όταν μου έρχεται στο μυαλό κάτι καινούριο. Οποιος θέλει προσθέτει τα δικά του...

Νίκος Αλιάγας
Μαρία Σταματέρη
Βίκτωρας Μητρόπουλος
Γιώργος Νταλάρας
Θεμης Γεωργαντάς
Παύλος Παπαδημητρίου
Δάφνη Μπόκοτα
Ανδρέας Μικρούτσικος
Απόστολος Γκλέτσος
Ελντα Πανοπούλου
Γρηγόρης Αρναούτογλου
The show goes on...

(Συγκάτοικε, μην φοβάσαι για τις μηνύσεις. Δεν θα έρθουν ποτέ. Αν συνεχίζεις να φοβάσαι τόσο, θα σε συμπεριλάβω στην άνω λίστα)

Τρίτη, Ιουλίου 05, 2005

Οι Απάλευτοι...




Σκοπός ήταν ο Μιχάλης. Η αλλιώς Σαμψών. Ένας απίστευτα ήρεμος τύπος από την Λάρισα , νομίζω, που μετά βίας έλεγε δυο λέξεις την ημέρα. Ήταν και αυτός στην κατηγορία των ‘απάλευτων’. Αρχικά ήταν εντελώς αδιάφορος, μέχρι που τυχαία ανακαλύψαμε μια παλιά του φωτογραφία. Πριν καταταγεί. Ήταν χαμογελαστός, δίπλα στα ντραμς του και το κεφάλι του κοσμούσαν μαλλιά. Όχι απλά μαλλιά. Ράστα μέχρι που έφταναν μέχρι την μέση του, κάτι που σε σύγκριση με το κακοκουρεμένο του κεφάλι φάνταζε εξωπραγματικό. Κάποιος τότε του κόλλησε το παρατσούκλι Σαμψών, γιατί όπως εξομολογήθηκε μόλις κουρεύτηκε για να παρουσιαστεί έπαψε να μιλάει πολύ.
Δεν ήταν δύσκολο να τον βάλουμε στο κόλπο. Σιωπηλός – σιωπηλός, αλλά στο νόημα μπήκε κατευθείαν. Αν ο στρατός είναι μια φορά βαρετό πράγμα, την Κυριακή το μεσημέρι η βαρεμάρα πολλαπλασιάζεται με τις ημέρες που έχεις υπηρετήσει. Το αξίωμα είναι αλάνθαστο. Εμείς, είχαμε υπηρετήσει αρκετούς μήνες και τα θέλγητρα της Λήμνου δεν μας συγκινούσαν πλέον. Έπρεπε να κάνουμε κάτι για να σπάσει η ανία. Την ιδέα την έριξε μάλλον ο Δημήτρης. Δεν μας είχε πει τι δουλειά έκανε πριν καταταγεί, αλλά η ευκολία με την οποία παραβίαζε πόρτες και κλειδαριές, σε συνδυασμό με τα μισόλογα του μας είχαν βάλει σε υποψίες. Η ομάδα ήταν ολιγομελής και ευέλικτη. Κάτω από έναν ανελέητο ήλιο κινηθήκαμε γρήγορα προς τις αποθήκες. Ο Μιχάλης από προστάτης των αποθηκών, μεταβλήθηκε σε προστάτης μας. Η πρώτη κλειδαριά αποδείχθηκε παιχνιδάκι για τον Δημήτρη. Το ίδιο και η δεύτερη. Η αποθήκη ήταν ανοιχτή. Μέσα είχε δροσιά και μύριζε κλεισούρα. Κινηθήκαμε γρήγορα αρπάζοντας οτιδήποτε βρίσκαμε. Παραλλαγές, κασκόλ, γάντια, αρβύλες, τα πάντα. Τα φορτώσαμε σε ένα σακίδιο και σκασμένοι στα γέλιο φύγαμε τρέχοντας.
Ο θάλαμος ήταν άδειος και με την ανία να είναι παρελθόν και την αδρεναλίνη να κυλάει μετά από καιρό στον οργανισμό μας, αδειάσαμε την λεία μας στο πάτωμα. Δεν ξέρω ποιος το άκουσε πρώτος, μάλλον ο Δημήτρης, αλλά λίγα δέκατα του δευτερολέπτου αργότερα, ήμασταν όλοι μας άσπροι. Τρέμαμε. Ούτως ή άλλως η σειρήνα έχει ενοχλητικό ήχο, πόσο μάλλον αν είσαι ένοχος. «Συναγερμός, όλοι να συγκεντρωθούν στον χώρο αναφοράς», είπε επιτακτικά μια ανατριχιαστική φωνή. Ο Γιώργος άρχισε να τρέχει πάνω κάτω. Ο Δημήτρης άναψε τσιγάρο. Ο Γιάννης , πιο ψύχραιμος, μάζευε τα κλεμμένα ρούχα από το πάτωμα και τα έκρυψε σε ένα ντουλάπι. Ο Δημήτρης μίλησε πρώτος «Πάμε παιδιά. Οτι είναι να γίνει θα γίνει...»
Ο ανθυπολοχαζός (tm@ΛένοςΧρηστίδης) εμφανίζεται αναμαλλιασμένος, με παντόφλες και σαφέστατα εκνευρισμένος για την διακοπή του μεσημεριανού του ύπνου. «Λοιπόν, θέλω εθελοντές. Το νησί έχει πιάσει φωτιά και πρέπει να βοηθήσουμε...»
Αρχίσαμε να γελάμε, πρώτα νευρικά και μετά ασταμάτητα. Κάποιος σιγοψιθύρισε, «Το μπουρδέλο καίγεται...». Η αποστολή είχε στεφθεί από επιτυχία. Μέχρι το βράδυ καπνίσαμε από ένα πακέτο για να ηρεμήσουμε. Η αδρεναλίνη κάνει καλό...


(Αφιερωμένο σε όσους ήταν εκεί. Και σε όλους όσους ετοιμάζονται να πάνε εκεί...)

Δευτέρα, Ιουλίου 04, 2005

Στο πειρατικό του κάπτεν-CD



Εντάξει, ο Αλιάγας κονόμησε. Θα πήρε κανα μισό χαρτί στο χέρι, θα ήπιε λίγο καφέ παραπάνω, θα ρούφηξε δυο –τρεις γραμμούλες, θα έκανε μετά peeling, power yoga, διαλογισμό και δυο κωλοτούμπες και θα έφευγαν οι μαύροι κύκλοι της αϋπνίας από το προσωπάκι του. Μέχρι να δει τον γκόμενο του πίσω στην Rue de Poustis, στην France, θα ήταν πάλι παίδαρος.
Οι υπόλοιποι τι κέρδισαν από τον ραδιομαραθώνιο κατά της πειρατικής μουσικής; Αρκετές ώρες με ξενέρωτα τραγουδάκια, κάποια λάγνα κοριτσόπουλα και έναν μεγάλο σκοπό. Η πειρατεία σκοτώνει την μουσική. Μάλιστα.
Η ματαιότητα σκοτώνει το σύνθημα. Τώρα μάλιστα. Πρόσφατα ένας διαφημιστής που μάλλον πληρώθηκε είχε την φαεινή έμπνευση, η οποία μεταφέρθηκε στην τηλεόραση. «Πρέπει να βγάλουμε κάτι δυνατό» θα σκέφτηκαν σε κάποια φοβερή σύσκεψη με φόντο τους ουρανοξύστες των Αθηνών. Γεμίζοντας τις κούπες τους με φίνο espresso, τινάζοντας στα τασάκια από το Habitat την στάχτη από τα τσιγάρα τους άκουσαν το concept.
«Σε μια καλογυαλισμένη καφετέρια γεμάτη νεαρές φατσούλες κάθεται ένας τύπος μόνος του. Μάλλον τον έστησε η γκόμενα, οπότε ο περαστικός μαύρος που μπαίνει στην καφετέρια είναι ένας καλός τρόπος για να περάσει η ώρα. Αλλαγή πλάνου. Ένα κεφάλι από το διπλανό τραπέζι κοιτάει με επιτιμητικό βλέμμα τον μαύρο. Ο παππούς του μπορεί να ήταν μέλος της Κου Κλουξ Κλαν, αλλά αυτός είναι ένας σύγχρονος άνθρωπος. Κοιτάει τα χέρια του μαύρου που κρατάνε CD. ΠΕΙΡΑΤΙΚΑ CD! Το βλέμμα του νεαρού ρατσιστομουσικόφιλου εξαπλώνεται σαν γρίπη σε όλη την καφετέρια. Η μουσική σταματάει. Ολο το μαγαζί σταματάει τις αναλύσεις για την παγκοσμιοποίηση , το Ευρωσύνταγμα, το ντάμπλ του Θρύλου, τις μελλοντικές κινήσεις του Μολυβιάτη και το βρακί της Παπαρίζου και κοιτάει με βλέμμα –δεν –ανηκεις – σε εμας- εμεις – τα – εχουμε- και – τα- σκαμε – σε – δισκαδικα τον τύπο που δεν του έφτανε που τον έστησε η γκόμενα, έχει να αντιμετωπίσει και την κατακραυγή. Cut» Η πειρατεία σκοτώνει την μουσική...
Κλαπ-κλαπ-κλαπ, χειροκροτήματα. Ετσι βγαίνουν τα λεφτά.
Αν είσαι ειλικρινής και δεν θέλεις να σου καεί το cd παραδέξου ρε φίλε διαφημιστή . Και εσύ έχεις τσιμπήσει πειρατικό cdακι από τον Αμαφούλε της γειτονιάς σου. Η ακόμα και αν δεν έχεις τσιμπήσει έχεις μπει στον πειρασμό. Πραγματικά , πέρα από τους συγγενείς των καλλιτεχνών, τα στελέχη των δισκογραφικών και τα μέλη της Χρυσής Αυγής, ποιος άλλος έχει πρόβλημα με τα προσιτά CD των τυπάδων; Όποιος έχει ας το πει. Η δράση φέρνει αντίδραση. Και όπως οι δισκογραφικές ανέβασαν στο ταβάνι τις τιμές, προέκυψε η ανάγκη της πειρατείας. Μετά έπεσαν λίγο απότομα, αλλά το κακό είχε γίνει. Αρα; Δεν φταίει ο κάπτεν cd που αντιγράφει τις μοναδικές δημιουργίες του ανθρώπου που κονόμησε κλέβοντας , του Φοίβου. Άλλοι φταινε. Εγώ πάντως είμαι πάνω στο πειρατικό...

Παρασκευή, Ιουλίου 01, 2005

ενοικιάζεται...



Οι περισσότεροι άντρες θα ξέρουν. Οι περισσότερες γυναίκες θα προσλβηθούν. Ας είναι. Την μπουρδελότσαρκα όλοι την γνωρίζουν. Αυτή την εφηβική (και όχι μόνο...) αντρική ιεροτελεστία. Τα αγχωμένα χαμόγελα. Τα ανήλιαγα υπόγεια. Την μυρωδιά του ‘μαγαζιού’ που ποικίλει από κολοκύθια τηγανητά, μέχρι πατσουλί πρώτης ποιότητας. Την άφιξη της ξεπεσμένης τσατσάς ή του ξεφτισμένου ‘τσάτσου’ που με αέρα τραγουδιστή στην πίστα σκυλάδικου αναγγέλει το προϊόν, την τιμή και τις δυνατότητες την ώρα που με ένα παγωμένο χαμόγελο ‘αυτή’ προχωράει μπροστά στους επίδοξους ενοικιαστές.
Ψάχνω σπίτι. Είμαι ένας επίδοξος ενοικιαστής. Και όσο περνάει ο καιρός, νιώθω να λαμβάνω μέρος σε μια περιττή και παρά την θέληση μου μπουρδελότσαρκα. Η πόρτα ανοίγει και το προιόν είναι γυμνό μπροστά στα μάτια σου. Οι άσπροι τοίχοι έχουν κάτι θλιβερό την ώρα που η ‘τσατσά’ απαριθμεί τα θετικά του διαμερίσματος που, «μπορεί να είναι μικρό, αλλά...»
Οι σουρεαλιστικές στιγμές δεν λείπουν. «Αυτή πρέπει να είναι η βεράντα» αναρωτήθηκα φωναχτά. «Οχι, όχι, αυτό είναι το υπνοδωμάτιο» αποκρίθηκε ο «τσάτσος» της υπόθεσης. «Χεχε, πλάκα κάνετε», απάντησα ευγενικά, και συγκαταβατικά για την κακή αίσθηση του χιούμορ του 60χρονου ιδιοκτήτη. Τι το ήθελα;. Κουβάλησε μέτρο, αποδεικνύοντας πως το δωμάτιο χωράει ένα κρεβάτι α-ν-ε-τ-α. «Βέβαια», συνέχισε ο τύπος παίρνοντας θάρρος από το χαμόγελο μου «αν η κοπέλα σου είναι λίγο γεματούλα (κλείσιμο ματιού), μπορεί να στριμώχνεστε...». Εφυγα κλαίγοντας από τα γέλια. Και για τον χαμένο χρόνο μου. Ποτέ δεν μου άρεσαν οι μπουρδελότσαρκες...